Οι Ισπανίδες της κρίσης
Η χώρα τους πλήττεται εδώ και μία τριετία περίπου από την οικονομική κρίση. Εκείνες βλέπουν τη χώρα τους να ταλανίζεται από την ανεργία όλο και πιο έντονα. Βλέπουν τα όνειρά τους, το ένα μετά το άλλο, να «μπαίνουν στον πάγο». Ποτισμένες με το πάθος της χώρας τους... παίρνουν το λόγο
Την ίδια ώρα που μια γυναίκα αυτοπυρπολείται μέσα σε μια τράπεζα της Ισπανίας, δύο συμπατριώτισσές της παίρνουν το λόγο και μιλούν σε ένα κοινό πολύ ξεχωριστό, η κάθε μία για την κατάσταση της χώρας τους. Τι κι αν η μία είναι Μαδριλένα και η άλλη Καταλανή και η ιστορία θέλει να υπάρχει κόντρα μεταξύ των καταγωγών τους; Ζουν στην ίδια χώρα κι από διαφορετικό πόστο βιώνουν τις ίδιες δυσκολίες, τις ίδιες αγωνίες, μοιράζονται τα ίδια όνειρα. Το ένα υπέρτατο όνειρο. Να χτίζουν τις ζωές τους με αξιοπρέπεια.
Η σύνεδρος που τα «έψαλλε» στους ηγέτες
Το πρώτο κοινό, σίγουρα δεν περίμενε να ακούσει όσα άκουσε. Με το χαμόγελο του επισήμου και το κουστούμι του πολιτικού, τα μέλη του 24ου Συνεδρίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που είχε συνέλθει στην Πορτογαλία, σίγουρα δεν περίμεναν ένα κορίτσι 29 ετών, με αντρικό κούρεμα και αφοπλιστικό χαμόγελο, να ανέβει στο βήμα και να τους τα «ψάλλει». Ιδιαίτερα δε δεν το περίμεναν, όταν αυτό το όμορφο, λαμπερό και δυναμικό κορίτσι είναι η γενική γραμματέας της Διεθνούς Ένωσης Σοσιαλιστικής Νεολαίας.
Το όνομα της Μπεατρίς Ταλεγόν. Η 29χρονη άκρως πολιτικοποιημένη Ισπανίδα γεννήθηκε το 1983 στη Μαδρίτη και είναι απόφοιτη της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αλκάλα. Μαχητική από νωρίς, εξελέγη δημοτική σύμβουλος στο Δήμο Καμπανίγιας ντελ Κάμπο και στη συνέχεια ανέλαβε υπεύθυνη για θέματα νεότητας στην περιφέρεια της Γουαδαλαχάρα. Κι από κάθε πόστο αντιδρά.
Δεν αντιδρά επειδή νιώθει ότι κάθε ελπίδα χάθηκε. Αντιδρά επειδή χρειάζεται κάποια στιγμή η αφρόκρεμα των ηγετών της Ευρώπης να ακούσει τους νέους της. «Θα έπρεπε να μας χρησιμοποιήσετε, να κάτσουμε μαζί, να δούμε τι μπορούμε να δώσουμε.
Όχι απλά για να σας χειροκροτήσουμε, όχι απλά για να γεμίσουμε αίθουσες με ωραίες και νέες φάτσες», είπε στους σύνεδρους που την κοίταζαν χωρίς να ξέρουν πως να αντιδράσουν. Η Μπεατρίς φωνάζει για τη συνεργασία. Κάνει έκκληση γι’ αυτήν.
Επικρίνει την πολυτέλεια με την οποία κινούνται οι «ηγέτες, αστέρες των ΜΜΕ» όπως τους αποκάλεσε, που κάνουν «επανάσταση από ένα ξενοδοχείο 5 αστέρων στο Κασκάις, φτάνοντας εδώ με πολυτελή αυτοκίνητα». Η Μπεατρίς έχει πάθει κάτι που έχει πάθει σχεδόν ολόκληρη η γενιά της. Δεν καταλαβαίνει γιατί στις λύσεις που προτείνει κάθε χώρα, για την έξοδο από το αδιέξοδο, από τους αριθμούς και τις προσθαφαιρέσεις τους λείπει ο πιο σημαντικός παράγοντας: Ο άνθρωπος και η δύναμή του να αλλάξει τα πάντα!
Μια αλλιώτικη παραλαβή βραβείου
Το δεύτερο κοινό, ήταν άνθρωποι από τους οποίους όλοι μας περιμένουμε περισσότερα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Περιμένουμε την έμπνευση, το όραμα, τη θέση. Ο λόγος για τον πνευματικό/ καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας. Η δεύτερη Ισπανίδα, που «ξεσπάθωσε» μιλώντας για τη χώρα της, είναι ηθοποιός. Η Καντέλα Πένια, πρωταγωνίστρια του Αλμοδόβαρ και άλλων σημαντικών Ισπανών σκηνοθετών, στα 40 της χρόνια απέκτησε το δεύτερο βραβείο Ισπανόφωνου Κινηματογράφου «Γκόγια» και με το βραβείο ανά χείρας μίλησε για όλα όσα ζει στην Ισπανία του 2013.
Κι ενώ από κάτω της ο πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος της χώρας περίμενε μια ευχαριστήρια ομιλία, άκουσε την κρίση των τριών τελευταίων ετών συμπυκνωμένη σε μερικές προτάσεις. Η Καντέλα Πένια εξέφρασε κρατώντας το βραβείο στα χέρια της όλους τους προβληματισμούς των νέων ανθρώπων της Ισπανίας.
«Θέλω να πω ότι είχα μείνει 3 χρόνια χωρίς δουλειά, ότι μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια είδα τον πατέρα μου να πεθαίνει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, όπου δεν υπήρχαν κουβέρτες για να τον σκεπάσουμε, όπου δεν υπήρχε νερό για να πιει, έπρεπε να του το
φέρνουμε εμείς. Μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια, που δεν δούλευα, βγήκε από τα σπλάχνα μου ένα παιδί, που δεν ξέρω ποια δημόσια παιδεία το περιμένει. Αυτά τα 3 χρόνια χωρίς δουλειά είδα πώς πεθαίνουν άνθρωποι, γιατί δεν έχουν σπίτι. Σε όποια γλώσσα, από εδώ που βρίσκομαι, ζητώ δουλειά. Έχω ένα παιδί να μεγαλώσω. Ευχαριστώ», είπε η ταλαντούχα ηθοποιός και κατέβηκε από το βάθρο, ενώ όλη η αίθουσα χειροκροτούσε.
Η ουσία όμως δεν είναι στο χειροκρότημα. Δεν είναι καν στην αναπαραγωγή των λόγων της που κάνουμε εδώ. Η ουσία κρύβεται στη συνειδητοποίηση των όσων οι δύο Ισπανίδες μοιράστηκαν με ένα απροετοίμαστο κοινό. Οι νέοι της Ισπανίας αιμορραγούν, αλλά δεν απελπίζονται... μιλάνε!
Την ίδια ώρα που μια γυναίκα αυτοπυρπολείται μέσα σε μια τράπεζα της Ισπανίας, δύο συμπατριώτισσές της παίρνουν το λόγο και μιλούν σε ένα κοινό πολύ ξεχωριστό, η κάθε μία για την κατάσταση της χώρας τους. Τι κι αν η μία είναι Μαδριλένα και η άλλη Καταλανή και η ιστορία θέλει να υπάρχει κόντρα μεταξύ των καταγωγών τους; Ζουν στην ίδια χώρα κι από διαφορετικό πόστο βιώνουν τις ίδιες δυσκολίες, τις ίδιες αγωνίες, μοιράζονται τα ίδια όνειρα. Το ένα υπέρτατο όνειρο. Να χτίζουν τις ζωές τους με αξιοπρέπεια.
Η σύνεδρος που τα «έψαλλε» στους ηγέτες
Το πρώτο κοινό, σίγουρα δεν περίμενε να ακούσει όσα άκουσε. Με το χαμόγελο του επισήμου και το κουστούμι του πολιτικού, τα μέλη του 24ου Συνεδρίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που είχε συνέλθει στην Πορτογαλία, σίγουρα δεν περίμεναν ένα κορίτσι 29 ετών, με αντρικό κούρεμα και αφοπλιστικό χαμόγελο, να ανέβει στο βήμα και να τους τα «ψάλλει». Ιδιαίτερα δε δεν το περίμεναν, όταν αυτό το όμορφο, λαμπερό και δυναμικό κορίτσι είναι η γενική γραμματέας της Διεθνούς Ένωσης Σοσιαλιστικής Νεολαίας.
Το όνομα της Μπεατρίς Ταλεγόν. Η 29χρονη άκρως πολιτικοποιημένη Ισπανίδα γεννήθηκε το 1983 στη Μαδρίτη και είναι απόφοιτη της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αλκάλα. Μαχητική από νωρίς, εξελέγη δημοτική σύμβουλος στο Δήμο Καμπανίγιας ντελ Κάμπο και στη συνέχεια ανέλαβε υπεύθυνη για θέματα νεότητας στην περιφέρεια της Γουαδαλαχάρα. Κι από κάθε πόστο αντιδρά.
Δεν αντιδρά επειδή νιώθει ότι κάθε ελπίδα χάθηκε. Αντιδρά επειδή χρειάζεται κάποια στιγμή η αφρόκρεμα των ηγετών της Ευρώπης να ακούσει τους νέους της. «Θα έπρεπε να μας χρησιμοποιήσετε, να κάτσουμε μαζί, να δούμε τι μπορούμε να δώσουμε.
Όχι απλά για να σας χειροκροτήσουμε, όχι απλά για να γεμίσουμε αίθουσες με ωραίες και νέες φάτσες», είπε στους σύνεδρους που την κοίταζαν χωρίς να ξέρουν πως να αντιδράσουν. Η Μπεατρίς φωνάζει για τη συνεργασία. Κάνει έκκληση γι’ αυτήν.
Επικρίνει την πολυτέλεια με την οποία κινούνται οι «ηγέτες, αστέρες των ΜΜΕ» όπως τους αποκάλεσε, που κάνουν «επανάσταση από ένα ξενοδοχείο 5 αστέρων στο Κασκάις, φτάνοντας εδώ με πολυτελή αυτοκίνητα». Η Μπεατρίς έχει πάθει κάτι που έχει πάθει σχεδόν ολόκληρη η γενιά της. Δεν καταλαβαίνει γιατί στις λύσεις που προτείνει κάθε χώρα, για την έξοδο από το αδιέξοδο, από τους αριθμούς και τις προσθαφαιρέσεις τους λείπει ο πιο σημαντικός παράγοντας: Ο άνθρωπος και η δύναμή του να αλλάξει τα πάντα!
Μια αλλιώτικη παραλαβή βραβείου
Το δεύτερο κοινό, ήταν άνθρωποι από τους οποίους όλοι μας περιμένουμε περισσότερα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Περιμένουμε την έμπνευση, το όραμα, τη θέση. Ο λόγος για τον πνευματικό/ καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας. Η δεύτερη Ισπανίδα, που «ξεσπάθωσε» μιλώντας για τη χώρα της, είναι ηθοποιός. Η Καντέλα Πένια, πρωταγωνίστρια του Αλμοδόβαρ και άλλων σημαντικών Ισπανών σκηνοθετών, στα 40 της χρόνια απέκτησε το δεύτερο βραβείο Ισπανόφωνου Κινηματογράφου «Γκόγια» και με το βραβείο ανά χείρας μίλησε για όλα όσα ζει στην Ισπανία του 2013.
Κι ενώ από κάτω της ο πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος της χώρας περίμενε μια ευχαριστήρια ομιλία, άκουσε την κρίση των τριών τελευταίων ετών συμπυκνωμένη σε μερικές προτάσεις. Η Καντέλα Πένια εξέφρασε κρατώντας το βραβείο στα χέρια της όλους τους προβληματισμούς των νέων ανθρώπων της Ισπανίας.
«Θέλω να πω ότι είχα μείνει 3 χρόνια χωρίς δουλειά, ότι μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια είδα τον πατέρα μου να πεθαίνει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, όπου δεν υπήρχαν κουβέρτες για να τον σκεπάσουμε, όπου δεν υπήρχε νερό για να πιει, έπρεπε να του το
φέρνουμε εμείς. Μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια, που δεν δούλευα, βγήκε από τα σπλάχνα μου ένα παιδί, που δεν ξέρω ποια δημόσια παιδεία το περιμένει. Αυτά τα 3 χρόνια χωρίς δουλειά είδα πώς πεθαίνουν άνθρωποι, γιατί δεν έχουν σπίτι. Σε όποια γλώσσα, από εδώ που βρίσκομαι, ζητώ δουλειά. Έχω ένα παιδί να μεγαλώσω. Ευχαριστώ», είπε η ταλαντούχα ηθοποιός και κατέβηκε από το βάθρο, ενώ όλη η αίθουσα χειροκροτούσε.
Η ουσία όμως δεν είναι στο χειροκρότημα. Δεν είναι καν στην αναπαραγωγή των λόγων της που κάνουμε εδώ. Η ουσία κρύβεται στη συνειδητοποίηση των όσων οι δύο Ισπανίδες μοιράστηκαν με ένα απροετοίμαστο κοινό. Οι νέοι της Ισπανίας αιμορραγούν, αλλά δεν απελπίζονται... μιλάνε!
0 comments