Γιάννα Λευκάτη: «Αν δεν δώσω δεν αναπνέω, δεν υπάρχω, δεν έχω λόγο να ξημερωθώ»
Την ώρα που το σκοτάδι ερωτοτροπεί με τις αισθήσεις, η μουσική παρασύρει σκέψεις και συναισθήματα. Την ώρα που η φαντασία φλερτάρει με τη συγκίνηση, η μουσική δίνει χρώμα στα όνειρα.
Το ράδιο πάνω στο ψυγείο, το τρανζιστοράκι στη σκοπιά και στο μαξιλάρι τις νύχτες, το ραδιόφωνο έπιπλο με την παγκόσμια συμμετοχή των ανθρώπων.
Η Γιάννα Λευκάτη με την ερωτική και γλυκιά της φωνή μας ταξιδεύει μεταμεσονύκτια από της συχνότητες του Γ΄ Προγράμματος του ΡΙΚ.
Αλλά και στις δύσκολες και κουραστικές μέρες που περνάμε, κάποτε μάλιστα και ρουτινιάρικες, επιστρέφοντας το βράδυ στο σπίτι, ξεχνιόμαστε και χαλαρώνουμε βλέποντας την μέσα από την τηλεοπτική σειρά «ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ», να ενσαρκώνει τόσο πειστικά τον ρόλο της.
Την προσωπική και επαγγελματική της ζωή μοιράζεται σήμερα μαζί με σας τους αναγνώστες της «ΓΥΝΑΙΚΑΣ» .
Ε: Εσωτερικά πως βρίσκουμε την Γιάννα Λευκάτη αυτή την εποχή;
Α: Με βρίσκετε με ακριβώς το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει εξωτερικά γύρω μας! Ενώ υπάρχει μια γενική «αταξία», εγώ μέσα μου νοιώθω να ισορροπώ μέσα από την αγάπη , την υπομονή και την προσευχή. Αισθάνομαι ήρεμη για ένα απλούστατο λόγο: όταν μας παρουσιάζεται ένα πρόβλημα , μια αναποδιά, δεν είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε αλλά είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε. Άρα, πρώτα ψάχνουμε να βρούμε το «μάθημα» μας και έπειτα με αυτήν την επιπλέον γνώση, δρούμε ανάλογα.
Ε: Στην σημερινή εποχή που ζούμε υπάρχει ο έρωτας στην ζωή μας;
Α: Σε όλες τις εποχές υπήρχε ο έρωτας και σε όλες τις εποχές θα υπάρχει. Είναι το πώς επιλέγουμε να τον ζούμε που κάνει την διαφορά. Και δυστυχώς σήμερα εμείς οι άνθρωποι γινόμαστε αντιερωτικοί, μέσα από μια προσπάθεια να μην εκτεθούμε. Αυτό που συμβαίνει είναι πραγματικά απίστευτο! Ζούμε στην εποχή της έκθεσης του σώματος και της απόκρυψης των συναισθημάτων. Τι κρίμα! Χάνουμε την ουσία! Γιατί είναι πολύ ουσιαστικό να ερωτευόμαστε και να δινόμαστε στον έρωτα.
Ε: Τι σε ελκύει πάνω σε έναν άνδρα;
Α: Παρόλο που είναι μια ερώτηση κλισέ, είναι ταυτόχρονα και μια ερώτηση που θα μπορούσε από μόνη της να ήταν ολόκληρη η συνέντευξη! Να σου πω λοιπόν πως η λέξη «λεβεντιά» περικλείει μέσα της όλα όσα με ελκύουν σε ένα άντρα. Να πέφτει στην φωτιά για να υπερασπιστεί τους άλλους και ταυτόχρονα να τα «βάζει» όλα φωτιά για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του.
Ε: Πόσο ρόλο παίζει το χρήμα στην ζωή σου;
Α: Άμα σου πω τον κανένα ρόλο, θα με πιστέψεις; Μα κανέναν όμως! Το χρήμα θα πρέπει να υπάρχει στη ζωή μας μόνο για να μπορούμε να έχουμε αυτά που πραγματικά χρειαζόμαστε και όχι αυτά που θέλουμε ή που επιθυμούμε. Και για να μπορούμε να το μοιραζόμαστε και με τους άλλους.
Ε: Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι;
Α: Για ποια ώρα της ημέρας με ρωτάς; Γιατί κατά την διάρκεια ενός 24ώρου νοιώθω δεκάδες φορές απόλυτα ευτυχισμένη για διαφορετικό λόγο κάθε φορά. Και αν θέλεις να γίνω πιο συγκεκριμένη, είμαι ευτυχισμένη όταν κοινωνώ με τους ανθρώπους μου, την ώρα που πίνω τον καφέ μου με τον άντρα μου ή την ώρα που πηγαίνω να δω τη μάνα μου και τον πατέρα μου και με αγκαλιάζουν και με αποκαλούν «μωρό μου»! Είναι τόσες πολλές οι μικρές στιγμές ευτυχίας που δακρύζω καθημερινά για την ευλογία που έχω να τις ζω.
Ε: Ποιο φυσικό χάρισμα θα ήθελες να είχες;
Α: Θά 'θελα πολύ να μπορώ να ζωγραφίζω. Είμαι τόσο άσχετη, που με πληγώνει.
Ε: Ποιο είναι το μεγαλύτερο ελάττωμά σου;
Α: Θυμώνω δύσκολα. Αλλά όταν θυμώσω, θυμώνω έντονα. Αυτό θέλω να διορθώσω. Να μπορώ να διαχειρίζομαι τον θυμό μου ακόμα και όταν νοιώθω πως με αδικούν.
Ε: Τι φοβάσαι περισσότερο;
Α: «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα». Και αυτό έχει να κάνει με όλα όσα συμβαίνουν σήμερα στον τόπο μας, στην πατρίδα μας. Γιατί πίστεψε με πως μια ψήφος δεν είναι αρκετή για να κάνει αυτόν που του την δίνεις να συναισθανθεί το μέγεθος της ευθύνης του. Φοβάμαι πως αυτοί που καλούνται να μας κυβερνήσουν τους κυβερνά ο εγωισμός, η εμπάθεια και η παντελής έλλειψη αυτογνωσίας και σοφίας.
Ε: Τι απεχθάνεσαι περισσότερο;
Α: Το «ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει…» άντε να μην το πω. Απεχθάνομαι αυτή τη στάση ζωής, το να κλεινόμαστε στο μικρόκοσμο μας και να νομίζουμε πως δεν έχουμε καμιά ευθύνη για το τι συμβαίνει γύρω μας. Έχω ακούσει την έκφραση: «από πίττα που δε θα φας τι σε νοιάζει κι αν καεί». Είναι πολύ σοκαριστικό αυτό, γιατί όλοι είμαστε συνδεδεμένοι με κάποιο τρόπο. Όπως λέει και η σοφή κυπριακή παροιμία, «εν δανεικά τα πίσκαλα».
Ε: Αν μπορούσες ν’ αλλάξεις κάτι στον εαυτό σου, ποιο θα ήταν και γιατί;
Α: Θα 'λεγα καλύτερα πως θα 'θελα να αλλάξω κάτι στην ζωή μου. Θά ‘θελα να δουλεύω λιγότερες ώρες, να κοιμάμαι περισσότερο και να πάω να ζήσω στην εξοχή. Κι όλα αυτά γιατί έχω μια υπερβολή στην εργασιομανία μου και γιατί κοιμάμαι πολύ λίγο μέσα στο 24ώρο. Θα γίνει όμως και αυτό, που θα μου πάει.
Ε: Ποιο είναι το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου;
Α: Η δοτικότητα. Νοιώθω πως αν δεν δώσω, δεν αναπνέω, δεν υπάρχω, δεν έχω λόγο να ξημερωθώ.
Ε: Για ποιο πράγμα έχεις μετανιώσει περισσότερο;
Α: Για πολλά πράγματα έχω μετανιώσει. Νομίζω πως οφείλουμε να μετανοούμε γιατί μόνο έτσι γινόμαστε καλύτεροι.
Ε: Τι εκτιμάς περισσότερο στους φίλους σου;
Α: Το γεγονός πως είναι εκεί όταν τους χρειάζομαι. Δεν θυμάμαι κάποια στιγμή της ζωής μου που να τους χρειάζομαι και να είναι απόντες. Ποτέ όμως! Ο κάθε φίλος μου είναι και ευλογία στη ζωή μου. Και θέλω να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Ε: Έχεις πονέσει στην ζωή σου;
Α: Δόξα τω Θεώ ναι. Ο πόνος είναι για την καρδιά μας, ότι είναι η φωτιά για το χρυσάφι. Φτάνει να χρησιμοποιούμε τον πόνο για να πάμε και λίγο πιο κοντά στο «μέσα» μας. Μόνο έτσι αποκτούμε πνεύμα αγάπης και θυσίας.
Ε: Βλέπεις να υπάρχουν διαφορές στον έρωτα από την αγάπη;
Α: Για πολύ καιρό έψαχνα και εγώ να δω αυτές τις διαφορές. Ώσπου διάβασα κάτι υπέροχο. «Για τον έρωτα μπορώ να σκοτώσω, για την αγάπη μπορώ να σκοτωθώ». Νομίζω πως αυτό τα λέει όλα.
Ε: Υπάρχει το στοιχείο της ζήλιας στον γάμο σου; Και αν ναι ποιος από τους δυο ζηλεύει πιο πολύ;
Α: Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 20 χρόνια σχεδόν. Από αυτά, τα οκτώ είμαστε παντρεμένοι. Καταλαβαίνεις λοιπόν πως το στοιχείο της ζήλειας είναι αυτό που χωρίζει, που απομακρύνει τους ανθρώπους και όχι αυτό που τους ενώνει.
Ε: Πολλοί μιλάνε για μια «συνήθεια» η οποία επέρχεται μετά από κάποια χρόνια γάμου. Ποια είναι η δική σου άποψη;
Α: Λατρεύω αυτή την συνήθεια. Η αγάπη είναι γνώση εξάλλου. Κι όσο πιο πολλά χρόνια είσαι με τον άνθρωπο σου, τόσο πιο καλά τον γνωρίζεις άρα και τον αγαπάς πιο πολύ. Στενοχωριέμαι πολύ όταν οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν αυτή τη «συνήθεια» που λες, για να κάνουν καλύτερη την θέση τους. Η ζωή μας δεν είναι ένα τηλεκοντρόλ για να αλλάζουμε συνεχώς κανάλια. Χρειάζεται καθημερινός αγώνας για να κάνεις τον άλλον καλά, να τον στηρίζεις και να προχωράτε μαζί και εν τέλει αυτό γυρνά όλο πάνω σου και γίνεσαι εσύ καλύτερος. Κι αυτό είναι το ζητούμενο. Ο κάθε ένας από τους δύο να γίνεται καλύτερος και να προσφέρεται στον άλλο.
Ε: Σου κάνει κριτική ο σύζυγος;
Α: Θα ήμουν πολύ δυστυχισμένη αν δεν μου έκανε.
Ε: Είσαι καλή νοικοκυρά;
Α: Αν καλή νοικοκυρά σημαίνει να μαγειρεύω νόστιμα, τότε είμαι η καλύτερη. Αν όμως σημαίνει να 'ναι το σπίτι πάντα στην «τρίχα», τότε είμαι η χειρότερη. Χωρίς πλάκα όμως αυτό που κάνω είναι να το παλεύω. Και βέβαια με βοηθά πολύ και ο σύζυγος μου γιατί έχει απίστευτη κατανόηση για όλα.
Ε: Τι άλλο σε ενδιαφέρει εκτός από το θέατρο και την τηλεόραση;
Α: Αν εννοείς τα άλλα μου ενδιαφέροντα, μ' αρέσει πολύ να διαβάζω. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που να μην έχω διαβάσει έστω και μια σελίδα, έστω ένα ποίημα. Επίσης ακούω πολύ μουσική. Αυτό όμως που πραγματικά με γεμίζει είναι να ακούω ομιλίες των πατέρων της εκκλησίας.
Ε: Ανήκεις στο καλλιτεχνικό στερέωμα της Κύπρου πολλά χρόνια. Πως θα χαρακτήριζες την μέχρι σήμερα πορεία σου;
Α: Αργή και σταθερή θα έλεγα. Ξέρεις, αυτό που κάνω σαν καλλιτέχνης δεν είναι ανεξάρτητο από την υπόλοιπη ζωή μου και με το τι στάση ζωής θέλω να κρατάω. Γι αυτό και τα «όχι» που έχω πει σε προτάσεις, είναι περισσότερα από τα «ναι». Προσπαθώ να έχω μια έντιμη σχέση με τους ανθρώπους που με παρακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια. Κι αυτό σημαίνει πως εγώ πρώτη πρέπει να παρακολουθώ τον εαυτό μου και να κάνω σωστές επιλογές στην κάθε μου δουλειά.
Ε: Έχεις μετανιώσει ποτέ για αυτό που κάνεις;
Α: Ποτέ! Αλήθεια σου λέω, δεν θα ήθελα να κάνω τίποτα άλλο. Μη ξεχνάς ότι άφησα στο συρτάρι το δίπλωμα της Γαλλικής γλώσσας για να μπω στην δραματική σχολή στα 32 μου. Κι όση ανασφάλεια (εννοώ οικονομική) και να κουβαλά το επάγγελμα του ηθοποιού, αξίζει τον κόπο γιατί αυτό που εισπράττεις ως ψυχική τροφή δεν έχει αντίβαρο.
Ε: Ο κόσμος σε έχει γνωρίσει μέσα από τους κωμικούς ρόλους. Πιστεύεις ότι έχει αλλάξει τώρα πια αυτό;
Α: Ξέρεις αυτό είναι λίγο μύθος. Ο μοναδικός κωμικός ρόλος που έχω κάνει είναι αυτός της Πωλίτσας στο «Βουράτε γειτόνοι». Απλώς ήταν ένας ρόλος τόσος έντονος (και κράτησε και αρκετά χρόνια στην ΤV) που έμεινα στην συνείδηση του κόσμου ως κωμική ηθοποιός. Γιατί αν σκεφτείς ότι ακολούθησαν οι ρόλοι μου στην «Βασιλική» ως Αϊσιέ, στο «Μίλα μου» ως αδελφή Νεκταρία και όλα τα άλλα, ήταν δραματικοί ρόλοι. Ακόμα και τώρα στα «Βήματα στην Άμμο» πρόκειται για ένα ρόλο σε δραματική σειρά.
Ε: Έχεις «ψωνιστεί» κάποια στιγμή;
Α: Όχι, άλλωστε γιατί να ψωνιστώ; Δεν ένοιωσα ποτέ πως έχω κάνει κάτι που δεν κάνουν άλλοι εκατοντάδες άνθρωποι. Η προσπάθεια μου είναι να κάνω καλά αυτό που κάνω, να αυτολογοκρίνομαι και να προχωρώ σαν ένας καλός «εργάτης».
Ε: Τρίτη χρονιά ΡΙΚ και «Βήματα στην άμμο». Ένας ρόλος λίγο αντιπαθητικός. Τι εισπράττεις εσύ από τον κόσμο;
Α: Είναι αυτό που σου είπα προηγουμένως. Αν αυτό που κάνεις το αγαπάς και γίνεσαι το «εργαλείο» του ρόλου, μόνο αγάπη μπορείς να εισπράξεις από τον κόσμο. Ο κόσμος έχει αγαπήσει την «Κακουλλού» γιατί είναι αυτό που είναι. Δεν κρύβεται, τα λέει έξω από τα δόντια και είναι άφοβη.
Ε: Πώς επιλέγεις τον κάθε σου ρόλο;
Α: Είναι μια «μυστική» συμφωνία που γίνεται μεταξύ εμένα και του ρόλου. Κρατάμε χέρι-χέρι και εξελισσόμαστε. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να σε βάλω σε λόγια για το πώς τον επιλέγω. Όταν όμως έχω μπροστά μου τα λόγια του ρόλου, όλα ξετυλίγονται με ένα τρόπο μαγικό που κρύβει μέσα του και βάσανο και αναζήτηση και σκέψεις πολλές, μέχρι να φτάσει κάτω στον κόσμο. Από εκεί και πέρα, ένα πολύ μεγάλο μέρος όλου αυτού που βλέπετε, πιστώνεται σαφέστατα στον σεναριογράφο.
Ε: Συνήθως τις μεταμεσονύχτιες ώρες σε ακούμε στο ραδιόφωνο από τις συχνότητες του Γ΄ Προγράμματος του ΡΙΚ. Αυτό δεν ενοχλεί τον άντρα σου;
Α: Ραδιόφωνο. Η άλλη μεγάλη αγάπη εκτός από το θέατρο. Όχι μόνο δεν τον ενοχλεί τον άντρα μου, αντίθετα, μου δίνει κουράγιο να αντέχω τόσα χρόνια μέσα στις μεταμεσονύχτιες εκπομπές, γιατί δεν είναι και οι πιο εύκολες ώρες για να δουλεύει κάποιος.
Ε: Κάποια βράδια σε ακούω και διακρίνω την αμεσότητα που έχεις μαζί με τους ακροατές. Με πολλούς από αυτούς μάλιστα με το που θα σου πουν ένα «καλησπέρα Γιάννα» αναγνωρίζεις αμέσως τη φωνή τους.
Α: Στέλλα μου, εσύ γνωρίζεις καλά τι μαγικό πράγμα είναι το ραδιόφωνο. Εκεί είσαι ο εαυτός σου, δεν παίζεις κανένα απολύτως ρόλο. Είσαι εσύ, με την αλήθεια σου. Κι αυτή την αλήθεια είναι που περιμένει ο κόσμος να εισπράξει, γιατί αυτή έχει ανάγκη. Οι μεταμεσονύχτιες εκπομπές κουβαλούν μια μοναδική δυναμική. Είναι εκεί που οι ακροατές θα βγουν στον αέρα για να κάνουν τις αφιερώσεις τους και όχι για να παρέμβουν σε κάποια εκπομπή πολιτικού ή άλλου περιεχομένου. Εκείνες τις ώρες γινόμαστε όλοι μια αγκαλιά, μια συγγένεια, όπως συνηθίζουν οι ίδιοι οι ακροατές να λένε. Σαφώς και θα αναγνωρίσω την φωνή αυτών που βγαίνουν κάθε βράδυ στον αέρα. Από την άλλη υπάρχει κι ένα κοινό που παραμένει «σιωπηλό» αλλά είναι εκεί συντονισμένο. Αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων αξίζει και το ξενύχτι και την στέρηση του ύπνου.
Ε: Έχεις την τύχη όμως να μιλάς και με αρκετούς συμπατριώτες μας που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό. Τι εισπράττεις;
Α: Δεν είναι μόνο οι συμπατριώτες μας που εργάζονται στο εξωτερικό αλλά είναι και οι απόδημοι μας. Αυστραλία, Αμερική, Ευρώπη. Όπου υπάρχει Έλληνας και μπορεί να ακουστεί η φωνή μας, γινόμαστε γέφυρα γι αυτούς τους ανθρώπους. Και πίστεψε με η αγάπη που εισπράττουμε είναι απέραντη. Προσωπικά αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους για την τόση αγάπη τους.
Συνέντευξη: Στέλλα Σουρμελή
Το ράδιο πάνω στο ψυγείο, το τρανζιστοράκι στη σκοπιά και στο μαξιλάρι τις νύχτες, το ραδιόφωνο έπιπλο με την παγκόσμια συμμετοχή των ανθρώπων.
Η Γιάννα Λευκάτη με την ερωτική και γλυκιά της φωνή μας ταξιδεύει μεταμεσονύκτια από της συχνότητες του Γ΄ Προγράμματος του ΡΙΚ.
Αλλά και στις δύσκολες και κουραστικές μέρες που περνάμε, κάποτε μάλιστα και ρουτινιάρικες, επιστρέφοντας το βράδυ στο σπίτι, ξεχνιόμαστε και χαλαρώνουμε βλέποντας την μέσα από την τηλεοπτική σειρά «ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ», να ενσαρκώνει τόσο πειστικά τον ρόλο της.
Την προσωπική και επαγγελματική της ζωή μοιράζεται σήμερα μαζί με σας τους αναγνώστες της «ΓΥΝΑΙΚΑΣ» .
Ε: Εσωτερικά πως βρίσκουμε την Γιάννα Λευκάτη αυτή την εποχή;
Α: Με βρίσκετε με ακριβώς το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει εξωτερικά γύρω μας! Ενώ υπάρχει μια γενική «αταξία», εγώ μέσα μου νοιώθω να ισορροπώ μέσα από την αγάπη , την υπομονή και την προσευχή. Αισθάνομαι ήρεμη για ένα απλούστατο λόγο: όταν μας παρουσιάζεται ένα πρόβλημα , μια αναποδιά, δεν είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε αλλά είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε. Άρα, πρώτα ψάχνουμε να βρούμε το «μάθημα» μας και έπειτα με αυτήν την επιπλέον γνώση, δρούμε ανάλογα.
Ε: Στην σημερινή εποχή που ζούμε υπάρχει ο έρωτας στην ζωή μας;
Α: Σε όλες τις εποχές υπήρχε ο έρωτας και σε όλες τις εποχές θα υπάρχει. Είναι το πώς επιλέγουμε να τον ζούμε που κάνει την διαφορά. Και δυστυχώς σήμερα εμείς οι άνθρωποι γινόμαστε αντιερωτικοί, μέσα από μια προσπάθεια να μην εκτεθούμε. Αυτό που συμβαίνει είναι πραγματικά απίστευτο! Ζούμε στην εποχή της έκθεσης του σώματος και της απόκρυψης των συναισθημάτων. Τι κρίμα! Χάνουμε την ουσία! Γιατί είναι πολύ ουσιαστικό να ερωτευόμαστε και να δινόμαστε στον έρωτα.
Ε: Τι σε ελκύει πάνω σε έναν άνδρα;
Α: Παρόλο που είναι μια ερώτηση κλισέ, είναι ταυτόχρονα και μια ερώτηση που θα μπορούσε από μόνη της να ήταν ολόκληρη η συνέντευξη! Να σου πω λοιπόν πως η λέξη «λεβεντιά» περικλείει μέσα της όλα όσα με ελκύουν σε ένα άντρα. Να πέφτει στην φωτιά για να υπερασπιστεί τους άλλους και ταυτόχρονα να τα «βάζει» όλα φωτιά για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του.
Ε: Πόσο ρόλο παίζει το χρήμα στην ζωή σου;
Α: Άμα σου πω τον κανένα ρόλο, θα με πιστέψεις; Μα κανέναν όμως! Το χρήμα θα πρέπει να υπάρχει στη ζωή μας μόνο για να μπορούμε να έχουμε αυτά που πραγματικά χρειαζόμαστε και όχι αυτά που θέλουμε ή που επιθυμούμε. Και για να μπορούμε να το μοιραζόμαστε και με τους άλλους.
Ε: Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι;
Α: Για ποια ώρα της ημέρας με ρωτάς; Γιατί κατά την διάρκεια ενός 24ώρου νοιώθω δεκάδες φορές απόλυτα ευτυχισμένη για διαφορετικό λόγο κάθε φορά. Και αν θέλεις να γίνω πιο συγκεκριμένη, είμαι ευτυχισμένη όταν κοινωνώ με τους ανθρώπους μου, την ώρα που πίνω τον καφέ μου με τον άντρα μου ή την ώρα που πηγαίνω να δω τη μάνα μου και τον πατέρα μου και με αγκαλιάζουν και με αποκαλούν «μωρό μου»! Είναι τόσες πολλές οι μικρές στιγμές ευτυχίας που δακρύζω καθημερινά για την ευλογία που έχω να τις ζω.
Ε: Ποιο φυσικό χάρισμα θα ήθελες να είχες;
Α: Θά 'θελα πολύ να μπορώ να ζωγραφίζω. Είμαι τόσο άσχετη, που με πληγώνει.
Ε: Ποιο είναι το μεγαλύτερο ελάττωμά σου;
Α: Θυμώνω δύσκολα. Αλλά όταν θυμώσω, θυμώνω έντονα. Αυτό θέλω να διορθώσω. Να μπορώ να διαχειρίζομαι τον θυμό μου ακόμα και όταν νοιώθω πως με αδικούν.
Ε: Τι φοβάσαι περισσότερο;
Α: «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα». Και αυτό έχει να κάνει με όλα όσα συμβαίνουν σήμερα στον τόπο μας, στην πατρίδα μας. Γιατί πίστεψε με πως μια ψήφος δεν είναι αρκετή για να κάνει αυτόν που του την δίνεις να συναισθανθεί το μέγεθος της ευθύνης του. Φοβάμαι πως αυτοί που καλούνται να μας κυβερνήσουν τους κυβερνά ο εγωισμός, η εμπάθεια και η παντελής έλλειψη αυτογνωσίας και σοφίας.
Ε: Τι απεχθάνεσαι περισσότερο;
Α: Το «ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει…» άντε να μην το πω. Απεχθάνομαι αυτή τη στάση ζωής, το να κλεινόμαστε στο μικρόκοσμο μας και να νομίζουμε πως δεν έχουμε καμιά ευθύνη για το τι συμβαίνει γύρω μας. Έχω ακούσει την έκφραση: «από πίττα που δε θα φας τι σε νοιάζει κι αν καεί». Είναι πολύ σοκαριστικό αυτό, γιατί όλοι είμαστε συνδεδεμένοι με κάποιο τρόπο. Όπως λέει και η σοφή κυπριακή παροιμία, «εν δανεικά τα πίσκαλα».
Ε: Αν μπορούσες ν’ αλλάξεις κάτι στον εαυτό σου, ποιο θα ήταν και γιατί;
Α: Θα 'λεγα καλύτερα πως θα 'θελα να αλλάξω κάτι στην ζωή μου. Θά ‘θελα να δουλεύω λιγότερες ώρες, να κοιμάμαι περισσότερο και να πάω να ζήσω στην εξοχή. Κι όλα αυτά γιατί έχω μια υπερβολή στην εργασιομανία μου και γιατί κοιμάμαι πολύ λίγο μέσα στο 24ώρο. Θα γίνει όμως και αυτό, που θα μου πάει.
Ε: Ποιο είναι το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου;
Α: Η δοτικότητα. Νοιώθω πως αν δεν δώσω, δεν αναπνέω, δεν υπάρχω, δεν έχω λόγο να ξημερωθώ.
Ε: Για ποιο πράγμα έχεις μετανιώσει περισσότερο;
Α: Για πολλά πράγματα έχω μετανιώσει. Νομίζω πως οφείλουμε να μετανοούμε γιατί μόνο έτσι γινόμαστε καλύτεροι.
Ε: Τι εκτιμάς περισσότερο στους φίλους σου;
Α: Το γεγονός πως είναι εκεί όταν τους χρειάζομαι. Δεν θυμάμαι κάποια στιγμή της ζωής μου που να τους χρειάζομαι και να είναι απόντες. Ποτέ όμως! Ο κάθε φίλος μου είναι και ευλογία στη ζωή μου. Και θέλω να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Ε: Έχεις πονέσει στην ζωή σου;
Α: Δόξα τω Θεώ ναι. Ο πόνος είναι για την καρδιά μας, ότι είναι η φωτιά για το χρυσάφι. Φτάνει να χρησιμοποιούμε τον πόνο για να πάμε και λίγο πιο κοντά στο «μέσα» μας. Μόνο έτσι αποκτούμε πνεύμα αγάπης και θυσίας.
Ε: Βλέπεις να υπάρχουν διαφορές στον έρωτα από την αγάπη;
Α: Για πολύ καιρό έψαχνα και εγώ να δω αυτές τις διαφορές. Ώσπου διάβασα κάτι υπέροχο. «Για τον έρωτα μπορώ να σκοτώσω, για την αγάπη μπορώ να σκοτωθώ». Νομίζω πως αυτό τα λέει όλα.
Ε: Υπάρχει το στοιχείο της ζήλιας στον γάμο σου; Και αν ναι ποιος από τους δυο ζηλεύει πιο πολύ;
Α: Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 20 χρόνια σχεδόν. Από αυτά, τα οκτώ είμαστε παντρεμένοι. Καταλαβαίνεις λοιπόν πως το στοιχείο της ζήλειας είναι αυτό που χωρίζει, που απομακρύνει τους ανθρώπους και όχι αυτό που τους ενώνει.
Ε: Πολλοί μιλάνε για μια «συνήθεια» η οποία επέρχεται μετά από κάποια χρόνια γάμου. Ποια είναι η δική σου άποψη;
Α: Λατρεύω αυτή την συνήθεια. Η αγάπη είναι γνώση εξάλλου. Κι όσο πιο πολλά χρόνια είσαι με τον άνθρωπο σου, τόσο πιο καλά τον γνωρίζεις άρα και τον αγαπάς πιο πολύ. Στενοχωριέμαι πολύ όταν οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν αυτή τη «συνήθεια» που λες, για να κάνουν καλύτερη την θέση τους. Η ζωή μας δεν είναι ένα τηλεκοντρόλ για να αλλάζουμε συνεχώς κανάλια. Χρειάζεται καθημερινός αγώνας για να κάνεις τον άλλον καλά, να τον στηρίζεις και να προχωράτε μαζί και εν τέλει αυτό γυρνά όλο πάνω σου και γίνεσαι εσύ καλύτερος. Κι αυτό είναι το ζητούμενο. Ο κάθε ένας από τους δύο να γίνεται καλύτερος και να προσφέρεται στον άλλο.
Ε: Σου κάνει κριτική ο σύζυγος;
Α: Θα ήμουν πολύ δυστυχισμένη αν δεν μου έκανε.
Ε: Είσαι καλή νοικοκυρά;
Α: Αν καλή νοικοκυρά σημαίνει να μαγειρεύω νόστιμα, τότε είμαι η καλύτερη. Αν όμως σημαίνει να 'ναι το σπίτι πάντα στην «τρίχα», τότε είμαι η χειρότερη. Χωρίς πλάκα όμως αυτό που κάνω είναι να το παλεύω. Και βέβαια με βοηθά πολύ και ο σύζυγος μου γιατί έχει απίστευτη κατανόηση για όλα.
Ε: Τι άλλο σε ενδιαφέρει εκτός από το θέατρο και την τηλεόραση;
Α: Αν εννοείς τα άλλα μου ενδιαφέροντα, μ' αρέσει πολύ να διαβάζω. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που να μην έχω διαβάσει έστω και μια σελίδα, έστω ένα ποίημα. Επίσης ακούω πολύ μουσική. Αυτό όμως που πραγματικά με γεμίζει είναι να ακούω ομιλίες των πατέρων της εκκλησίας.
Ε: Ανήκεις στο καλλιτεχνικό στερέωμα της Κύπρου πολλά χρόνια. Πως θα χαρακτήριζες την μέχρι σήμερα πορεία σου;
Α: Αργή και σταθερή θα έλεγα. Ξέρεις, αυτό που κάνω σαν καλλιτέχνης δεν είναι ανεξάρτητο από την υπόλοιπη ζωή μου και με το τι στάση ζωής θέλω να κρατάω. Γι αυτό και τα «όχι» που έχω πει σε προτάσεις, είναι περισσότερα από τα «ναι». Προσπαθώ να έχω μια έντιμη σχέση με τους ανθρώπους που με παρακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια. Κι αυτό σημαίνει πως εγώ πρώτη πρέπει να παρακολουθώ τον εαυτό μου και να κάνω σωστές επιλογές στην κάθε μου δουλειά.
Ε: Έχεις μετανιώσει ποτέ για αυτό που κάνεις;
Α: Ποτέ! Αλήθεια σου λέω, δεν θα ήθελα να κάνω τίποτα άλλο. Μη ξεχνάς ότι άφησα στο συρτάρι το δίπλωμα της Γαλλικής γλώσσας για να μπω στην δραματική σχολή στα 32 μου. Κι όση ανασφάλεια (εννοώ οικονομική) και να κουβαλά το επάγγελμα του ηθοποιού, αξίζει τον κόπο γιατί αυτό που εισπράττεις ως ψυχική τροφή δεν έχει αντίβαρο.
Ε: Ο κόσμος σε έχει γνωρίσει μέσα από τους κωμικούς ρόλους. Πιστεύεις ότι έχει αλλάξει τώρα πια αυτό;
Α: Ξέρεις αυτό είναι λίγο μύθος. Ο μοναδικός κωμικός ρόλος που έχω κάνει είναι αυτός της Πωλίτσας στο «Βουράτε γειτόνοι». Απλώς ήταν ένας ρόλος τόσος έντονος (και κράτησε και αρκετά χρόνια στην ΤV) που έμεινα στην συνείδηση του κόσμου ως κωμική ηθοποιός. Γιατί αν σκεφτείς ότι ακολούθησαν οι ρόλοι μου στην «Βασιλική» ως Αϊσιέ, στο «Μίλα μου» ως αδελφή Νεκταρία και όλα τα άλλα, ήταν δραματικοί ρόλοι. Ακόμα και τώρα στα «Βήματα στην Άμμο» πρόκειται για ένα ρόλο σε δραματική σειρά.
Ε: Έχεις «ψωνιστεί» κάποια στιγμή;
Α: Όχι, άλλωστε γιατί να ψωνιστώ; Δεν ένοιωσα ποτέ πως έχω κάνει κάτι που δεν κάνουν άλλοι εκατοντάδες άνθρωποι. Η προσπάθεια μου είναι να κάνω καλά αυτό που κάνω, να αυτολογοκρίνομαι και να προχωρώ σαν ένας καλός «εργάτης».
Ε: Τρίτη χρονιά ΡΙΚ και «Βήματα στην άμμο». Ένας ρόλος λίγο αντιπαθητικός. Τι εισπράττεις εσύ από τον κόσμο;
Α: Είναι αυτό που σου είπα προηγουμένως. Αν αυτό που κάνεις το αγαπάς και γίνεσαι το «εργαλείο» του ρόλου, μόνο αγάπη μπορείς να εισπράξεις από τον κόσμο. Ο κόσμος έχει αγαπήσει την «Κακουλλού» γιατί είναι αυτό που είναι. Δεν κρύβεται, τα λέει έξω από τα δόντια και είναι άφοβη.
Ε: Πώς επιλέγεις τον κάθε σου ρόλο;
Α: Είναι μια «μυστική» συμφωνία που γίνεται μεταξύ εμένα και του ρόλου. Κρατάμε χέρι-χέρι και εξελισσόμαστε. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να σε βάλω σε λόγια για το πώς τον επιλέγω. Όταν όμως έχω μπροστά μου τα λόγια του ρόλου, όλα ξετυλίγονται με ένα τρόπο μαγικό που κρύβει μέσα του και βάσανο και αναζήτηση και σκέψεις πολλές, μέχρι να φτάσει κάτω στον κόσμο. Από εκεί και πέρα, ένα πολύ μεγάλο μέρος όλου αυτού που βλέπετε, πιστώνεται σαφέστατα στον σεναριογράφο.
Ε: Συνήθως τις μεταμεσονύχτιες ώρες σε ακούμε στο ραδιόφωνο από τις συχνότητες του Γ΄ Προγράμματος του ΡΙΚ. Αυτό δεν ενοχλεί τον άντρα σου;
Α: Ραδιόφωνο. Η άλλη μεγάλη αγάπη εκτός από το θέατρο. Όχι μόνο δεν τον ενοχλεί τον άντρα μου, αντίθετα, μου δίνει κουράγιο να αντέχω τόσα χρόνια μέσα στις μεταμεσονύχτιες εκπομπές, γιατί δεν είναι και οι πιο εύκολες ώρες για να δουλεύει κάποιος.
Ε: Κάποια βράδια σε ακούω και διακρίνω την αμεσότητα που έχεις μαζί με τους ακροατές. Με πολλούς από αυτούς μάλιστα με το που θα σου πουν ένα «καλησπέρα Γιάννα» αναγνωρίζεις αμέσως τη φωνή τους.
Α: Στέλλα μου, εσύ γνωρίζεις καλά τι μαγικό πράγμα είναι το ραδιόφωνο. Εκεί είσαι ο εαυτός σου, δεν παίζεις κανένα απολύτως ρόλο. Είσαι εσύ, με την αλήθεια σου. Κι αυτή την αλήθεια είναι που περιμένει ο κόσμος να εισπράξει, γιατί αυτή έχει ανάγκη. Οι μεταμεσονύχτιες εκπομπές κουβαλούν μια μοναδική δυναμική. Είναι εκεί που οι ακροατές θα βγουν στον αέρα για να κάνουν τις αφιερώσεις τους και όχι για να παρέμβουν σε κάποια εκπομπή πολιτικού ή άλλου περιεχομένου. Εκείνες τις ώρες γινόμαστε όλοι μια αγκαλιά, μια συγγένεια, όπως συνηθίζουν οι ίδιοι οι ακροατές να λένε. Σαφώς και θα αναγνωρίσω την φωνή αυτών που βγαίνουν κάθε βράδυ στον αέρα. Από την άλλη υπάρχει κι ένα κοινό που παραμένει «σιωπηλό» αλλά είναι εκεί συντονισμένο. Αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων αξίζει και το ξενύχτι και την στέρηση του ύπνου.
Ε: Έχεις την τύχη όμως να μιλάς και με αρκετούς συμπατριώτες μας που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό. Τι εισπράττεις;
Α: Δεν είναι μόνο οι συμπατριώτες μας που εργάζονται στο εξωτερικό αλλά είναι και οι απόδημοι μας. Αυστραλία, Αμερική, Ευρώπη. Όπου υπάρχει Έλληνας και μπορεί να ακουστεί η φωνή μας, γινόμαστε γέφυρα γι αυτούς τους ανθρώπους. Και πίστεψε με η αγάπη που εισπράττουμε είναι απέραντη. Προσωπικά αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους για την τόση αγάπη τους.
Συνέντευξη: Στέλλα Σουρμελή
0 comments