Δρ. Βάσω Παπαβασιλείου "Το κόμμα το δικό μου είναι το παιδί της Κύπρου"

Δρ Βάσω Παπαβασιλείου. Παιδίατρος. Διδάκτωρ Πανεπιστημίου. Διευθύντρια Κέντρου Αναπτυξιακής και Κοινωνικής Παιδιατρικής  Κύπρου.
Μια γυναίκα που μιλά λίγο, αλλά πράττει πολλά, χωρίς πολλά λόγια και τυμπανοκρουσίες.   

Το ερευνητικό της έργο πολύπλευρο και ενδιαφέρον. Μεταξύ άλλων:
 -Πρώιμη Ανίχνευση Πυρηνικού Ίκτερου.
 -Ανάγκες γονέων και οικογενειακού περιβάλλοντος παιδιών με ειδικές ανάγκες.
 -Παιδιά ορεινών και ημιορεινών περιοχών.
 -Επιπολιτισμός παιδιών (2008-2009).                                                                        
 -Στήριξη διάφορων Ομάδων, παιδιών Λυκείου για διεκπεραίωση ερευνητικού έργου,  π.χ.  Παγκύπριο Γυμνάσιο
 -Η στήριξη παιδιών, έστω και για το πιο απλό Ερευνητικό Έργο, είναι από τα πιο αγαπητά έργα της Παπαβασιλείου.

Ιδιαίτερη πτυχή στην πορεία της Βάσως Παπαβασιλείου αποτελεί η συμμετοχή της στην ίδρυση το 1998 και από το 2002 προεδρεία της, στο υπερκομματικό, ανθρωποκεντρικό, πολιτιστικό Σωματείο ΤΑΜΑ, που χωρίς φανφαρονισμούς και τυμπανοκρουσίες αριθμεί σε πολλαπλούς τομείς έως και σήμερα 2012, 76 κύριες εκδηλώσεις ανά το παγκόσμιο.
Έχει εκδώσει μέχρι σήμερα τρεις ποιητικές συλλογές.


Ε:Διάβασα το βιογραφικό σας και το έχω βρει πολύ ενδιαφέρον. Θα ήθελα όμως να μου σκιαγραφήσετε εσείς τον εαυτό σας.
Α:Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με τη σκιαγράφηση του εαυτού μου. Η προσπάθειά μου ήταν να ζω πάντα αυθόρμητα, μέσα στα πλαίσια των αρχών της οικογένειάς μου και με πολλή αγάπη. Πιστεύω ότι πάντα αγαπούσα το ωραίο, σε εισαγωγικά και χωρίς εισαγωγικά, τη φύση, την ομορφιά, τη μουσική, κάτι που δεν έχω μετανιώσει ποτέ. Είμαι κοντά στη φύση ακόμη, κοντά στα χρώματα. Ευλογώ κάθε μέρα που μπορώ να τα απολαύσω με όλες μου τις αισθήσεις όλα αυτά τα ωραία πράγματα της ζωής. Πες με αισιόδοξη αν θέλεις, παρά το ό,τι ο δρόμος μου δεν ήταν καθόλου εύκολος.

Ε:Πώς ήταν η μέχρι σήμερα προσωπική σας ζωή;
Α:Είχα μια παιδική ηλικία η οποία ήταν με τα πλαίσια όλων των κανόνων της ανάπτυξης ενός παιδιού, που και σήμερα ακόμη θα θεωρείτο κάτι το πρωτοποριακό, μια παραδείσια σχεδόν παιδική ζωή. Αυτό το οφείλω στους δύο μου γονείς.  Τη Μαρία και τον Χάρη Παπαβασιλείου, οι οποίοι ήταν διευθυντές σχολείων. Ήθελαν να λέμε πάντα οι δάσκαλοι. Αυτοί οι άνθρωποι σαν παιδαγωγοί είχαν φέρει τα παιδιά τους κοντά στη φύση και τον άνθρωπο, αλλά παράλληλα μας σμίλεψαν και μας προετοίμασαν για όλες τις πιθανές δυσκολίες. Το θεωρώ μεγάλη επιτυχία τους το να μπορέσουν να μας ετοιμάζουν για τις δυσκολίες με έναν υπέροχο τρόπο παιδαγωγικό και με αγάπη, χωρίς να μας στερήσουν τίποτα από τη χαρά των παιδιών. Είμαι πολύ-πολύ ευγνώμων στους γονείς μου, γιατί πιστεύω ότι χρειάζομαι 10 ζωές για να δώσω αντίδωρα πίσω, όσα εγώ πήρα δίπλα τους.  Πρώτα στην Καρπασία όπου άνοιξα τα μάτια μου, γιατί ήταν διορισμένοι εκεί, μετά στην Αμμόχωστο και ύστερα στο Καϊμακλί, όπου ζήσαμε στο πατρικό μας σπίτι με πολλή αγάπη και ομορφιά.

Ε:Η επαγγελματική σας πορεία πώς ήταν μέχρι σήμερα;
Α:Το να γίνω γιατρός ήταν θέληση δική μου.  Έγινα γιατρός γιατί ίσως οι γονείς μου αγαπούσαν την ιατρική. Έπαιζα πάντα με τις κούκλες μου και δεν ήξερα τη λέξη γιατρός, αλλά τη νοσοκόμα. Ύστερα είχα το μεγαλύτερο αδελφό μου που σπούδαζε γιατρός στη Γερμανία και ένιωθα αυτό που μας είχαν εμπνεύσει οι γονείς μας, ότι μέσα από την ιατρική μπορείς να προσφέρεις  πολλά. Ίσως να ήταν και μια περιέργεια το να θέλω να μαθαίνω την έννοια του γιατί, του τι είναι ο άνθρωπος.  Πραγματικά πιστεύω ότι παράλληλα με το επάγγελμά μου γνωρίζω κάθε μέρα και το δικό μου εαυτό, αλλά και τον άνθρωπο αυτόν που είμαστε σώμα και ψυχή καλύτερα. Αγαπώ τη δουλειά μου, παρόλο που πραγματικά είχα πολλές ευκαιρίες στην κοινωνική μου ζωή και ευχαριστώ όλα τα κόμματα που μου πρότειναν να κατέλθω ως βουλευτής και όχι μόνο. Δεν ξέρω στο μέλλον αν θα δεχόμουν κάποια πρόταση του να συμμετέχω ενεργά και να επηρεάζω την πολιτική του τόπου, αλλά μέχρι σήμερα δεν τα κατάφερα να αποφασίσω να αφιερωθώ στην πολιτική ή να φύγω από την Κύπρο για ιδιωτικούς λόγους, γιατί αγαπώ αυτό που κάνω.

Ε:Γιατί ακολουθήσατε την παιδιατρική;
Α:Παιδίατρος δεν ήταν απόλυτα δική μου απόφαση. Αλλά στο τέλος ήταν μια πετυχημένη απόφαση, γιατί αγαπώ πολύ τα παιδιά. Η  αλήθεια είναι ότι στην αρχή ήθελα να γίνω Νευροφυσιολόγος –Αναπτυξιολόγος. Αυτό ήταν που ποθούσα, γιατί ήθελα να βλέπω τους ανθρώπους να κινούνται ελεύθερα, να χρησιμοποιούν όλες τους τις αισθήσεις, να απολαμβάνουν την επαφή με τις αισθήσεις τους, με τη φύση, αυτό που η ανώτερη δύναμη, ο Θεός, τους έχει χαρίσει σαν δώρο. Η  απόφαση  να γίνω παιδίατρος ήταν γιατί κάποιοι στην οικογένεια δεν ήθελαν να ασχολούμαι ίσως με ενήλικες. Σαν νεαρή, όσο και αν σήμερα πολύς κόσμος γνωρίζει τη γιατρό σαν αντάρτισσα, η αλήθεια είναι ότι δε φεύγω από τα πλαίσια της  οικογένειας, γιατί στήνονται μέσα από την οικογένεια. Είναι μια απόλαυση να μεγαλώνεις τα παιδιά, να τα παρακολουθείς κυρίως όταν μεγαλώσουν και γίνουν έφηβοι, το να βλέπεις πόσο κοντά σου είναι και το πόσο σε νιώθουν δικό τους άνθρωπο.

Ε:Συγκρούεται ο άνθρωπος με τη γιατρό Βάσω Παπαβασιλείου, όταν έρχεται κοντά στον παιδικό πόνο;
Α:Ποτέ δε συγκρούεται. Τη στιγμή που έρχομαι σε επαφή με τον  παιδικό πόνο δεν υπάρχω πια. Το συναίσθημα, το γέλιο, το παιγνίδι, η χαρά όλη αυτή που έχω με τα παιδάκια μου, από τη στιγμή που θα μπουν στο χώρο του Κέντρου Αναπτυξιακής και Κοινωνικής Παιδιατρικής που έχω το ιατρείο μου, τη στιγμή που εξετάζω, είμαι τόσο αυτοσυγκεντρωμένη. Έτσι ήμουν πάντα σε οτιδήποτε αγαπούσα. Αυτό που δουλεύει είναι η προσπάθεια μέσα από τις γνώσεις να βγει μια σωστή διάγνωση.

Ε:Όταν δυστυχώς ένα παιδί φεύγει από τη ζωή ποια είναι η αντίδραση σας;
Α:Αναφέρεσαι στη συνάντησή μου σε ακραίες περιπτώσεις. Όταν σου έρχεται ένα παιδί άρρωστο και το να βλέπεις ότι γίνεται καλύτερα αυτό είναι μεγάλη χαρά. Δεν μπόρεσα ποτέ μα ποτέ, παρά την ψυχραιμία που δείχνω, να ξεπεράσω τη στιγμή της μετάστασης ενός παιδιού. Από τις χειρότερες στιγμές της ζωή μου ήταν εκείνες που έπρεπε να πω, ευτυχώς όχι σε πολλές οικογένειες, ότι το παιδί τους έπασχε από μια ανίατη αρρώστια.

Ε:Είστε μια πολυάσχολη γιατρός, αλλά παράλληλα ένα πολύ ενεργά κοινωνικό άτομο. Βρίσκετε χρόνο να ασχοληθείτε με τον εαυτό σας;
Α:Βέβαια. Σηκώνομαι πάρα πολύ νωρίς και απολαμβάνω κάθε αλλαγή του χρόνου. Αφήσαμε δίπλα από το σπίτι, παρόλο που είναι στο κέντρο της Λευκωσίας, ένα χώρο όπου εκεί θα συναντήσεις όλα τα φυτά της Κύπρου. Η επαφή μου με τη φύση είναι σχεδόν καρμική. Ξέρω την κάθε γωνιά της Λευκωσίας και έχω ιδιαίτερες σχέσεις με την παλιά πόλη. Τα πρώτα χρόνια που ήρθα στην Κύπρο δούλεψα πίσω από τη Φανερωμένη, στην οδό Αισχύλου. Οι φίλοι μου εκεί δεν έχουν φύγει. Θα με βρεις πολλές φορές εκεί να παίρνω τον καφέ μου στο ζαχαροπλαστείο Μέλισσα ή να επισκέπτομαι το χρυσοχοείο του κυρίου Γιώργου. Μάθαμε να εκτιμούμε τις ρίζες μέσα στο σπίτι που μεγάλωσα. Δεν έχουμε χρόνο να χάνουμε οι Κύπριοι. Πρέπει να λέμε τα πράγματα όπως είναι. Δεν πρέπει να βάζουμε καθόλου μάσκες πια. Τον αρχοντοχωριατισμό που κοντεύει να μας καταστρέψει και την επίδειξη προς το διπλανό να τα αφήσουμε. Βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι, μέσα σε ένα όμορφο τόπο και να σταθούμε όλοι μαζί να βοηθήσουμε τον τόπο μας. Ναι έχω χρόνο για την ιδιωτική μου ζωή. Μου αρέσει η μουσική και είναι ευτυχισμένες οι στιγμές που θα βγω με φίλους να ακούσω όμορφη μουσική. Βέβαια μου αρέσουν και τα ταξίδια.

Ε:Πολιτιστικό σωματείο ΤΑΜΑ. Τι είναι για σας;
Α:Είναι κάτι το υπέροχο. Είναι ένα κομμάτι της Κύπρου. Εσκεμμένα η λέξη ΤΑΜΑ. Ταχτήκαμε, τασσόμαστε για την ευημερία, για τη χαρά των γενιών που ζουν τώρα, των γενιών που θα έρθουν, τιμώντας πάντα τις ρίζες και αυτούς που έφυγαν, που υπήρξαν πριν από μας. Λαός χωρίς ρίζες είναι ένα μηδενικό. Και η Κύπρος έχει ρίζες. Για αυτό και στο ΤΑΜΑ ξεκινούμε από τα πολύ μικρά παιδιά, τα οποία κρατάνε τα φαναράκια στη γιορτή με τα φαναράκια, που γίνεται σε διάφορες κοινότητες. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια φιλοξενούσε αυτή τη γιορτή, πριν από τα Χριστούγεννα, η Κακοπετριά. Φτάνουμε μετά στους ηλικιωμένους, οι οποίοι όμως έχουν ψυχή. Τους τιμούμε, τους βοηθούμε, αλλά και εκείνοι με τη σοφία τους εκφέρουν τη γνώμη τους και συμμετέχουν ενεργά. Το ΤΑΜΑ έχει γύρω στις 77 εκδηλώσεις, χωρίς φανφαρονισμούς. Θα μιλήσω για τα τελευταία χρόνια που είμαι Πρόεδρος. Δεν έχουμε οίκημα εμείς με γρανίτες και κολώνες, αλλά το ΤΑΜΑ έχει μια δράση πολύ μεγάλη, εντός και εκτός Κύπρου. Είναι ανθρωποκεντρικό, ο πολιτισμός για τον άνθρωπο και ο άνθρωπος για τον πολιτισμό.

Ε:Πώς σχολιάζετε την κοινωνία της Κύπρου, εν έτει 2012;
Α:Όσο και αν υπάρχει οικονομική κρίση, ό,τι και να συμβαίνει στον τόπο μας, μη με πείτε υπεραισιόδοξη, εμπιστεύομαι όμως τον κυπριακό λαό. Είμαστε εργατικοί άνθρωποι και νομίζω και ελπίζω ότι ο Θεός θα βοηθήσει να ορθοποδήσουμε και πάλι. Επιβιώσαμε μέσα από τόσους αιώνες σκλαβιάς. Είμαστε μόνο 50 χρόνια ελεύθεροι. Όταν το πω εντός και εκτός Κύπρου αυτό το πράγμα μένουν και με βλέπουν ξαφνιασμένοι. Γιατί η ρουτίνα της ζωής μας, η καθημερινότητα δε μας αφήνει όσα και αν συμβαίνουν γύρω μας να είμαστε και λίγο περήφανοι. Ναι, θα είναι δύσκολα ίσως τα χρόνια. Αυτό που θέλω να πω σε όλους είναι να επιστρέψουμε λίγο στις αρχές μας, να οικονομηθούμε λίγο, να μη μας νοιάζει τι κάνουν οι γείτονες. Και πιστεύω ότι θα ορθοποδήσει ο κυπριακός λαός. Για το θέμα της πολιτικής δε θα ήθελα να ασχοληθώ. Έχω λόγο και έχω κρίση. Αν και συνηθίζω να λέω πάντα ότι το κύριο κόμμα το δικό μου είναι το παιδί της Κύπρου, που δεν κομμάτισα ποτέ μου. Δε σκέφτηκα ποτέ σε πιο κόμμα ανήκει ένα παιδί που είναι άρρωστο ή ένα παιδί που έχει ανάγκη. Ας ξαναγίνουμε άνθρωποι με αισιοδοξία, ίσως και με επιφυλάξεις, δεν είναι κακό να προβληματιζόμαστε. Μπορούμε να προγραμματιστούμε σαν Κύπριοι λίγο περισσότερο. Εδώ υπολειπόμαστε.

Συνέντευξη: Στέλλα Σουρμελή