Πόπη Αβραάμ: Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη της συντροφικότητας πέρα από τον έρωτα.
Χρειάζεται πολλή δύναμη το να ανήκεις στο χώρο του θεάματος και να αγνοείς όλους αυτούς τους «ειδήμονες», που κριτικάρουν τους πάντες και τα πάντα. Χρειάζεται πολλή δύναμη το να προχωράς με γνώμονα τα δικά σου «πιστεύω» και να έχεις τη δική σου άποψη ακόμη και για τις δουλειές στις οποίες συμμετέχεις. Χρειάζεται πολλή δύναμη να βρίσκεσαι μακριά από αυτό που αγαπάς, γιατί έχεις απογοητευτεί από την ποιότητα. Χρειάζεται πολλή δύναμη, για να παραδεχθείς πως έχεις την ανάγκη να ακουμπήσεις πάνω σε ένα ώμο και να μοιραστείς όλα αυτά που σε βασανίζουν. Η δύναμη είναι το κύριο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας της Πόπης Αβραάμ.
Ε:Ποια η θέση της γυναίκας στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Κύπρου;
Α:Κάποτε πολύ επιπόλαια και ελαφρά τη καρδία, είπα όταν με ρώτησαν αν υπάρχει ισότητα στο χώρο τον καλλιτεχνικό, ότι ναι υπάρχει. Στην πορεία διαπίστωσα τι σημαίνει το να υπάρχει ή όχι. Το θέατρο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Από τη στιγμή που στην κοινωνία μας δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες και ίση αντιμετώπιση απέναντι στον άντρα και στη γυναίκα, σημαίνει ότι αυτό έχει αντίκτυπο και στο θέατρο. Γράφονται έργα που είναι βασισμένα σε θέματα, τα οποία αφορούν την κοινωνία. Για παράδειγμα. Συνηθίζεται ένας πενηντάρης παντρεμένος να έχει μια γκόμενα νεαρή. Σε ένα έργο, λοιπόν, ένας πενηντάρης βλέπεις ότι θα κάνει παντός είδους ρόλους, ακόμα και γκομενιάρη. Έναν άνθρωπο που έχει δύναμη στα χέρια του, έναν άνθρωπο που έχει καριέρα και πολλά άλλα. Η γυναίκα, όσο είναι νεαρή, θα έχει την ευκαιρία να κάνει διάφορους ρόλους, οι οποίοι συνήθως είναι το κέντρο, όπως είναι και στη ζωή μας. Οι νεαρές γυναίκες έχουν περισσότερο ενδιαφέρον σε όλους τους τομείς. Στις προσλήψεις προτιμούν μια νέα και όμορφη κοπέλα. Στις διαφημίσεις, στην
τηλεόραση, παντού. Βέβαια θα έχει και ερωτικές ιστορίες γύρω από αυτήν. Μιλάμε πάντα για έργα, όπως και στη ζωή. Μια γυναίκα ηθοποιός, μεγαλώνοντας ξαφνικά, σταματά να έχει ευκαιρίες σε ένα έργο. Δεν της δίνονται πια ρόλοι. Ρόλοι εννοώ επί της ουσίας. Αυτό συμβαίνει πολύ περισσότερο στις γυναίκες από ό,τι στους άντρες. Σε ένα κορεσμένο επάγγελμα γενικά. Και ναι, η γυναίκα μεγαλώνοντας δεν έχει πια μεγάλες ευκαιρίες στο θέατρο, για να κάνει δουλειά. Τώρα, αν την αντιμετωπίζουν στο χώρο της δουλειάς της όπως αντιμετωπίζουν τους άντρες, όχι εκεί δεν είχα πρόβλημα ποτέ και δε νομίζω ότι είναι εκεί το θέμα, αλλά στις ευκαιρίες για να παίξει ρόλους, όπου εκεί δεν έχει. Γιατί και τα έργα γράφονται από άντρες συνήθως. Τώρα ξεσπάθωσαν κάποιες γυναίκες και άρχισαν να γράφουν.
Ε:Γυναίκα εργαζόμενη, σύντροφος, μητέρα. Πώς συνάδουν όλα αυτά;
Α:Εξαιρετικά δύσκολο πράγμα. Ένας άντρας δε θα μπορούσε να τα καταφέρει ποτέ πιστεύω. Και αν το έχουν καταφέρει είναι η επιβεβαίωση του κανόνα. Η γυναίκα από τη φύση της, όμως, είναι πιο σύνθετη. Και μπορεί να έχει επικεντρωμένη την προσοχή της, να εστιάζει σε πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Ένας άντρας δε θα μπορούσε να σιδερώνει, να μαγειρεύει, να φροντίζει το παιδί και να μιλά και στο τηλέφωνο. Σκοτώνεται στη δουλειά, αλλά αυτό είναι ένα τίμημα και της χειραφέτησής της, γιατί η ίδια ζήτησε να βγει έξω στο παζάρι να δουλέψει και για οικονομικούς λόγους, αλλά και γιατί η ίδια θέλει να κάνει καριέρα. Στο σπίτι οι άνδρες δειλά – δειλά τώρα αρχίζουν και παίρνουν κάποιες πρωτοβουλίες, αλλά για το θεαθήναι περισσότερο. Το βάρος πέφτει στη γυναίκα. Όσο για το παιδί, δεν το συζητώ. Η γυναίκα. Οπότε γίνεται χίλια κομμάτια και πρέπει κιόλας να διατηρηθεί νέα, ωραία και ποθητή για εκείνον τον σαρανταπεντάρη, που κάποια στιγμή θα γυρίσει πιθανόν να την εγκαταλείψει για μια πιτσιρίκα.
Ε:Στη σημερινή εποχή που ζούμε υπάρχει ο έρωτας στη ζωή μας;
Α:Δε νομίζω ότι έχουν αλλάξει τα δεδομένα παλιά και πριν. Ο έρωτας υπάρχει πάντα στη ζωή μας γιατί είναι, θα φανώ πολύ κυνική, είναι απλά εκκρίσεις ορμονών του εγκεφάλου. Παλιά το έλεγα ότι είναι η προσωπική ανάγκη του καθενός να ερωτευτεί που τον κάνει να ερωτεύεται. Τώρα έρχονται οι επιστήμονες, οι οποίοι έχουν αναλύσει το DNA. Έχουν κάνει τον οργανισμό μας γης μαδιάμ και μας λένε: Α! ξέρεις γιατί θυμώνεις; Γιατί έχεις περισσότερη έκκριση αυτής της ορμόνης. Ξέρεις γιατί ερωτεύεσαι; Γιατί έχεις περισσότερη έκκριση αυτής της ορμόνης. Τείνω να το πιστέψω. Βέβαια, αυτό σε θέμα οργανισμού. Από κει και πέρα τον έρωτα τον έχεις ανάγκη, για να υπάρξεις μέσα από τον άλλο και να έχεις μια σχέση σφαιρική που θα εκπληρώνει και κάποιες άλλες ανάγκες σου π.χ. και σωματικές. Νομίζω ότι ο άνθρωπος, γενικά, έχει την ανάγκη της συντροφικότητας πέρα από τον έρωτα. Αυτό πιστεύω είναι το πιο σπουδαίο, το πιο ουσιώδες. Όσο ωριμάζουμε, όσο γερνάμε αντιλαμβανόμαστε ότι το να γυρίσεις να δεις κάποιον και να σου ανεβεί η θερμοκρασία, να ερωτευτείς για τρεις μέρες, δεν είναι τόσο σημαντικό, είναι κάτι περαστικό. Το θέμα είναι μετά από αυτό να μείνει κάτι. Να μπορείς να μιλήσεις με τον άλλο, να τον σέβεσαι, να σε σέβεται, να τον θαυμάζεις και να σε θαυμάζει. Να μοιράζεσαι πράγματα και ταυτόχρονα να έχετε παράλληλες ζωές, χωρίς να καταπιέζει ό ένας τον άλλο. Αυτό είναι το σημαντικό. Τώρα; Μπορεί να υπάρχει στη ζωή μας; Γιατί να μην υπάρχει; Δεν είναι θέμα εποχής. Είναι θέμα ανθρώπων και ωριμότητας.
Ε:Θέατρο, τηλεόραση, Δραματική Σχολή Βλαδίμηρου Καυκαρίδη. Πότε βρίσκεις ώρα για τη δική σου προσωπική ζωή;
Α:Έχω μάθει να εκτιμώ το κάθε λεπτό. Ό,τι έχουμε ζήσει μέχρι τώρα τέλειωσε. Αυτό που ονειρευόμαστε μπορεί να μην έρθει ποτέ, για αυτό δεν πρέπει να επενδύουμε, χωρίς να σημαίνει πως δεν πρέπει να κάνουμε όνειρα. Δεν πρέπει να αφήνουμε την ζωή να φεύγει, γιατί σκεφτόμαστε πως αύριο μπορεί να μας τύχει αυτό. Άρα η κάθε στιγμή είναι δική μου και πρέπει να τη γευτώ. Είτε είμαι στο μάθημα, πάλι είμαι εγώ και πρέπει να χαρώ αυτή τη στιγμή της δουλειάς. Είτε είμαι στο θέατρο, είτε είμαι στην τηλεόραση, είτε είμαι μόνη μου. Δεν αλλάζει τίποτα, όπου και να είμαι. Το θέμα είναι να είμαι ισορροπημένη, να αισθάνομαι καλά, να γεύομαι το καθετί και αυτή είναι η ζωή μου. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν έκανα ξέφρενη ζωή. Οι προσωπικές στιγμές μου είναι οι στιγμές με την οικογένειά μου, με τα παιδιά μου, με φίλους μου, μόνη μου ακόμα, με τη φύση στην θάλασσα, έξω στους αγρούς, στα βουνά, οπότε βρίσκω χρόνο, γιατί το θέλω.
Ε:Πόσο ρόλο έχει το χρήμα στη ζωή μας σήμερα;
Α:Το χρήμα, σίγουρα, μας κάνει πιο εύκολη τη ζωή. Είναι φοβερό πράγμα να σε αγχώνει το γεγονός ότι δεν έχεις να βάλεις βενζίνη, ή ότι δεν έχεις να πάρεις γάλα και έχω περάσει και από αυτά τα στάδια αρκετές φορές και μόνη μου και μαζί με τα παιδιά μου. Για αυτό και έχω μάθει να το εκτιμώ. Αυτό δε σημαίνει πως αποταμιεύω. Έχω μάθει να ζω με αυτά που έχω, είτε είναι πολλά, που όταν μου έρχονται Δόξα τω Θεώ μπορώ και τα τρώω, είτε ελάχιστα. Το θέμα είναι να μην αφήνεις, είτε έχεις, είτε δεν έχεις λεφτά, να αγχώνεσαι. Πρέπει να χαλαρώνεις και θα σου έρθουν. Ούτε και να κυνηγάς το χρήμα, νομίζοντας ότι αυτό θα σου φέρει την ευτυχία. Απλώς πρέπει να μάθεις να το χρησιμοποιείς σωστά, για να κάνει τη ζωή σου ευκολότερη.
Ε:Πώς σχολιάζεις τη φετινή τηλεοπτική σεζόν;
Α:Νομίζω ότι είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που μπορεί να μιλήσει για αυτό, όσο και αν φαίνεται περίεργο. Και ο λόγος είναι ότι δε βλέπω τηλεόραση, γιατί δουλεύω βράδια. Από ό,τι έχω δει δεν έχω βρει τίποτα που εγώ να θεωρήσω άξιο της δικής μου προσοχής. Κατά καιρούς υπήρξαν καλά πραγματάκια. Κυρίως από το ΡΙΚ. Χωρίς να θέλω να μηδενίσω τη δουλειά όλων των άλλων καναλιών, γιατί έχουν κάνει σημαντικά πράγματα. Αισθάνομαι, όμως, μια φθίνουσα κατάσταση και μια πρόχειρη δουλειά, πρόχειρη αντιμετώπιση. Και αυτό έχει να κάνει με το κέρδος που ενδιαφέρει τα κανάλια, για να έχουν. Βλέπουμε πολλούς ερασιτέχνες σε σημαντικούς ρόλους. Αυτό δε νομίζω ότι τιμά την τηλεόραση. Γίνονται και οι ίδιοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν, αυτοί που αποδέχονται να γίνουν σταρ της μιας χρονιάς, να γελοιοποιούνται και να γίνονται θύματα. Επίσης, δεν υπάρχουν κείμενα, κατά την άποψή μου, σημαντικά. Τα «Άσπρα Μπαλόνια» έχουν καλή γραφή, αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια μιας σαπουνόπερας. Να μη γελιόμαστε. Έχει κάποια πράγματα που είναι καλογυρισμένα. Αυτό την κάνει μια καλή σειρά για κάποιον που κάθεται να χαλαρώσει και να χωνέψει. Εμένα αυτό δε με ικανοποιεί.
Ε:Ο ρόλος σου στα «Άσπρα Μπαλόνια» σε γεμίζει;
Α:Έχει πολύ ενδιαφέρον και μια ιδιαιτερότητα. Το γεγονός ότι μια γυναίκα 25 χρόνια, τα πιο ουσιαστικά γόνιμα χρόνια της ζωής της είναι μέσα στην φυλακή, είναι ένα θέμα εκπληκτικό. Ακόμη και τώρα που αποφυλακίστηκα ξαφνικά σκεφτόμουνα πώς θα νιώθει τον αέρα για πρώτη φορά πάνω της. Πώς θα βλέπει τον ήλιο, τα λουλούδια, τις μυρωδιές, την υφή των δένδρων. Όλα αυτά τα έψαξα λίγο, είχαν ενδιαφέρον. Δεν είναι ένας τετριμμένος ρόλος, όπως τους έχουμε συνηθίσει. Οπότε αυτό από μόνο του είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον. Βέβαια, εννοείτε ότι μέσα σε ένα κατασκεύασμα, όπως είναι μια σαπουνόπερα, δε θα δοθεί βάθος σε αυτά. Πρέπει το ένα γεγονός να διαδέχεται το άλλο, να αναιρεί το άλλο, για να μπορεί ο κόσμος να το παρακολουθεί. Η έννοια και των σκηνοθετών και της συγγραφέως και του παραγωγού είναι το πράγμα να κρατήσει τον θεατή αλέρτ.
Ε:Γιατί λαμβάνεις τότε μέρος;
Α:Γιατί δεν μπορώ να ζήσω με το θέατρο. Εκτός του ότι είναι πολύ χαμηλοί οι μισθοί, έχω τρία παιδιά που σπουδάζουν. Αντιλαμβάνεσαι, λοιπόν, ότι δεν πληρωνόμαστε και ποτέ στην ώρα μας. Πρέπει να προχωρήσω οικονομικά στη ζωή μου, να τα βγάλω πέρα, δεν ξέρω τίποτα άλλο να κάνω. Προσπαθώ να το κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα και από εκεί και πέρα γίνομαι και εγώ συνεργός και συνένοχος αυτού του αποχαυνώματος που προσφέρουμε στους θεατές.
Ε:Υπήρχαν στιγμές που αποφάσισες να σταματήσεις αυτό που κάνεις;
Α:Φυσικά. Σταμάτησα κάποτε από το θέατρο που δεν με ικανοποιούσε και έψαχνα απεγνωσμένα να βρω δουλειά σε κάτι άσχετο. Δεν ήθελα ούτε τηλεόραση να κάνω. Πήγα σε πέντε φυτώρια, για να με προσλάβουν, γιατί είχα ανάγκη να δουλέψω με το χώμα. Μου έλεγαν όλοι: «Μα για το όνομα του Θεού, κυρία Αβραάμ, πώς μπορώ εγώ να σου πω φύτεψε αυτές τις ντομάτες;» Αναγκαστικά δούλεψα πωλήτρια σε κατάστημα. Αλλά δεν τα έβγαζα πέρα. Έπρεπε να καταφέρω να ζήσω οικονομικά. Δυστυχώς, το μόνο που ήξερα να κάνω ήταν η υποκριτική. Για αυτό και τώρα το πρώτο πράγμα που λέω στα παιδιά που έρχονται, για να τους συμβουλέψω, γιατί θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, τους λέω μη σπουδάσετε μόνο θέατρο. Κάντε και κάτι άλλο, παράλληλα, γιατί κάποια στιγμή μπορεί ο χώρος να μη σας θέλει ή εσείς να μην τον θέλετε ή να έχετε κουραστεί ή και επειδή υπάρχει πια μια πληρότητα στο χώρο. Κάποια στιγμή όλοι ανεξαιρέτως οι ηθοποιοί, εκτός από αυτούς που μένουν μόνιμα στο κρατικό θέατρο, όλοι οι άλλοι θα μείνουν άνεργοι.
Ε:Εσωτερικά πώς βρίσκουμε την Πόπη Αβραάμ αυτή την εποχή;
Α:Εσωτερικά εγώ είμαι πάντα καλά. Ευτυχώς έχω μάθει και στα καλά μου και στα κακά μου να κρατώ πια ισορροπίες. Είμαι καλά και περιμένω κάτι πάρα πολύ ευχάριστο που θα μου συμβεί. Το παρακολουθώ, το ζω και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό. Κτίζω ένα σπίτι μέσα στις ερημιές και τα χωράφια, σε αγροτική περιοχή και ευελπιστώ ότι σε τέσσερις μήνες θα εγκατασταθώ εκεί και αυτό με ανεβάζει πολύ.
Συνέντευξη: Στέλλα Σουρμελή
Ε:Ποια η θέση της γυναίκας στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Κύπρου;
Α:Κάποτε πολύ επιπόλαια και ελαφρά τη καρδία, είπα όταν με ρώτησαν αν υπάρχει ισότητα στο χώρο τον καλλιτεχνικό, ότι ναι υπάρχει. Στην πορεία διαπίστωσα τι σημαίνει το να υπάρχει ή όχι. Το θέατρο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Από τη στιγμή που στην κοινωνία μας δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες και ίση αντιμετώπιση απέναντι στον άντρα και στη γυναίκα, σημαίνει ότι αυτό έχει αντίκτυπο και στο θέατρο. Γράφονται έργα που είναι βασισμένα σε θέματα, τα οποία αφορούν την κοινωνία. Για παράδειγμα. Συνηθίζεται ένας πενηντάρης παντρεμένος να έχει μια γκόμενα νεαρή. Σε ένα έργο, λοιπόν, ένας πενηντάρης βλέπεις ότι θα κάνει παντός είδους ρόλους, ακόμα και γκομενιάρη. Έναν άνθρωπο που έχει δύναμη στα χέρια του, έναν άνθρωπο που έχει καριέρα και πολλά άλλα. Η γυναίκα, όσο είναι νεαρή, θα έχει την ευκαιρία να κάνει διάφορους ρόλους, οι οποίοι συνήθως είναι το κέντρο, όπως είναι και στη ζωή μας. Οι νεαρές γυναίκες έχουν περισσότερο ενδιαφέρον σε όλους τους τομείς. Στις προσλήψεις προτιμούν μια νέα και όμορφη κοπέλα. Στις διαφημίσεις, στην
τηλεόραση, παντού. Βέβαια θα έχει και ερωτικές ιστορίες γύρω από αυτήν. Μιλάμε πάντα για έργα, όπως και στη ζωή. Μια γυναίκα ηθοποιός, μεγαλώνοντας ξαφνικά, σταματά να έχει ευκαιρίες σε ένα έργο. Δεν της δίνονται πια ρόλοι. Ρόλοι εννοώ επί της ουσίας. Αυτό συμβαίνει πολύ περισσότερο στις γυναίκες από ό,τι στους άντρες. Σε ένα κορεσμένο επάγγελμα γενικά. Και ναι, η γυναίκα μεγαλώνοντας δεν έχει πια μεγάλες ευκαιρίες στο θέατρο, για να κάνει δουλειά. Τώρα, αν την αντιμετωπίζουν στο χώρο της δουλειάς της όπως αντιμετωπίζουν τους άντρες, όχι εκεί δεν είχα πρόβλημα ποτέ και δε νομίζω ότι είναι εκεί το θέμα, αλλά στις ευκαιρίες για να παίξει ρόλους, όπου εκεί δεν έχει. Γιατί και τα έργα γράφονται από άντρες συνήθως. Τώρα ξεσπάθωσαν κάποιες γυναίκες και άρχισαν να γράφουν.
Ε:Γυναίκα εργαζόμενη, σύντροφος, μητέρα. Πώς συνάδουν όλα αυτά;
Α:Εξαιρετικά δύσκολο πράγμα. Ένας άντρας δε θα μπορούσε να τα καταφέρει ποτέ πιστεύω. Και αν το έχουν καταφέρει είναι η επιβεβαίωση του κανόνα. Η γυναίκα από τη φύση της, όμως, είναι πιο σύνθετη. Και μπορεί να έχει επικεντρωμένη την προσοχή της, να εστιάζει σε πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Ένας άντρας δε θα μπορούσε να σιδερώνει, να μαγειρεύει, να φροντίζει το παιδί και να μιλά και στο τηλέφωνο. Σκοτώνεται στη δουλειά, αλλά αυτό είναι ένα τίμημα και της χειραφέτησής της, γιατί η ίδια ζήτησε να βγει έξω στο παζάρι να δουλέψει και για οικονομικούς λόγους, αλλά και γιατί η ίδια θέλει να κάνει καριέρα. Στο σπίτι οι άνδρες δειλά – δειλά τώρα αρχίζουν και παίρνουν κάποιες πρωτοβουλίες, αλλά για το θεαθήναι περισσότερο. Το βάρος πέφτει στη γυναίκα. Όσο για το παιδί, δεν το συζητώ. Η γυναίκα. Οπότε γίνεται χίλια κομμάτια και πρέπει κιόλας να διατηρηθεί νέα, ωραία και ποθητή για εκείνον τον σαρανταπεντάρη, που κάποια στιγμή θα γυρίσει πιθανόν να την εγκαταλείψει για μια πιτσιρίκα.
Ε:Στη σημερινή εποχή που ζούμε υπάρχει ο έρωτας στη ζωή μας;
Α:Δε νομίζω ότι έχουν αλλάξει τα δεδομένα παλιά και πριν. Ο έρωτας υπάρχει πάντα στη ζωή μας γιατί είναι, θα φανώ πολύ κυνική, είναι απλά εκκρίσεις ορμονών του εγκεφάλου. Παλιά το έλεγα ότι είναι η προσωπική ανάγκη του καθενός να ερωτευτεί που τον κάνει να ερωτεύεται. Τώρα έρχονται οι επιστήμονες, οι οποίοι έχουν αναλύσει το DNA. Έχουν κάνει τον οργανισμό μας γης μαδιάμ και μας λένε: Α! ξέρεις γιατί θυμώνεις; Γιατί έχεις περισσότερη έκκριση αυτής της ορμόνης. Ξέρεις γιατί ερωτεύεσαι; Γιατί έχεις περισσότερη έκκριση αυτής της ορμόνης. Τείνω να το πιστέψω. Βέβαια, αυτό σε θέμα οργανισμού. Από κει και πέρα τον έρωτα τον έχεις ανάγκη, για να υπάρξεις μέσα από τον άλλο και να έχεις μια σχέση σφαιρική που θα εκπληρώνει και κάποιες άλλες ανάγκες σου π.χ. και σωματικές. Νομίζω ότι ο άνθρωπος, γενικά, έχει την ανάγκη της συντροφικότητας πέρα από τον έρωτα. Αυτό πιστεύω είναι το πιο σπουδαίο, το πιο ουσιώδες. Όσο ωριμάζουμε, όσο γερνάμε αντιλαμβανόμαστε ότι το να γυρίσεις να δεις κάποιον και να σου ανεβεί η θερμοκρασία, να ερωτευτείς για τρεις μέρες, δεν είναι τόσο σημαντικό, είναι κάτι περαστικό. Το θέμα είναι μετά από αυτό να μείνει κάτι. Να μπορείς να μιλήσεις με τον άλλο, να τον σέβεσαι, να σε σέβεται, να τον θαυμάζεις και να σε θαυμάζει. Να μοιράζεσαι πράγματα και ταυτόχρονα να έχετε παράλληλες ζωές, χωρίς να καταπιέζει ό ένας τον άλλο. Αυτό είναι το σημαντικό. Τώρα; Μπορεί να υπάρχει στη ζωή μας; Γιατί να μην υπάρχει; Δεν είναι θέμα εποχής. Είναι θέμα ανθρώπων και ωριμότητας.
Ε:Θέατρο, τηλεόραση, Δραματική Σχολή Βλαδίμηρου Καυκαρίδη. Πότε βρίσκεις ώρα για τη δική σου προσωπική ζωή;
Α:Έχω μάθει να εκτιμώ το κάθε λεπτό. Ό,τι έχουμε ζήσει μέχρι τώρα τέλειωσε. Αυτό που ονειρευόμαστε μπορεί να μην έρθει ποτέ, για αυτό δεν πρέπει να επενδύουμε, χωρίς να σημαίνει πως δεν πρέπει να κάνουμε όνειρα. Δεν πρέπει να αφήνουμε την ζωή να φεύγει, γιατί σκεφτόμαστε πως αύριο μπορεί να μας τύχει αυτό. Άρα η κάθε στιγμή είναι δική μου και πρέπει να τη γευτώ. Είτε είμαι στο μάθημα, πάλι είμαι εγώ και πρέπει να χαρώ αυτή τη στιγμή της δουλειάς. Είτε είμαι στο θέατρο, είτε είμαι στην τηλεόραση, είτε είμαι μόνη μου. Δεν αλλάζει τίποτα, όπου και να είμαι. Το θέμα είναι να είμαι ισορροπημένη, να αισθάνομαι καλά, να γεύομαι το καθετί και αυτή είναι η ζωή μου. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν έκανα ξέφρενη ζωή. Οι προσωπικές στιγμές μου είναι οι στιγμές με την οικογένειά μου, με τα παιδιά μου, με φίλους μου, μόνη μου ακόμα, με τη φύση στην θάλασσα, έξω στους αγρούς, στα βουνά, οπότε βρίσκω χρόνο, γιατί το θέλω.
Ε:Πόσο ρόλο έχει το χρήμα στη ζωή μας σήμερα;
Α:Το χρήμα, σίγουρα, μας κάνει πιο εύκολη τη ζωή. Είναι φοβερό πράγμα να σε αγχώνει το γεγονός ότι δεν έχεις να βάλεις βενζίνη, ή ότι δεν έχεις να πάρεις γάλα και έχω περάσει και από αυτά τα στάδια αρκετές φορές και μόνη μου και μαζί με τα παιδιά μου. Για αυτό και έχω μάθει να το εκτιμώ. Αυτό δε σημαίνει πως αποταμιεύω. Έχω μάθει να ζω με αυτά που έχω, είτε είναι πολλά, που όταν μου έρχονται Δόξα τω Θεώ μπορώ και τα τρώω, είτε ελάχιστα. Το θέμα είναι να μην αφήνεις, είτε έχεις, είτε δεν έχεις λεφτά, να αγχώνεσαι. Πρέπει να χαλαρώνεις και θα σου έρθουν. Ούτε και να κυνηγάς το χρήμα, νομίζοντας ότι αυτό θα σου φέρει την ευτυχία. Απλώς πρέπει να μάθεις να το χρησιμοποιείς σωστά, για να κάνει τη ζωή σου ευκολότερη.
Ε:Πώς σχολιάζεις τη φετινή τηλεοπτική σεζόν;
Α:Νομίζω ότι είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που μπορεί να μιλήσει για αυτό, όσο και αν φαίνεται περίεργο. Και ο λόγος είναι ότι δε βλέπω τηλεόραση, γιατί δουλεύω βράδια. Από ό,τι έχω δει δεν έχω βρει τίποτα που εγώ να θεωρήσω άξιο της δικής μου προσοχής. Κατά καιρούς υπήρξαν καλά πραγματάκια. Κυρίως από το ΡΙΚ. Χωρίς να θέλω να μηδενίσω τη δουλειά όλων των άλλων καναλιών, γιατί έχουν κάνει σημαντικά πράγματα. Αισθάνομαι, όμως, μια φθίνουσα κατάσταση και μια πρόχειρη δουλειά, πρόχειρη αντιμετώπιση. Και αυτό έχει να κάνει με το κέρδος που ενδιαφέρει τα κανάλια, για να έχουν. Βλέπουμε πολλούς ερασιτέχνες σε σημαντικούς ρόλους. Αυτό δε νομίζω ότι τιμά την τηλεόραση. Γίνονται και οι ίδιοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν, αυτοί που αποδέχονται να γίνουν σταρ της μιας χρονιάς, να γελοιοποιούνται και να γίνονται θύματα. Επίσης, δεν υπάρχουν κείμενα, κατά την άποψή μου, σημαντικά. Τα «Άσπρα Μπαλόνια» έχουν καλή γραφή, αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια μιας σαπουνόπερας. Να μη γελιόμαστε. Έχει κάποια πράγματα που είναι καλογυρισμένα. Αυτό την κάνει μια καλή σειρά για κάποιον που κάθεται να χαλαρώσει και να χωνέψει. Εμένα αυτό δε με ικανοποιεί.
Ε:Ο ρόλος σου στα «Άσπρα Μπαλόνια» σε γεμίζει;
Α:Έχει πολύ ενδιαφέρον και μια ιδιαιτερότητα. Το γεγονός ότι μια γυναίκα 25 χρόνια, τα πιο ουσιαστικά γόνιμα χρόνια της ζωής της είναι μέσα στην φυλακή, είναι ένα θέμα εκπληκτικό. Ακόμη και τώρα που αποφυλακίστηκα ξαφνικά σκεφτόμουνα πώς θα νιώθει τον αέρα για πρώτη φορά πάνω της. Πώς θα βλέπει τον ήλιο, τα λουλούδια, τις μυρωδιές, την υφή των δένδρων. Όλα αυτά τα έψαξα λίγο, είχαν ενδιαφέρον. Δεν είναι ένας τετριμμένος ρόλος, όπως τους έχουμε συνηθίσει. Οπότε αυτό από μόνο του είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον. Βέβαια, εννοείτε ότι μέσα σε ένα κατασκεύασμα, όπως είναι μια σαπουνόπερα, δε θα δοθεί βάθος σε αυτά. Πρέπει το ένα γεγονός να διαδέχεται το άλλο, να αναιρεί το άλλο, για να μπορεί ο κόσμος να το παρακολουθεί. Η έννοια και των σκηνοθετών και της συγγραφέως και του παραγωγού είναι το πράγμα να κρατήσει τον θεατή αλέρτ.
Ε:Γιατί λαμβάνεις τότε μέρος;
Α:Γιατί δεν μπορώ να ζήσω με το θέατρο. Εκτός του ότι είναι πολύ χαμηλοί οι μισθοί, έχω τρία παιδιά που σπουδάζουν. Αντιλαμβάνεσαι, λοιπόν, ότι δεν πληρωνόμαστε και ποτέ στην ώρα μας. Πρέπει να προχωρήσω οικονομικά στη ζωή μου, να τα βγάλω πέρα, δεν ξέρω τίποτα άλλο να κάνω. Προσπαθώ να το κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα και από εκεί και πέρα γίνομαι και εγώ συνεργός και συνένοχος αυτού του αποχαυνώματος που προσφέρουμε στους θεατές.
Ε:Υπήρχαν στιγμές που αποφάσισες να σταματήσεις αυτό που κάνεις;
Α:Φυσικά. Σταμάτησα κάποτε από το θέατρο που δεν με ικανοποιούσε και έψαχνα απεγνωσμένα να βρω δουλειά σε κάτι άσχετο. Δεν ήθελα ούτε τηλεόραση να κάνω. Πήγα σε πέντε φυτώρια, για να με προσλάβουν, γιατί είχα ανάγκη να δουλέψω με το χώμα. Μου έλεγαν όλοι: «Μα για το όνομα του Θεού, κυρία Αβραάμ, πώς μπορώ εγώ να σου πω φύτεψε αυτές τις ντομάτες;» Αναγκαστικά δούλεψα πωλήτρια σε κατάστημα. Αλλά δεν τα έβγαζα πέρα. Έπρεπε να καταφέρω να ζήσω οικονομικά. Δυστυχώς, το μόνο που ήξερα να κάνω ήταν η υποκριτική. Για αυτό και τώρα το πρώτο πράγμα που λέω στα παιδιά που έρχονται, για να τους συμβουλέψω, γιατί θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, τους λέω μη σπουδάσετε μόνο θέατρο. Κάντε και κάτι άλλο, παράλληλα, γιατί κάποια στιγμή μπορεί ο χώρος να μη σας θέλει ή εσείς να μην τον θέλετε ή να έχετε κουραστεί ή και επειδή υπάρχει πια μια πληρότητα στο χώρο. Κάποια στιγμή όλοι ανεξαιρέτως οι ηθοποιοί, εκτός από αυτούς που μένουν μόνιμα στο κρατικό θέατρο, όλοι οι άλλοι θα μείνουν άνεργοι.
Ε:Εσωτερικά πώς βρίσκουμε την Πόπη Αβραάμ αυτή την εποχή;
Α:Εσωτερικά εγώ είμαι πάντα καλά. Ευτυχώς έχω μάθει και στα καλά μου και στα κακά μου να κρατώ πια ισορροπίες. Είμαι καλά και περιμένω κάτι πάρα πολύ ευχάριστο που θα μου συμβεί. Το παρακολουθώ, το ζω και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό. Κτίζω ένα σπίτι μέσα στις ερημιές και τα χωράφια, σε αγροτική περιοχή και ευελπιστώ ότι σε τέσσερις μήνες θα εγκατασταθώ εκεί και αυτό με ανεβάζει πολύ.
Συνέντευξη: Στέλλα Σουρμελή
0 comments