Πώς το ποτό κόντεψε να καταστρέψει τη ζωή μου
«Το πραγματικό νόημα της ευτυχίας δεν μπορεί να αναζητηθεί στον πάτο ενός μπουκαλιού»
H εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω «αλκοολικός» είναι ένας βρώμικος γέρος, σε ένα παγκάκι, να πίνει μέσα από ένα μπουκάλι, τυλιγμένο σε μια καφέ χάρτινη σακούλα. Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί μια νεαρή επιχειρηματία, όπως είμαι εγώ, να υποπέσει σε τέτοια κατάσταση. Πριν από οκτώ χρόνια όμως, αυτό ακριβώς μου συνέβη. Και δεν είχα συνειδητοποιήσει τίποτα, μέχρι τη στιγμή που έφτασα στον πάτο.
Ήμουν 16 χρόνων, όταν δοκίμασα για πρώτη φορά ένα ποτήρι κρασί και δεν πίστευα πόση αυτοπεποίθηση μπορούσε να μου προσφέρει. Μου άρεσε. Ξεκίνησα να πίνω κάθε φορά που έβγαινα με τα κορίτσια. Όταν μεθούσα, γινόμουν η ψυχή της παρέας. Ένιωθα ελεύθερη να πω και να κάνω ό,τι θέλω, χωρίς ντροπή, χωρίς δισταγμούς. Καθώς μεγάλωνα, το αλκοόλ είχε γίνει μέρος της καθημερινής μου ζωής, ενώ δεν ήταν λίγες οι νύχτες που έφτανα στην κατάχρηση.
Το 2003, γνώρισα το Στέφανο μέσα από τη δουλειά μου και τον ερωτεύτηκα. Ο Στέφανος ήταν 14 χρόνια μεγαλύτερός μου και είχε δύο παιδιά, τον Χάρη, τώρα 16 και τον Νικόλα, 12 χρόνων. Λίγο καιρό μετά τη σχέση μας, ο Στέφανος και εγώ αποφασίσαμε να κάνουμε το πρώτο μας κοινό επιχειρησιακό βήμα. Επενδύσαμε λοιπόν σε ένα εστιατόριο. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη με την ιδέα της λειτουργίας μιας επιχείρησης.
Ωστόσο, η θέση του αφεντικού ήταν σκληρή. Οι μέρες ήταν κουραστικές και αγχωτικές. Τα περισσότερα απογεύματα, μόλις τελείωνα το σερβίρισμα του μεσημεριανού γεύματος, ένιωθα την ανάγκη να περπατήσω λίγο στη θάλασσα. Να καθαρίσει το μυαλό μου, να ηρεμήσω. Μια μέρα παρήγγειλα ένα ποτήρι κρασί, από ένα καφέ κοντά στη θάλασσα. Καθώς επέστρεφα στη δουλειά ήταν λες και είχα ελατήρια στα πόδια. Τόσο ανάλαφρη ένιωθα. Το άγχος είχε φύγει. Το καθιέρωσα λοιπόν. Ξεκίνησα με ένα ποτό με το μεσημεριανό γεύμα μου, κάθε μέρα. Με βοηθούσε να αντιμετωπίσω το άγχος μου.
Σύντομα, ήθελα το «ηρεμιστικό» μου νωρίτερα μέσα στη ημέρα. Γιατί να περιμένω μέχρι το μεσημεριανό για να είμαι ήρεμη;
Γρήγορα έγινε ο κανόνας να πίνω ένα ποτήρι βότκα, μόλις έφτανα στο εστιατόριο. Πήγαινα στο σπίτι του Στέφανου μεθυσμένη και να ξυπνούσα με φρικτούς πονοκεφάλους. Για να τους αντιμετωπίσω, χρειαζόμουν απλώς άλλο ένα ποτό, βότκα συνήθως, που είχα δίπλα, στο κομοδίνο μου. Δεν έπινα πολύ στο σπίτι, έτσι ο Στέφανος δε γνώριζε την πλήρη εικόνα του προβλήματος. Αλλά ήξερε αρκετά, για να ανησυχήσει και να με παρακαλέσει να το κόψω.
Αλλά δε με ένοιαζε. Πολύς κόσμος πίνει για αντιμετωπίσει την όποια κατάσταση τον απασχολεί. Δεν ήταν πως υπέφερα.
Εξακολουθούσα να διαχειρίζομαι μια επιτυχημένη επιχείρηση, ήμουν ακόμα υπό έλεγχο. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα.
Τα επόμενα χρόνια, η συνήθειά μου κλιμακωνόταν. Έφτασα στο σημείο να πίνω τέσσερις διπλές βότκες με χυμό πορτοκάλι στο πρωινό και κατά τη διάρκεια της ημέρας συνέχιζα τη βότκα. Στο σπίτι, χαλάρωνα με τη βοήθεια δύο μπουκαλιών κρασί. Οι φίλοι μου και η οικογένειά μου ήταν δίπλα μου, αλλά τα λόγια τους έπεφταν στο κενό.
Όσο με ρωτούσε ο Στέφανος, τόσο έκρυβα τη συνήθειά μου, προσποιούμενη ότι είχα σταματήσει να πίνω. Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι είχα πρόβλημα, αλλά η στιγμή που πραγματικά έφτασα πάτο ήταν όταν έπεσα πάνω σε ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο. Η Αστυνομία μού έκανε αλκοτέστ και όταν το επίπεδο αλκοόλ στο αίμα μου φάνηκε πως ήταν έξι φορές πάνω από το επιτρεπτό όριο, κατάρρευσα. Θα μπορούσα να βλάψω κάποιον, λόγω της βλακείας μου. Συνειδητοποίησα ότι δυσκολευόμουν να θυμηθώ τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής μου. Ήταν μια θολή ομίχλη. Δε ζούσα, δεν υπήρχα.
Η αστυνομία δήλωσε ότι δε θα μου προσαπτόταν μεγαλύτερη κατηγορία από το χρηματικό πρόστιμο, αν αναζητούσα κάποια βοήθεια. Δε χρειαζόταν να το ακούσω για δεύτερη φορά. Πείστηκα πως είχα πρόβλημα. Όμως, μέρος του εαυτού μου πολύ δύσκολα μπορούσε να το δεχτεί. Πώς είχα εθιστεί στο αλκοόλ; Είχα ένα συνέταιρο, μια οικογένεια και μια επιχείρηση.
Νευρικά, παρακολούθησα την πρώτη συνεδρίαση Ανώνυμων Αλκοολικών, στη Λεμεσό, αν και δεν είναι η πόλη μου. Ντρεπόμουν να συναντηθώ με άτομα της πόλης μου, αν και όλοι οι γνωστοί μου γνώριζαν το πρόβλημά μου. Οι συνεδριάσεις ήταν αγγλόφωνες, αλλά αυτό δε με ενόχλησε καθόλου. Προς έκπληξή μου, υπήρχαν και άλλες κοπέλες στην ομάδα, οι οποίες μάλιστα με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Ακούγοντας τον τρόπο με τον οποίο άλλαξε η ζωή τους, συνειδητοποίησα πως θα μπορούσα να το κάνω και εγώ. Τίποτα δεν είναι αδύνατο, αν πραγματικά το θέλεις.
Παραδέχτηκα πως είμαι αλκοολική.
Έπειτα, πήρα την απόφαση να μην πιω ξανά. Κλειδώθηκα στο σπίτι, αποφασισμένη να κόψω την κακή συνήθεια μια και καλή. Ο Στέφανος παρέμεινε στο πλευρό μου, όσο προσπαθούσα να αποβάλω το αλκοόλ από το σύστημά μου.
Ήταν δύσκολο, αλλά σιγά-σιγά κατάφερα να απαλλαχτώ από το μόνιμο πονοκέφαλό μου. Όταν πια η ζωή μου καθάρισε από την ομίχλη που τη σκέπαζε, τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα. Έπαιζα με τα παιδιά και την επόμενη μέρα μπορούσα να το θυμηθώ.
Η σχέση μου με τον Στέφανο βελτιώθηκε πάρα πολύ. Τρεις μήνες μετά την αποτοξίνωσή μου, μου έκανε πρόταση γάμου. Θα φυλάω αυτή την ανάμνηση σαν θησαυρό και είμαι τόσο ευγνώμων που ήμουν νηφάλια, όταν συνέβη. Και έπειτα, ακόμα μεγαλύτερη χαρά όταν έμαθα πως είμαι έγκυος.
Τώρα πια, η ζωή μου είναι αφιερωμένη στα παιδιά μου και την οικογένειά μου. Είμαι νηφάλια έξι χρόνια τώρα και είμαι ευτυχής που συνειδητοποίησα πως το πραγματικό νόημα της ζωής δεν μπορεί να αναζητηθεί στον πάτο ενός μπουκαλιού. Υπάρχουν πολύ περισσότερα, απ’ ό,τι μπορεί να σου προσφέρει ένα ποτό.
H εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω «αλκοολικός» είναι ένας βρώμικος γέρος, σε ένα παγκάκι, να πίνει μέσα από ένα μπουκάλι, τυλιγμένο σε μια καφέ χάρτινη σακούλα. Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί μια νεαρή επιχειρηματία, όπως είμαι εγώ, να υποπέσει σε τέτοια κατάσταση. Πριν από οκτώ χρόνια όμως, αυτό ακριβώς μου συνέβη. Και δεν είχα συνειδητοποιήσει τίποτα, μέχρι τη στιγμή που έφτασα στον πάτο.
Ήμουν 16 χρόνων, όταν δοκίμασα για πρώτη φορά ένα ποτήρι κρασί και δεν πίστευα πόση αυτοπεποίθηση μπορούσε να μου προσφέρει. Μου άρεσε. Ξεκίνησα να πίνω κάθε φορά που έβγαινα με τα κορίτσια. Όταν μεθούσα, γινόμουν η ψυχή της παρέας. Ένιωθα ελεύθερη να πω και να κάνω ό,τι θέλω, χωρίς ντροπή, χωρίς δισταγμούς. Καθώς μεγάλωνα, το αλκοόλ είχε γίνει μέρος της καθημερινής μου ζωής, ενώ δεν ήταν λίγες οι νύχτες που έφτανα στην κατάχρηση.
Το 2003, γνώρισα το Στέφανο μέσα από τη δουλειά μου και τον ερωτεύτηκα. Ο Στέφανος ήταν 14 χρόνια μεγαλύτερός μου και είχε δύο παιδιά, τον Χάρη, τώρα 16 και τον Νικόλα, 12 χρόνων. Λίγο καιρό μετά τη σχέση μας, ο Στέφανος και εγώ αποφασίσαμε να κάνουμε το πρώτο μας κοινό επιχειρησιακό βήμα. Επενδύσαμε λοιπόν σε ένα εστιατόριο. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη με την ιδέα της λειτουργίας μιας επιχείρησης.
Ωστόσο, η θέση του αφεντικού ήταν σκληρή. Οι μέρες ήταν κουραστικές και αγχωτικές. Τα περισσότερα απογεύματα, μόλις τελείωνα το σερβίρισμα του μεσημεριανού γεύματος, ένιωθα την ανάγκη να περπατήσω λίγο στη θάλασσα. Να καθαρίσει το μυαλό μου, να ηρεμήσω. Μια μέρα παρήγγειλα ένα ποτήρι κρασί, από ένα καφέ κοντά στη θάλασσα. Καθώς επέστρεφα στη δουλειά ήταν λες και είχα ελατήρια στα πόδια. Τόσο ανάλαφρη ένιωθα. Το άγχος είχε φύγει. Το καθιέρωσα λοιπόν. Ξεκίνησα με ένα ποτό με το μεσημεριανό γεύμα μου, κάθε μέρα. Με βοηθούσε να αντιμετωπίσω το άγχος μου.
Σύντομα, ήθελα το «ηρεμιστικό» μου νωρίτερα μέσα στη ημέρα. Γιατί να περιμένω μέχρι το μεσημεριανό για να είμαι ήρεμη;
Γρήγορα έγινε ο κανόνας να πίνω ένα ποτήρι βότκα, μόλις έφτανα στο εστιατόριο. Πήγαινα στο σπίτι του Στέφανου μεθυσμένη και να ξυπνούσα με φρικτούς πονοκεφάλους. Για να τους αντιμετωπίσω, χρειαζόμουν απλώς άλλο ένα ποτό, βότκα συνήθως, που είχα δίπλα, στο κομοδίνο μου. Δεν έπινα πολύ στο σπίτι, έτσι ο Στέφανος δε γνώριζε την πλήρη εικόνα του προβλήματος. Αλλά ήξερε αρκετά, για να ανησυχήσει και να με παρακαλέσει να το κόψω.
Αλλά δε με ένοιαζε. Πολύς κόσμος πίνει για αντιμετωπίσει την όποια κατάσταση τον απασχολεί. Δεν ήταν πως υπέφερα.
Εξακολουθούσα να διαχειρίζομαι μια επιτυχημένη επιχείρηση, ήμουν ακόμα υπό έλεγχο. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα.
Τα επόμενα χρόνια, η συνήθειά μου κλιμακωνόταν. Έφτασα στο σημείο να πίνω τέσσερις διπλές βότκες με χυμό πορτοκάλι στο πρωινό και κατά τη διάρκεια της ημέρας συνέχιζα τη βότκα. Στο σπίτι, χαλάρωνα με τη βοήθεια δύο μπουκαλιών κρασί. Οι φίλοι μου και η οικογένειά μου ήταν δίπλα μου, αλλά τα λόγια τους έπεφταν στο κενό.
Όσο με ρωτούσε ο Στέφανος, τόσο έκρυβα τη συνήθειά μου, προσποιούμενη ότι είχα σταματήσει να πίνω. Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι είχα πρόβλημα, αλλά η στιγμή που πραγματικά έφτασα πάτο ήταν όταν έπεσα πάνω σε ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο. Η Αστυνομία μού έκανε αλκοτέστ και όταν το επίπεδο αλκοόλ στο αίμα μου φάνηκε πως ήταν έξι φορές πάνω από το επιτρεπτό όριο, κατάρρευσα. Θα μπορούσα να βλάψω κάποιον, λόγω της βλακείας μου. Συνειδητοποίησα ότι δυσκολευόμουν να θυμηθώ τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής μου. Ήταν μια θολή ομίχλη. Δε ζούσα, δεν υπήρχα.
Η αστυνομία δήλωσε ότι δε θα μου προσαπτόταν μεγαλύτερη κατηγορία από το χρηματικό πρόστιμο, αν αναζητούσα κάποια βοήθεια. Δε χρειαζόταν να το ακούσω για δεύτερη φορά. Πείστηκα πως είχα πρόβλημα. Όμως, μέρος του εαυτού μου πολύ δύσκολα μπορούσε να το δεχτεί. Πώς είχα εθιστεί στο αλκοόλ; Είχα ένα συνέταιρο, μια οικογένεια και μια επιχείρηση.
Νευρικά, παρακολούθησα την πρώτη συνεδρίαση Ανώνυμων Αλκοολικών, στη Λεμεσό, αν και δεν είναι η πόλη μου. Ντρεπόμουν να συναντηθώ με άτομα της πόλης μου, αν και όλοι οι γνωστοί μου γνώριζαν το πρόβλημά μου. Οι συνεδριάσεις ήταν αγγλόφωνες, αλλά αυτό δε με ενόχλησε καθόλου. Προς έκπληξή μου, υπήρχαν και άλλες κοπέλες στην ομάδα, οι οποίες μάλιστα με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Ακούγοντας τον τρόπο με τον οποίο άλλαξε η ζωή τους, συνειδητοποίησα πως θα μπορούσα να το κάνω και εγώ. Τίποτα δεν είναι αδύνατο, αν πραγματικά το θέλεις.
Παραδέχτηκα πως είμαι αλκοολική.
Έπειτα, πήρα την απόφαση να μην πιω ξανά. Κλειδώθηκα στο σπίτι, αποφασισμένη να κόψω την κακή συνήθεια μια και καλή. Ο Στέφανος παρέμεινε στο πλευρό μου, όσο προσπαθούσα να αποβάλω το αλκοόλ από το σύστημά μου.
Ήταν δύσκολο, αλλά σιγά-σιγά κατάφερα να απαλλαχτώ από το μόνιμο πονοκέφαλό μου. Όταν πια η ζωή μου καθάρισε από την ομίχλη που τη σκέπαζε, τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα. Έπαιζα με τα παιδιά και την επόμενη μέρα μπορούσα να το θυμηθώ.
Η σχέση μου με τον Στέφανο βελτιώθηκε πάρα πολύ. Τρεις μήνες μετά την αποτοξίνωσή μου, μου έκανε πρόταση γάμου. Θα φυλάω αυτή την ανάμνηση σαν θησαυρό και είμαι τόσο ευγνώμων που ήμουν νηφάλια, όταν συνέβη. Και έπειτα, ακόμα μεγαλύτερη χαρά όταν έμαθα πως είμαι έγκυος.
Τώρα πια, η ζωή μου είναι αφιερωμένη στα παιδιά μου και την οικογένειά μου. Είμαι νηφάλια έξι χρόνια τώρα και είμαι ευτυχής που συνειδητοποίησα πως το πραγματικό νόημα της ζωής δεν μπορεί να αναζητηθεί στον πάτο ενός μπουκαλιού. Υπάρχουν πολύ περισσότερα, απ’ ό,τι μπορεί να σου προσφέρει ένα ποτό.
0 comments