Προσοχή στην οικειότητα!
Μπορεί η οικειότητα να είναι βασικό συστατικό για τη δημιουργία μιας δυνατής ερωτικής σχέσης, όμως δεν έχει μόνο θετική όψη. Κρύβει μια άλλη πλευρά, που συνήθως δε θέλουμε να δούμε…
Γιατί νοσταλγούμε πάντα την αρχή μιας σχέσης; Τον ενθουσιασμό, την προσπάθεια, την αίσθηση ότι ο άλλος μας επιθυμεί και βάζει τα δυνατά του να το δείξει; Η απάντηση μπορεί να είναι πολύ απλή. Γιατί τότε δεν ξέραμε ακόμα τον άλλο. Κάθε νέο στοιχείο, που μας παρουσίαζε για τον εαυτό του, μας προκαλούσε ρίγη ενθουσιασμού, καθώς η μόνη αλήθεια που ξέραμε για τον άλλο είναι όσα μας αποκάλυπτε για εκείνον.
Το ίδιο άλλωστε κάναμε κι εμείς, νιώθοντας πολύ πιο γοητευτικές, πολύ πιο ενδιαφέρουσες, πολύ πιο ανεξάρτητες. Αν το καλοσκεφτούμε όμως, ακόμα είμαστε όλα αυτά τα πράγματα που τότε νιώθαμε στο πετσί μας. Αυτό που άλλαξε είναι η μεταξύ μας σχέση. Ξέρουμε τόσο τα ενδιαφέροντα στοιχεία του άλλου, όσο και τα λιγότερο ενδιαφέροντα, έως και εκνευριστικά.
Εξακολουθούμε να περνάμε καλά μαζί του, αλλά μας λείπουν όλες εκείνες οι κινήσεις, οι εκφράσεις, οι ευγενικές χειρονομίες που κάναμε και οι δύο, για να κατακτήσουμε ο ένας τον άλλο. Αυτό που άλλαξε είναι ότι περάσαμε στην εποχή της οικειότητας.
Η οικειότητα φυσικά δεν είναι κακή. Αντίθετα είναι το βασικό συστατικό μιας σχέσης, την οποία θέλουμε να ζήσουμε για καιρό. Η οικειότητα, η πραγματική και όχι η πλασματική, είναι η κόλλα που μας κρατά ενωμένους στα ευχάριστα και τα δυσάρεστα που θα ζήσουμε με το σύντροφό μας. Είναι το συστατικό που μας κάνει ένα «εμείς» και όχι δύο ξεροκέφαλα «εγώ». Εκτός όμως από τα πολλά θετικά της χαρακτηριστικά, κρύβει και παγίδες για τη σχέση μας.
Η θετική πλευρά
Η οικειότητα σε μια σχέση μάς απεγκλωβίζει από την εικόνα της τελειότητας, που προσπαθούμε να παρουσιάσουμε στο πρώτο διάστημα της σχέσης μας. Έχουμε περάσει πια τα στάδια της «δοκιμασίας» για το αν ταιριάζουμε με τον άνθρωπο δίπλα μας και τώρα μπορούμε επιτέλους να είμαστε ο εαυτός μας, που φυσικά δεν έχει μόνο μία, αλλά δεκάδες πλευρές.
Το ίδιο και ο σύντροφός μας, που μπορεί κι αυτός να βγάλει την πανοπλία του ιππότη, να βάλει τις πυτζάμες του και να αράξει μπροστά στην τηλεόραση να δει μπάλα, χωρίς να πιστεύει ότι θα τον παρεξηγήσουμε. Η οικειότητα μάς επιτρέπει να δείχνουμε ο ένας στον άλλο τα πραγματικά μας χαρακτηριστικά, αλλά και να μοιραζόμαστε σκέψεις, σχέδια και όνειρα για το μέλλον.
Δε σημαίνει ότι υπήρξαμε υποκριτές στην αρχή της σχέσης μας, απλά και οι δύο χρειαζόμαστε χρόνο, για να μπορέσουμε να εμπιστευθούμε ο ένας τον άλλο. Για να μπορέσουμε να παραχωρήσουμε λίγο από τον πολύτιμο «ζωτικό χώρο» μας, σε μια άλλη προσωπικότητα, ώστε να μπει μέσα και να δει αν βολεύεται. Η οικειότητα έρχεται σαν ανακούφιση, όταν διαπιστώσουμε ότι και οι δύο χωράμε ο ένας στη ζωή του άλλου. Μπορεί να μη μας προσφέρει στιγμές πάθους και απόλυτης, ροζ ευτυχίας, αλλά μας προσφέρει μια βαθύτερη γαλήνη, που κάθε σχέση έχει ανάγκη.
Η άλλη όψη του νομίσματος
Ναι, η οικειότητα μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα σε μία σχέση. Η κυριότερη παγίδα που κρύβει είναι να την ταυτίσουμε με το «δεδομένο». Γνωρίζοντας το σύντροφό μας σε όλες τις εκφάνσεις του, συχνά νομίζουμε ότι τώρα μπορούμε να είμαστε σίγουροι για αυτόν. Θεωρούμε ότι μπορούμε να προβλέψουμε τις αντιδράσεις του, τις ανάγκες και τις επιθυμίες του, χωρίς κανένα κόπο, καμία δουλειά.
Αρχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τη σχέση μας σαν μία δεδομένη κατάσταση, εγκαταλείποντας την προσπάθεια να είμαστε «ζωντανοί» στη σχέση μας. Δηλαδή, ερχόμαστε τόσο κοντά με το γνωστό και οικείο πλέον πρόσωπο, που νιώθουμε ότι αυτό το πρόσωπο θα είναι δίπλα μας, όπως κι αν είμαστε και συμπεριφερόμαστε. Ξεχνάμε ότι μια σχέση χρειάζεται δουλειά για να μείνει η φλόγα του πάθους αναμμένη. Αποτέλεσμα είναι συχνά και οι δύο να παραμελούμε τον εαυτό μας κα να ξεχνάμε τα προσωπικά μας ενδιαφέροντα.
Θέλει να είμαστε σε εγρήγορση για να ξεχωρίσουμε την οικειότητα από τη ρουτίνα. Θέλει να ξέρουμε ότι θέλουμε αυτή η σχέση να κρατήσει, γιατί ο άνθρωπος δίπλα μας μάς ενδιαφέρει κι όχι γιατί η μεταξύ μας σχέση μάς φαίνεται άνετη και βολική. Και πάνω από όλα θέλει δουλειά για να βρούμε τη χρυσή τομή μεταξύ της οικειότητας και της επικοινωνίας και μιας σχέσης που δε χάνει το ερωτικό της στοιχείο. Αξίζει. Ας το προσπαθήσουμε!
Της Λίας Παπαϊωάννου
Γιατί νοσταλγούμε πάντα την αρχή μιας σχέσης; Τον ενθουσιασμό, την προσπάθεια, την αίσθηση ότι ο άλλος μας επιθυμεί και βάζει τα δυνατά του να το δείξει; Η απάντηση μπορεί να είναι πολύ απλή. Γιατί τότε δεν ξέραμε ακόμα τον άλλο. Κάθε νέο στοιχείο, που μας παρουσίαζε για τον εαυτό του, μας προκαλούσε ρίγη ενθουσιασμού, καθώς η μόνη αλήθεια που ξέραμε για τον άλλο είναι όσα μας αποκάλυπτε για εκείνον.
Το ίδιο άλλωστε κάναμε κι εμείς, νιώθοντας πολύ πιο γοητευτικές, πολύ πιο ενδιαφέρουσες, πολύ πιο ανεξάρτητες. Αν το καλοσκεφτούμε όμως, ακόμα είμαστε όλα αυτά τα πράγματα που τότε νιώθαμε στο πετσί μας. Αυτό που άλλαξε είναι η μεταξύ μας σχέση. Ξέρουμε τόσο τα ενδιαφέροντα στοιχεία του άλλου, όσο και τα λιγότερο ενδιαφέροντα, έως και εκνευριστικά.
Εξακολουθούμε να περνάμε καλά μαζί του, αλλά μας λείπουν όλες εκείνες οι κινήσεις, οι εκφράσεις, οι ευγενικές χειρονομίες που κάναμε και οι δύο, για να κατακτήσουμε ο ένας τον άλλο. Αυτό που άλλαξε είναι ότι περάσαμε στην εποχή της οικειότητας.
Η οικειότητα φυσικά δεν είναι κακή. Αντίθετα είναι το βασικό συστατικό μιας σχέσης, την οποία θέλουμε να ζήσουμε για καιρό. Η οικειότητα, η πραγματική και όχι η πλασματική, είναι η κόλλα που μας κρατά ενωμένους στα ευχάριστα και τα δυσάρεστα που θα ζήσουμε με το σύντροφό μας. Είναι το συστατικό που μας κάνει ένα «εμείς» και όχι δύο ξεροκέφαλα «εγώ». Εκτός όμως από τα πολλά θετικά της χαρακτηριστικά, κρύβει και παγίδες για τη σχέση μας.
Η θετική πλευρά
Η οικειότητα σε μια σχέση μάς απεγκλωβίζει από την εικόνα της τελειότητας, που προσπαθούμε να παρουσιάσουμε στο πρώτο διάστημα της σχέσης μας. Έχουμε περάσει πια τα στάδια της «δοκιμασίας» για το αν ταιριάζουμε με τον άνθρωπο δίπλα μας και τώρα μπορούμε επιτέλους να είμαστε ο εαυτός μας, που φυσικά δεν έχει μόνο μία, αλλά δεκάδες πλευρές.
Το ίδιο και ο σύντροφός μας, που μπορεί κι αυτός να βγάλει την πανοπλία του ιππότη, να βάλει τις πυτζάμες του και να αράξει μπροστά στην τηλεόραση να δει μπάλα, χωρίς να πιστεύει ότι θα τον παρεξηγήσουμε. Η οικειότητα μάς επιτρέπει να δείχνουμε ο ένας στον άλλο τα πραγματικά μας χαρακτηριστικά, αλλά και να μοιραζόμαστε σκέψεις, σχέδια και όνειρα για το μέλλον.
Δε σημαίνει ότι υπήρξαμε υποκριτές στην αρχή της σχέσης μας, απλά και οι δύο χρειαζόμαστε χρόνο, για να μπορέσουμε να εμπιστευθούμε ο ένας τον άλλο. Για να μπορέσουμε να παραχωρήσουμε λίγο από τον πολύτιμο «ζωτικό χώρο» μας, σε μια άλλη προσωπικότητα, ώστε να μπει μέσα και να δει αν βολεύεται. Η οικειότητα έρχεται σαν ανακούφιση, όταν διαπιστώσουμε ότι και οι δύο χωράμε ο ένας στη ζωή του άλλου. Μπορεί να μη μας προσφέρει στιγμές πάθους και απόλυτης, ροζ ευτυχίας, αλλά μας προσφέρει μια βαθύτερη γαλήνη, που κάθε σχέση έχει ανάγκη.
Η άλλη όψη του νομίσματος
Ναι, η οικειότητα μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα σε μία σχέση. Η κυριότερη παγίδα που κρύβει είναι να την ταυτίσουμε με το «δεδομένο». Γνωρίζοντας το σύντροφό μας σε όλες τις εκφάνσεις του, συχνά νομίζουμε ότι τώρα μπορούμε να είμαστε σίγουροι για αυτόν. Θεωρούμε ότι μπορούμε να προβλέψουμε τις αντιδράσεις του, τις ανάγκες και τις επιθυμίες του, χωρίς κανένα κόπο, καμία δουλειά.
Αρχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τη σχέση μας σαν μία δεδομένη κατάσταση, εγκαταλείποντας την προσπάθεια να είμαστε «ζωντανοί» στη σχέση μας. Δηλαδή, ερχόμαστε τόσο κοντά με το γνωστό και οικείο πλέον πρόσωπο, που νιώθουμε ότι αυτό το πρόσωπο θα είναι δίπλα μας, όπως κι αν είμαστε και συμπεριφερόμαστε. Ξεχνάμε ότι μια σχέση χρειάζεται δουλειά για να μείνει η φλόγα του πάθους αναμμένη. Αποτέλεσμα είναι συχνά και οι δύο να παραμελούμε τον εαυτό μας κα να ξεχνάμε τα προσωπικά μας ενδιαφέροντα.
Θέλει να είμαστε σε εγρήγορση για να ξεχωρίσουμε την οικειότητα από τη ρουτίνα. Θέλει να ξέρουμε ότι θέλουμε αυτή η σχέση να κρατήσει, γιατί ο άνθρωπος δίπλα μας μάς ενδιαφέρει κι όχι γιατί η μεταξύ μας σχέση μάς φαίνεται άνετη και βολική. Και πάνω από όλα θέλει δουλειά για να βρούμε τη χρυσή τομή μεταξύ της οικειότητας και της επικοινωνίας και μιας σχέσης που δε χάνει το ερωτικό της στοιχείο. Αξίζει. Ας το προσπαθήσουμε!
Της Λίας Παπαϊωάννου
0 comments