Εξωσωματική εμπειρία: Μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή
«Λίγους μήνες μετά τα 40ά γενέθλιά μου, στις 14 Ιανουαρίου 2005, είχα μπει εσπευσμένα στην εντατική, λόγω των καταστροφικών συνεπειών μιας λανθασμένης διάγνωσης. Αν η αδελφή μου δεν είχε έρθει να με επισκεφτεί, για να δει την κατάστασή μου και να επιμένει τόσο πολύ για να πάω στο νοσοκομείο αμέσως, οι γιατροί είπαν πως δε θα ζούσα.
Στο δωμάτιο εντατικής, η καρδιά μου σταμάτησε και οι γιατροί έπρεπε να χρησιμοποιήσουν απινιδωτές, τα ηλεκτρικά χειριστήρια που βλέπετε στις ταινίες. Το θυμάμαι μόνο θολά, αν και είχα ελαφρά σημάδια εγκαύματος για λίγες μέρες μετά. Τελικά ανακάλυψαν ότι είχα τη νόσο του Cushing, έναν καλοήθη όγκο στην υπόφυση, που προκάλεσε τα επίπεδα ορμονών στο σώμα μου να ξεφύγουν και να εκτοξευθούν στα ύψη.
Και δεδομένου ότι η υπόφυση ελέγχει άλλους αδένες και τις λειτουργίες του σώματος, είχα παρουσιάσει, επίσης, υψηλή αρτηριακή πίεση και διαβήτη. Ήταν ο αδιάγνωστος διαβήτης που με σκότωνε. Τελικά έμαθα ότι ο διαβήτης είχε μείνει χωρίς θεραπεία για τόσο πολύ καιρό και είχε εξελιχθεί τόσο άσχημα και γρήγορα, λόγω του όγκου, που μόνο από τύχη ήμουν ακόμα ζωντανή. Μέχρι εκείνη τη στιγμή η όρασή μου ήταν θολή, οι μύες μου είχαν ατροφήσει από την αφυδάτωση, τόσο που μετά βίας μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου, και μου ήταν δύσκολο να σκέφτομαι καθαρά. Υπήρχαν πολλά άλλα συμπτώματα, αλλά αυτά ήταν τα κυριότερα.
Δυστυχώς, είμαστε αιχμάλωτοι σε αυτό το εύθραυστο κέλυφος της σάρκας. Ευτυχώς για μένα, οι γιατροί δοκίμασαν ένα πειραματικό φάρμακο, που πολύ αργά έθεσε τελικά τα επίπεδα ορμονών υπό έλεγχο. Κάθε μία ώρα μού έπαιρναν αίμα για να ελέγχουν τα επίπεδα των ορμονών, έτσι και τα δύο μου χέρια σύντομα μελάνιασαν από τον ώμο μέχρι τον καρπό.
Μερικές φορές, λόγω της κατάστασής μου, ήμουν σε κώμα, ακόμα και για μέρες. Έβγαινα από αυτό και οι νοσηλευτές στέκονταν γύρω μου, ρωτώντας με, «Ξύπνησες; Είσαι καλά;». Δεν ήξερα πού ήμουν, τι είχα ονειρευτεί, αν μη τι άλλο. Περίπου δύο εβδομάδες αφού εισήλθα, όταν ακόμα οι γιατροί δεν ήταν ακόμα σίγουροι αν θα ζούσα, θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και να αισθάνομαι πολύ αδύναμη. Είχα μάθει να αναγνωρίζω τα σωματικά συμπτώματα του κώματος, αλλά αυτό ήταν διαφορετικό. Ένιωθα σίγουρη ότι ήμουν έτοιμη να πεθάνω.
Και το έκανα.
Όπως ένα φλας, η συνείδησή μου, ή η ψυχή ή το πνεύμα μου, άφησε το σώμα μου. Πετούσα προς τα πάνω, σε μια απίστευτη ταχύτητα, γρηγορότερα από τη σκέψη. Είχα ακόμα το σώμα μου, αλλά ήταν αιθέριο, ελαφρύ σαν φτερό. Θα μπορούσα να δω τα μικρά οβάλ σχήματα χιλιάδων γαλαξιών στα αριστερά μου, καθώς το παρελθόν απομακρυνόταν.
Μπροστά μου ήταν ένας πολύ φωτεινός πίνακας, σαν μια εξέδρα, και καθισμένα υπήρχαν όντα σε ανθρώπινη μορφή, λουσμένα στο φως. Είχαν κεφάλι και σώμα, και ήταν ντυμένα στα λευκά, αλλά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τα πρόσωπά τους. Ήταν άγγελοι; Δικαστές; Δεν ξέρω. Τότε άρχισα να περιστρέφομαι σαν σβούρα, αν και η συνείδησή μου κοίταζε ευθείαν σε αυτούς. Περιστρέφομαι και κοιτάζω ευθεία μπροστά. Πώς είναι αυτό δυνατόν; Και αρχίζω να κλαίω. Πρέπει να είμαι νεκρή, σκέφτηκα, και άρχισα, χωρίς προτροπή ή χωρίς να μου το ζητήσει κάποιος, να διηγούμαι τις αμαρτίες της ζωής μου, και ήταν πολλές.
Ψέματα, εξαπατήσεις, κλοπές, λαιμαργία, σεξ, ναρκωτικά. Όλες οι μικρές και μεγάλες αμαρτίες ενός ανθρώπου. Μέσα από τα δάκρυά μου, παρακάλεσα για συγχώρεση.
Η ύπαρξη, που βρισκόταν στη μέση, μίλησε ήρεμα: «Έχεις συγχωρεθεί. Δεν είναι ώρα σου ακόμα». Αμέσως μεταφέρθηκα πίσω. Οι γαλαξίες ήταν στα δεξιά μου, όπως πετούσα προς το παρελθόν, με μια παράξενη αίσθηση που πηγαίνεις προς τα κάτω. Σε έναν κτύπο της καρδιάς ήμουν πίσω στο δωμάτιο του νοσοκομείου, στο σώμα μου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Μετά απ’ αυτό άρχισα να ανακάμπτω. Ίσως το φάρμακο έφερνε τελικά αποτέλεσμα. Μερικά χρόνια αργότερα, είχα την ευκαιρία να δω ιατρικά αρχεία μου. Μια σελίδα έγραφε: Η ανάκαμψη είναι εκπληκτική. Και έτσι ήταν.
Έφυγα από το νοσοκομείο μετά από πολλούς μήνες, με μπαστούνι, αφού οι μύες των ποδιών μου είχαν ατροφήσει. Για σχεδόν ένα χρόνο, έπρεπε κυριολεχτικά να σέρνομαι επάνω στα χέρια και τα γόνατά μου, για να ανεβαίνω τις σκάλες του σπιτιού μου. Σιγά-σιγά οι μύες έγιναν ισχυρότεροι. Μέχρι τη στιγμή της επέμβασης, για την αφαίρεση της υπόφυσης μου, είχα αναρρώσει πλήρως. Μαζί της χάθηκε και ο διαβήτης και η πίεση.
Σε αυτούς τους εννέα μήνες, μεταξύ της εξόδου μου από το νοσοκομείο και της χειρουργικής επέμβασης, άρχισα να γράφω ποίηση. Οι λέξεις έβγαιναν σε συνεχή ροή από μένα σαν την αναπνοή. Ήμουν τόσο χαρούμενη που ζούσα, που η αγάπη άρχισε να ξεχύνεται μέσω των ποιημάτων μου. Όπως και στις ιστορίες που έχω διαβάσει, για ανθρώπους που είχαν εμπειρία κοντά στο θάνατο, τα πάντα στη συνέχεια φωτίζονται με την αγάπη και την ειρήνη του μυαλού, με μια νέα αντίληψη της ζωής. Ξέρω πόσο πολύτιμο δώρο είναι η σύντομη ζωή μας. Μας δίνεται η ευκαιρία, λοιπόν, να δώσουμε την αγάπη και μέσα από τη δική μας αγάπη, την αγάπη του Θεού για μας…»
Στο δωμάτιο εντατικής, η καρδιά μου σταμάτησε και οι γιατροί έπρεπε να χρησιμοποιήσουν απινιδωτές, τα ηλεκτρικά χειριστήρια που βλέπετε στις ταινίες. Το θυμάμαι μόνο θολά, αν και είχα ελαφρά σημάδια εγκαύματος για λίγες μέρες μετά. Τελικά ανακάλυψαν ότι είχα τη νόσο του Cushing, έναν καλοήθη όγκο στην υπόφυση, που προκάλεσε τα επίπεδα ορμονών στο σώμα μου να ξεφύγουν και να εκτοξευθούν στα ύψη.
Και δεδομένου ότι η υπόφυση ελέγχει άλλους αδένες και τις λειτουργίες του σώματος, είχα παρουσιάσει, επίσης, υψηλή αρτηριακή πίεση και διαβήτη. Ήταν ο αδιάγνωστος διαβήτης που με σκότωνε. Τελικά έμαθα ότι ο διαβήτης είχε μείνει χωρίς θεραπεία για τόσο πολύ καιρό και είχε εξελιχθεί τόσο άσχημα και γρήγορα, λόγω του όγκου, που μόνο από τύχη ήμουν ακόμα ζωντανή. Μέχρι εκείνη τη στιγμή η όρασή μου ήταν θολή, οι μύες μου είχαν ατροφήσει από την αφυδάτωση, τόσο που μετά βίας μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου, και μου ήταν δύσκολο να σκέφτομαι καθαρά. Υπήρχαν πολλά άλλα συμπτώματα, αλλά αυτά ήταν τα κυριότερα.
Δυστυχώς, είμαστε αιχμάλωτοι σε αυτό το εύθραυστο κέλυφος της σάρκας. Ευτυχώς για μένα, οι γιατροί δοκίμασαν ένα πειραματικό φάρμακο, που πολύ αργά έθεσε τελικά τα επίπεδα ορμονών υπό έλεγχο. Κάθε μία ώρα μού έπαιρναν αίμα για να ελέγχουν τα επίπεδα των ορμονών, έτσι και τα δύο μου χέρια σύντομα μελάνιασαν από τον ώμο μέχρι τον καρπό.
Μερικές φορές, λόγω της κατάστασής μου, ήμουν σε κώμα, ακόμα και για μέρες. Έβγαινα από αυτό και οι νοσηλευτές στέκονταν γύρω μου, ρωτώντας με, «Ξύπνησες; Είσαι καλά;». Δεν ήξερα πού ήμουν, τι είχα ονειρευτεί, αν μη τι άλλο. Περίπου δύο εβδομάδες αφού εισήλθα, όταν ακόμα οι γιατροί δεν ήταν ακόμα σίγουροι αν θα ζούσα, θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και να αισθάνομαι πολύ αδύναμη. Είχα μάθει να αναγνωρίζω τα σωματικά συμπτώματα του κώματος, αλλά αυτό ήταν διαφορετικό. Ένιωθα σίγουρη ότι ήμουν έτοιμη να πεθάνω.
Και το έκανα.
Όπως ένα φλας, η συνείδησή μου, ή η ψυχή ή το πνεύμα μου, άφησε το σώμα μου. Πετούσα προς τα πάνω, σε μια απίστευτη ταχύτητα, γρηγορότερα από τη σκέψη. Είχα ακόμα το σώμα μου, αλλά ήταν αιθέριο, ελαφρύ σαν φτερό. Θα μπορούσα να δω τα μικρά οβάλ σχήματα χιλιάδων γαλαξιών στα αριστερά μου, καθώς το παρελθόν απομακρυνόταν.
Μπροστά μου ήταν ένας πολύ φωτεινός πίνακας, σαν μια εξέδρα, και καθισμένα υπήρχαν όντα σε ανθρώπινη μορφή, λουσμένα στο φως. Είχαν κεφάλι και σώμα, και ήταν ντυμένα στα λευκά, αλλά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τα πρόσωπά τους. Ήταν άγγελοι; Δικαστές; Δεν ξέρω. Τότε άρχισα να περιστρέφομαι σαν σβούρα, αν και η συνείδησή μου κοίταζε ευθείαν σε αυτούς. Περιστρέφομαι και κοιτάζω ευθεία μπροστά. Πώς είναι αυτό δυνατόν; Και αρχίζω να κλαίω. Πρέπει να είμαι νεκρή, σκέφτηκα, και άρχισα, χωρίς προτροπή ή χωρίς να μου το ζητήσει κάποιος, να διηγούμαι τις αμαρτίες της ζωής μου, και ήταν πολλές.
Ψέματα, εξαπατήσεις, κλοπές, λαιμαργία, σεξ, ναρκωτικά. Όλες οι μικρές και μεγάλες αμαρτίες ενός ανθρώπου. Μέσα από τα δάκρυά μου, παρακάλεσα για συγχώρεση.
Η ύπαρξη, που βρισκόταν στη μέση, μίλησε ήρεμα: «Έχεις συγχωρεθεί. Δεν είναι ώρα σου ακόμα». Αμέσως μεταφέρθηκα πίσω. Οι γαλαξίες ήταν στα δεξιά μου, όπως πετούσα προς το παρελθόν, με μια παράξενη αίσθηση που πηγαίνεις προς τα κάτω. Σε έναν κτύπο της καρδιάς ήμουν πίσω στο δωμάτιο του νοσοκομείου, στο σώμα μου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Μετά απ’ αυτό άρχισα να ανακάμπτω. Ίσως το φάρμακο έφερνε τελικά αποτέλεσμα. Μερικά χρόνια αργότερα, είχα την ευκαιρία να δω ιατρικά αρχεία μου. Μια σελίδα έγραφε: Η ανάκαμψη είναι εκπληκτική. Και έτσι ήταν.
Έφυγα από το νοσοκομείο μετά από πολλούς μήνες, με μπαστούνι, αφού οι μύες των ποδιών μου είχαν ατροφήσει. Για σχεδόν ένα χρόνο, έπρεπε κυριολεχτικά να σέρνομαι επάνω στα χέρια και τα γόνατά μου, για να ανεβαίνω τις σκάλες του σπιτιού μου. Σιγά-σιγά οι μύες έγιναν ισχυρότεροι. Μέχρι τη στιγμή της επέμβασης, για την αφαίρεση της υπόφυσης μου, είχα αναρρώσει πλήρως. Μαζί της χάθηκε και ο διαβήτης και η πίεση.
Σε αυτούς τους εννέα μήνες, μεταξύ της εξόδου μου από το νοσοκομείο και της χειρουργικής επέμβασης, άρχισα να γράφω ποίηση. Οι λέξεις έβγαιναν σε συνεχή ροή από μένα σαν την αναπνοή. Ήμουν τόσο χαρούμενη που ζούσα, που η αγάπη άρχισε να ξεχύνεται μέσω των ποιημάτων μου. Όπως και στις ιστορίες που έχω διαβάσει, για ανθρώπους που είχαν εμπειρία κοντά στο θάνατο, τα πάντα στη συνέχεια φωτίζονται με την αγάπη και την ειρήνη του μυαλού, με μια νέα αντίληψη της ζωής. Ξέρω πόσο πολύτιμο δώρο είναι η σύντομη ζωή μας. Μας δίνεται η ευκαιρία, λοιπόν, να δώσουμε την αγάπη και μέσα από τη δική μας αγάπη, την αγάπη του Θεού για μας…»
0 comments