Η ζωή στο αναπηρικό κάθισμα
Το όνομα μου είναι Ζέτα. Είμαι 17 χρονών και τετραπληγική. Κάποτε μου άρεσε να κολυμπώ, ήμουν καλή σε αυτό… πριν την κάκωση του νωτιαίου μυελού μου. Μου άρεσε επίσης να χορεύω. Δεν ήξερα τίποτα για την τετραπληγία και ποτέ δεν το σκέφτηκα. Πριν πάω γυμνάσιο, θυμάμαι να κάθομαι με τις φίλες μου και να λέμε πόσο ωραία θα ήταν στο καινούργιο ξεκίνημα και πως θα ήμασταν για πάντα οι καλύτερες φίλες. Πόσο λίγα ήξερα…
Ήμουν μόλις δεκατριών. Η υπόλοιπη ομάδα κολύμβησης και εγώ προπονούμασταν για τους αγώνες της επόμενης μέρας. Μαζί με δύο άλλους φίλους μου αποφασίσαμε να εξασκηθούμε στις βουτιές. Κάναμε καταδύσεις σε μια σχετικά ρηχή πισίνα (δε θυμάμαι ακριβώς τα μέτρα). Δεν ήταν η πρώτη φορά, όμως, που γινόταν αυτό. Ο πρώτος βούτηξε και βγήκε στην επιφάνεια, το ίδιο έκανε και ο άλλος. Ήρθε η σειρά μου. Βούτηξα και εγώ, όμως…. δε βγήκα. Από τη στιγμή που έπεσα στο νερό, δεν μπορούσα να νιώσω το σώμα μου. Επέπλεα με το πρόσωπό μου στο νερό, ανίκανη να σηκωθώ. Είδα το αίμα στο νερό (πρέπει να είχα δαγκώσει τη γλώσσα μου) και άκουσα τους φίλους μου να φωνάζουν πως δεν ήταν αστείο. Όλο αυτό το διάστημα ο προπονητής ήταν στο γραφείο του. Η ομάδα με έβγαλε έξω απ’ το νερό και επιτέλους βγήκε έξω και ο προπονητής. Του εξήγησα τι είχε συμβεί και πως δεν είχα καμία αίσθηση, οπουδήποτε. Ειδοποίησαν τη μητέρα μου για το ατύχημα. Στο μεταξύ είχα ήδη μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Δε θυμάμαι και πολλά πράγματα, ήταν όλα θαμπά. Μετά τη χειρουργική επέμβαση με οδήγησαν στο παιδιατρικό θάλαμο. Θυμάμαι την οικογένειά μου και τους φίλους μου να έρχονται να με βλέπουν. Φορούσαν όλοι τα ψεύτικα χαμόγελα και τις μάσκες τους, λες και δεν καταλάβαινα πόσο φοβισμένοι ήταν για μένα.
Την πρώτη φορά που κάθισα σε αναπηρικό κάθισμα ένιωσα λες και περιστρεφόμουν για ώρες στο μπλέντερ. Τόση πολύ ζαλάδα. Δεν ήμουν σίγουρη τι μου είχε συμβεί, κανείς δε μου εξηγούσε με σαφήνεια. Όταν επέστρεψα στο σπίτι, περνούσα την περισσότερη ώρα στο δωμάτιο μου. Δεν εξέφραζα τα συναισθήματά μου, τα κρατούσα όλα μέσα μου. Η παρέα μου ήταν μονάχα οι ταινίες με αίσιο τέλος. Αυτές μου έδιναν δύναμη. Ποτέ δεν έπαψα να κατηγορώ τον εαυτό μου για το ατύχημα. Ένιωθα ηλίθια και πίστευα πως μου άξιζε να είμαι δυστυχισμένη. Οι φίλοι μου δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν. Κατ’ ακρίβεια έκαναν τα πράγματα δυσκολότερα, υπενθυμίζοντάς μου συνεχώς όσα έχασα. Μόνο δύο φίλες μου μού συμπεριφέρονταν λες και δεν άλλαξε τίποτα. Δύο πραγματικά υπέροχες φίλες.
Δύο χρόνια μετά τον τραυματισμό μου, αποφάσισα να επιστρέψω στο σχολείο. Ήξερα πως θα ήταν δύσκολο, δε φανταζόμουν όμως τόσο πολύ. Δεν μπορούσα καν να πάω στις αίθουσες, αφού δεν υπήρχαν ράμπες. Το να βρίσκω κάθε φορά ανθρώπους να με μεταφέρουν από τις σκάλες, εμένα και το αναπηρικό κάθισμα, ήταν δύσκολο, χρονοβόρο και κυρίως ταπεινωτικό. Αποφάσισε λοιπόν το σχολείο να προσαρμόσει με τέτοιο τρόπο το πρόγραμμά του, ώστε να με μένω σε μια αίθουσα στον πρώτο όροφο, με έναν εκπαιδευτικό κάθε φορά. Ήμουν ευχαριστημένη, γιατί έτσι θα απέφευγα και τα σκληρά σχόλια των συμμαθητών μου. Η απόδοσή μου στα μαθήματα ήταν εξαιρετική, ειδικά στη μουσική.
Ανακάλυψα πως τελικά ήμουν καλή στο τραγούδι και πολλές φορές λάμβανα μέρος σε εκδηλώσεις του σχολείου. Πήρε αρκετό χρόνο στους συμμαθητές μου να με συνηθίσουν, αλλά τελικά συνέβη και κατάφερα να κάνω φίλους, πραγματικά πολύ καλά παιδιά.
Έχω να ομολογήσω πως το πιο δύσκολο για μένα ήταν να παρακολουθώ τη ζωή γύρω μου να προχωρά, χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Λέγεται πως τα μαθητικά χρόνια είναι τα πιο αξέχαστα της ζωής του καθενός. Ποτέ δεν είχα πραγματικά μια αξέχαστη εμπειρία στα μαθητικά μου χρόνια και δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό. Ποτέ δεν πήγα εκδρομές ή κάτι τέτοιο. Παράξενο, όμως, δεν αισθάνομαι άσχημα γι’ αυτό. Τώρα ξέρω πως είμαι δυνατή και μπορώ να χειριστώ οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο μου και μάλιστα με πείσμα. Οι προκλήσεις συνεχίζουν να έρχονται και συνεχίζω να τις αντιμετωπίζω. Μερικοί λένε τους εμπνέω. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, έτσι θέλω να το πιστεύω. Μπορώ έτσι να έχω αίσθηση του σκοπού, μπορώ να κάνω κάτι για τους άλλους, να βοηθήσω…
0 comments