Ευαγόρας Θεοδοσίου:Όλοι θέλουμε να γίνουμε Άμλετ, αλλά άμα «πεινάς», τι θα κάνεις;

Ευαγόρας Θεοδοσίου. Από τους αγαπημένους και αξιόλογους νέους ηθοποιούς στην Κύπρο.
Αγαπά τον κάθε του ρόλο, την κάθε θεατρική ή τηλεοπτική του δουλειά. Ένας ηθοποιός παθιασμένος με τη δουλειά του, με όρεξη και ζωντάνια.

Ε:Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες; Και πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

Α:Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λευκωσία. Τα παιδικά μου χρόνια δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο, απλά νιώθω ευτυχισμένος που μέσα στα παιδικά μου χρόνια υπήρχε ακόμα η ιδέα και ο ρομαντισμός της αλάνας.  

Ε:Πώς αντιμετώπισαν οι γονείς σου την απόφασή σου να ακολουθήσεις την υποκριτική;

Α:Δεν έχω κανένα παράπονο. Με στήριξαν και ακόμα με στηρίζουν. Μου άφησαν την ελευθερία να κάνω ό,τι θέλω στη ζωή μου και εμπιστεύτηκαν την κρίση μου. Αφού αυτό θα με έκανε ευτυχισμένο, σεβάστηκαν την απόφασή μου.

Ε:Έχεις μετανιώσει ποτέ για αυτό που κανείς;

Α:Όχι δεν έχω μετανιώσει. Δεν ξύπνησα μια ωραία μέρα και είπα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Έρχεται από μακριά αυτή η βαλίτσα. Και ακόμα όταν έπρεπε να πάρω την απόφαση, χωρίς τον αυθορμητισμό της παιδικής ηλικίας, ζύγισα τα πράγματα, έβαλα κάτω τα υπέρ και τα κατά και έτσι αυτά που θα μπορούσαν να με κάνουν να είχα μετανιώσει, τα ξέρω και απλά τα προσπερνώ.

Ε:Στην επαγγελματική ζωή του καθενός υπάρχουν και ευκολίες και δυσκολίες. Πώς ήταν η δική σου, μέχρι σήμερα;

Α:Εάν το επάγγελμα που επιλέγεις να κάνεις στη ζωή σου είναι τόσο αβέβαιο, σίγουρα οι δυσκολίες είναι περισσότερες από τις ευκολίες. Για παράδειγμα, σήμερα έχεις δουλειά, αύριο δεν έχεις, είσαι συνέχεια στο ψάξιμο για την επιβίωσή σου. Μόνο εάν το θέλεις πραγματικά να το κάνεις, θα το κάνεις μέχρι το τέλος, αλλιώς θα σταματήσει την πορεία σου ο χρόνος. Για μένα οι δυσκολίες ήταν περισσότερες και δε μιλώ για τώρα που γύρισα στην Κύπρο, αλλά όταν ήμουν στην Αθήνα, που στηνόμουν ατέλειωτες  ώρες στις ακροάσεις και που πολλές φορές ζούσα με τα λεφτά κάποιας άλλης δουλειάς, αφού τα λεφτά από το θέατρο αρκούσαν μόνο για τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας.  

Ε:Πώς επιλέγεις τον κάθε ρόλο σου;
Α:Πρώτα απ’ όλα θα διαβάσω το σενάριο και μετά το οικονομικό. Ας είμαστε ρεαλιστές… Όλοι θέλουμε να γίνουμε  Άμλετ, αλλά άμα «πεινάς», τι θα κάνεις ;

Ε:Ποια είναι η δική σου αντίδραση, όταν βλέπεις τον εαυτό σου στην τηλεόραση; Κάνεις την αυτοκριτική σου;
Α:Τον εαυτό μου τον κρίνω πολύ αυστηρά και αυτό είναι αλήθεια. Μια φορά έτυχε να κλείσω την τηλεόραση, επειδή δεν άντεχα να με βλέπω.

Ε:Πιστεύεις ότι υπάρχουν τα διάφορα «γκέτο» στην τηλεόραση;
Α:Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, με την έννοια που μου το λες. Τι σημαίνει γκέτο; Όχι βέβαια. Δεν είναι τόσο κλειστό το σύστημα της τηλεόρασης. Υπάρχουν ευκαιρίες, αρκεί να τις αναζητήσεις. Εγώ πώς παίζω στην τηλεόραση; Όταν ήρθα από την Αθήνα, δεν ήξερα κανένα.  

Ε:Τι άλλο σε ενδιαφέρει, εκτός από το θέατρο και την τηλεόραση;

Α:Μ’ αρέσει να γράφω. Μέσα από την πένα μου πλάθω κόσμους, όπως τους θέλω εγώ. Δίνω σάρκα και οστά της φαντασίας μου. Άμα αυτό δεν είναι τρομερό, τότε τι είναι;

Ε:Στη μικρή, μέχρι σήμερα, καλλιτεχνική σου πορεία έχεις περάσει και από την τηλεόραση και από το θέατρο. Ενώ όλοι βλέπουμε τηλεόραση, την κατακρίνουμε. Και οι ηθοποιοί ενώ την κατακρίνουν, παίζουν; Ποια είναι η δική σου άποψη;

Α:Αν θεωρήσουμε ότι η τηλεόραση είναι η γυναίκα μας, το θέατρο είναι η ερωμένη μας, είναι το πάθος μας. Αναγκαία και τα δύο.
Η τηλεόραση είναι η ζήση μας. Μόνο από το θέατρο, είναι αδύνατον να επιβιώσει κάνεις σ’ αυτούς τους καιρούς που ζούμε. Οπότε δε δαγκώνουμε το χέρι που μας ταΐζει. Είναι  και η τηλεόραση ένα δύσκολο κομμάτι της υποκριτικής, που ο ηθοποιός πρέπει να γνωρίζει καλά και το παράλογο, δε διδάσκεται σε καμία δραματική σχολή. 

Ε:Ποια η ουσιαστική διαφορά με το θέατρο;
Α:Είναι δύο διαφορετικά μονοπάτια. Εάν παίξεις στην τηλεόραση όπως παίζεις στο θέατρο, θα καείς. Εάν παίξεις στο θέατρο όπως παίζεις στην τηλεόραση, θα χαθείς. Τεράστια διαφορά.

Ε:Υπάρχει φιλία στη σημερινή εποχή; Και τι εκτιμάς περισσότερο στους φίλους σου;

Α:Οι Γερμανοί λένε… «Έχεις ένα φίλο είσαι ευτυχισμένος, έχεις δύο φίλους είσαι πολύ τυχερός,  έχεις τρεις φίλους  είσαι ο ίδιος ο θεός, έχεις τέσσερις φίλους δεν έχεις τίποτα». Είδες; Είπαν και κάτι καλό οι Γερμανοί.

Ε:Πες μου κάτι έξω από την καθημερινότητα, που χαρίζεις εσύ στον εαυτό σου.

Α:Επειδή μου αρέσουν και εμένα πολύ τα καλοκαιρινά απογεύματα, τα περνώ με φίλους και καφέ. Εφόσον οι υποχρεώσεις το επιτρέπουν.

Ε:Τι είναι για σένα το θέατρο;
Α:Είναι ο λόγος που συνεχίζω να κάνω αυτή τη δουλειά. Νομίζω πως αυτό τα λέει όλα.

Ε:Θεατρικά θα σε δούμε κάπου;

Α:Αυτό το μήνα θα κάνουμε κάποιες περιοδείες με το θέατρο Διόνυσος και το έργο «Δυόμισι φόνοι και ένα μπουλντόκ».

Ε:Η ενέργεια του κοινού παίζει ρόλο; Υπάρχει καλό και κακό κοινό;
Α:Στα καμαρίνια λέμε ότι το κοινό είναι καλό σήμερα, γελά, χειροκροτεί κ.ά. ή το αντίθετο, είναι παγωμένο κ.ά. Εγώ πιστεύω ότι το κοινό εξαρτάται από εμάς. Ο θεατής έχει όλη την καλή διάθεση να έρθει να πληρώσει εισιτήριο και να μας απολαύσει. Δεν ξέρει τι θα δει. Στο χέρι μας είναι, λοιπόν, να τον κάνουμε να περάσει καλά.

Ε:Όταν πέφτει η αυλαία, πολλοί μιλάνε για κενό. Τι συναισθήματα βιώνει ένας ηθοποιός;

Α:Εγώ προσωπικά νιώθω γεμάτος. Νιώθω ότι έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω. 

Ε:Ποιος είναι ο ρόλος του χειροκροτήματος;

Α:Το χειροκρότημα… Το χειροκρότημα είναι η ανταμοιβή του ηθοποιού, είναι η επιβεβαίωσή του ότι τα πήγε καλά. Να ξέρετε ότι ο ηθοποιός μετρά τα ντεσιμπέλ εκείνη την ώρα. 

Ε: εξωτερική εμφάνιση σήμερα σε έναν άνδρα ή γυναίκα ηθοποιό παίζει ρόλο;

Α:Έχεις ανοίξει ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Το όπλο του ηθοποιού είναι η φωνή του και όχι η εμφάνισή του. Ό ηθοποιός δεν είναι μοντέλο. Δεν μπορούν όλες να γίνουν Ιουλιέτες, την παραμάνα ποια θα την παίξει; Αυτό φυσικά  ισχύει και για τους άντρες.  


Συνέντευξη: Στέλλα Σουρμελή