Η Προστατευτική Γυναίκα...
Πολλές γυναίκες τρέφουν για το αντίθετο φύλο ένα μητρικό αίσθημα. Φέρονται στους άνδρες τους, όπως θα φέρονταν σε ένα μεγάλο παιδί, σαν σύμβουλος ή σαν δασκάλα. Μερικές βρίσκουν γοητευτική τούτη την εξάρτηση του συζύγου ή του συντρόφου από αυτές και αν επιδιώκουν τέτοια μορφή σχέσεων, τότε ο γάμος ή ο δεσμός τους είναι απόλυτα ευτυχισμένος.
Για άλλες γυναίκες, όμως, αυτή η εξάρτηση του άνδρα αποτελεί μειονέκτημα και δε διστάζουν να ομολογήσουν ότι «κάτι λείπει» από τη σχέση τους.
Η γυναίκα που βρίσκει ενοχλητική αυτή την «παιδικότητα» του άνδρα της ίσως υποσυνείδητα να αναγνωρίζει μια κατάσταση γνωστή της ήδη από τα δικά της παιδικά χρόνια. Ίσως έχει ακούσει τη μητέρα της να παραπονιέται για την αδύνατη προσωπικότητα του πατέρα της. Και βλέποντας την παλιά ιστορία να επαναλαμβάνεται στο δικό της γάμο δεν μπορεί παρά να κατηγορεί τον εαυτό της, που επέτρεψε αυτή την κατάσταση.
Παρ’ όλα αυτά δεν είναι καθόλου απίθανο εκείνο που την τράβηξε κοντά στο σημερινό της σύντροφο να ήταν ακριβώς αυτή η αντιστοιχία με την προσωπικότητα του πατέρα της.
Παράλληλα, η γυναίκα που παραπονιέται ότι ο σύντροφός της παραμένει παιδί συχνότατα μεγαλώνει το δικό της γιο με τέτοιο υπερπροστατευτικό τρόπο, ώστε να τον κάνει να εξαρτάται από αυτήν ή με τον καιρό από κάποια άλλη γυναίκα, έτσι ακριβώς όπως συνέβη και με τον πατέρα του. Θα έλεγε κανείς ότι αυτή η γυναίκα όχι μόνο θέλει, αλλά και αναγκάζει έμμεσα τους άνδρες της ζωής της να εξαρτώνται από το άτομό της, εκφράζοντας συγχρόνως τα ίδια παράπονα για το σύντροφο και για το γιο της.
Ένας υπέρ-εξαρτώμενος σύζυγος είναι συνήθως γιος κάποιας μητέρας που τον ανάθρεψε με τέτοιες προστατευτικές αρχές, επιβάλλοντας τις δικές της συναισθηματικές ανάγκες στην αναπτυσσόμενη προσωπικότητά του. Μια τέτοια μητέρα δεν επιτρέπει στο παιδί της να μεγαλώσει, να σταθεί μόνο στα πόδια του, από φόβο ίσως ότι κάποια μέρα θα το χάσει για πάντα. Με αυτό τον τρόπο εντείνεται η έμφυτη πεποίθηση του παιδιού ότι η έγκριση της μητέρας αποτελεί και απόδειξη ενός ισορροπημένου κόσμου γύρω του και η πεποίθηση αυτή επεκτείνεται και πέρα από το τέλος της παιδικής ηλικίας. Η ανάπτυξη της ανεξάρτητης βουλήσεως και ιδιαίτερου συναισθηματικού κόσμου καθυστερούν και οι παιδιάστικες αντιδράσεις παρατείνονται πέρα από το επιτρεπτό χρονικό όριο.
Ακόμα και όταν πρόκειται να παντρευτεί ο άνδρας αυτός διαλέγει μια σύζυγο που έχει τα «ειδικά» εκείνα προσόντα της μητέρας του και κοντά στην οποία θα αισθάνεται ασφαλής. Με αυτό τον τρόπο ελπίζει ότι θα διαιωνίσει τις συνθήκες εξαρτήσεως του, την οποία ταυτίζει με το συναίσθημα της ασφάλειας.
Αν η γυναίκα του συμβαίνει να έχει πολύ έντονο το μητρικό ένστικτο, τότε «προστάτης» και «προστατευόμενος» θα κατορθώσουν να διατηρήσουν τη σχέση τους.
της Στέλλας Σουρμελή
0 comments