Περπάτησα μακριά απ’ την κατάθλιψη

Μετά από ένα μακροχρόνιο αγώνα ενάντια στους εθισμούς και στην κατάθλιψη, η Claire, 47 χρόνων, ανακάλυψε πως το περπάτημα είναι το κλειδί της καλής διάθεσης.

«Η κατάθλιψη μπήκε στη ζωή μου, όταν ήμουν περίπου εννέα χρονών και οι γονείς μου χώρισαν. Μου είπαν να μη λυπάμαι, επειδή θα παρέμεναν φίλοι. Από την ηλικία των 11 χρόνων άρχισα να κακοποιούμε σεξουαλικά για δύο ολόκληρα χρόνια. Ήμουν συνεχώς φοβισμένη, αγχωμένη και σε συνεχή επιφυλακή. Δεν κατάφερνα να ηρεμήσω σχεδόν ποτέ, ένιωθα μια συνεχή αγωνία. Θεωρούσα πως κανείς άλλος δεν ένιωθε όπως εγώ, επομένως κάτι λάθος πήγαινε μαζί μου. Αισθανόμουν μόνη και απομονωμένη και συνεχώς αναρωτιόμουν ποιο είναι το νόημα της ζωής.

Ήμουν φοιτήτρια σε μια σχολή καλών τεχνών, όταν άρχισα να καπνίζω κάνναβη. Με έκανε να αισθάνομαι ωραία, με ανέβαζε. Ένιωθα λες και ήταν το φάρμακο που πάντα χρειαζόμουν. Λίγα χρόνια μετά όμως η κατάσταση θα έβγαινε εκτός ελέγχου. Κάπνιζα καθημερινά.

Το αποτέλεσμα ήταν να πάθω ψύχωση. Εισήχθηκα σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, όπου διαγνώστηκα με μανιοκατάθλιψη. Μου χορήγησαν αντικαταθλιπτικά και λίθιο. Ήμουν μόλις 21.

Το άγχος, ο φόβος και η αγωνία που ένιωθα έγιναν χρόνια, με αποτέλεσμα κάποιες φορές να είμαι ανίκανη να λειτουργήσω σωστά.

Η «αυτοθεραπεία» μου κλιμακωνόταν και από την κάνναβη κατέληξα να κάνω χρήση ηρωίνης. Ταρακουνήθηκα μόνον όταν ο αρραβωνιαστικός μου με εγκατέλειψε, λέγοντάς μου ότι απλά δεν μπορούσε να παρακολουθεί κάποιον που αγαπά να αυτοκτονεί αργά-αργά.

Μπήκα από μόνη μου σε κέντρο αποτοξίνωσης. Ήμουν 25 χρόνων. Αυτό ήταν πριν από περίπου 20 χρόνια και από τότε δεν έχω αγγίξει αλκοόλ ή ναρκωτικά. Μετά από 25 χρόνια θεραπείας, προγραμμάτων αυτοβοήθειας, προσωπικής και επαγγελματικής ανάπτυξης, η αυτογνωσία που έχω κερδίσει με θωράκισε, ώστε να μείνω σταθερή και να μη λυγίσω. Η ψυχική μου υγεία είναι καλή, αλλά έχω αποδεχτεί πως συγκαταλέγομαι ανάμεσα στο 10% των ατόμων που χρειάζονται μακροχρόνια αντικαταθλιπτική αγωγή.

Αφού έφυγα από το κέντρο αποτοξίνωσης, άρχισα να ασκούμαι τακτικά. Παρακολουθούσα μαθήματα αερόμπικ τέσσερις φορές τη βδομάδα. Όταν ήμουν στο μάθημα της αεροβικής γυμναστικής με τη δυνατή μουσική, η διάθεσή μου πάντα ανέβαινε. Όσο άσχημα και αν ένιωθα – μερικές φορές «συρόμουν» μέχρι το γυμναστήριο -  ήξερα πως για τις δύο τουλάχιστον ώρες που θα ήμουν εκεί, θα ένιωθα καλά. Πλέον τα γόνατά μου δε μου επιτρέπουν να κάνω αερόμπικ, όμως δεν ξέχασα τα θετικά αποτελέσματα της άσκησης.

Ξεκίνησα το περπάτημα σε καθημερινή βάση πριν 13 χρόνια και τώρα περπατώ για μισή ώρα καθημερινά. Μια πρωινή βόλτα πραγματικά μου φτιάχνει τη διάθεση για την υπόλοιπη μέρα. Αυτό άλλωστε υποστηρίζουν και οι έρευνες, που αποδεικνύουν πως οι άνθρωποι που ασκούνται τακτικά έχουν λιγότερα σημάδια κατάθλιψης και άγχους.

Λένε ότι όταν είμαστε σε κίνηση, δραστηριοποιούνται και οι δύο πλευρές του εγκεφάλου μας. Συχνά βρίσκω λύσεις στα προβλήματά μου, καθώς κάνω το πρωινό μου περπάτημα. Οι ιδέες ρέουν πιο εύκολα και νιώθω τον εγκέφαλό μου να λειτουργεί διαφορετικά.

Το περπάτημα με συνδέει, επίσης, με τη φύση. Το βρίσκω απίστευτα ηρεμιστικό, αποβάλλω εντελώς το άγχος. Η φύση μού δείχνει πως η ζωή συνεχίζεται παρά τα προβλήματα.

Μία από τις προκλήσεις της κατάθλιψης είναι η έλλειψη κινήτρων, η οποία είναι μια συνεχής μάχη. Κάθε βράδυ βάζω τις φόρμες που φορώ στο περπάτημα δίπλα από το κρεβάτι μου, για να είναι το πρώτο πράγμα που θα βλέπω. Μόλις ο σκύλος μου με βλέπει ντυμένη με τις φόρμες, ξέρει  πως είναι ώρα για βόλτα. Αυτός άλλωστε είναι άλλος ένας λόγος που με ωθεί στο πρωινό μου περπάτημα. Δεν αντέχω να τον απογοητεύσω.

Δεν απορρίπτω τη φαρμακευτική αγωγή, αλλά η τακτική άσκηση είναι ένας σημαντικός παράγοντας που με κρατά σταθερή. Αν κατάφερε να βοηθήσει εμένα, είμαι σίγουρη πως μπορεί να βοηθήσει τον οποιοδήποτε».