Όταν η ζήλια μπαίνει ανάμεσα στη φιλία
Γνωριστήκαμε με τη Μαρία στην καινούργια μου δουλειά και γίναμε αμέσως φίλες. Υπήρχε μια διαφορά ηλικίας 11 χρόνων, αλλά αυτό δε μας ενοχλούσε. Είχε ένα οκτάχρονο αγοράκι, ο οποίος με λάτρεψε απ’ την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε. Περνούσαμε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μαζί στη δουλειά, αλλά αυτό δε μας εμπόδιζε απ’ το να βγαίνουμε και τα απογεύματα μαζί. Τρώγαμε μεσημεριανό μαζί και πολλές φορές την επισκεπτόμουν στο σπίτι, για να βλέπω το γιο της. Εκμυστηρευτήκαμε τα πάντα η μια στην άλλη και ειλικρινά αισθάνθηκα πως βρήκα μια αληθινή φίλη. Μπορούσα να της μιλώ άνετα για τα πάντα, το ίδιο και αυτή.
Κάτι άλλαξε μεταξύ μας, όμως, όταν τέσσερις μήνες μετά άρχισα να βγαίνω με το σύντροφό μου. Ήμουν τόσο χαρούμενη που ήρθε στη ζωή μου ο Νίκος, κάτι που δεν έβρισκε σύμφωνη τη Μαρία. Μου έλεγε πως δεν ήταν αρκετά καλός για μένα και ότι θα έπρεπε να χωρίσω όσο ήταν νωρίς. Εγώ απλά την αγνοούσα. Ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη και τίποτα δεν μπορούσε να το αλλάξει αυτό.
Ο Νίκος υποστήριζε πως η Μαρία απλά ζήλευε τη σχέση μας και η αλήθεια είναι πως άρχισα να νιώθω πως ανταγωνίζονταν μεταξύ τους. Όταν ήμουν με το Νίκο, η Μαρία συνεχώς έστελνε μηνύματα για να συναντηθούμε και το αντίστροφο. Οκτώ μήνες μετά τη σχέση μου με το Νίκο, παρατήρησα πως η Μαρία άρχισε να συναναστρέφεται με άλλες κοπέλες στη δουλειά, κοπέλες που δε φημίζονταν για τη συναδελφικότητά τους. Αυτό δε με ενόχλησε, η Μαρία θα μπορούσε να είναι φίλη με όποια ήθελε, απλά εγώ προτιμούσα να απέχω από τη συγκεκριμένη «κλίκα» στη δουλειά.
Λίγους μήνες αργότερα, ανακάλυψα πως ήμουν έγκυος. Το πρώτο πρόσωπο στο οποίο τηλεφώνησα, μετά το Νίκο φυσικά, ήταν η Μαρία. Και για μεγάλη μου απογοήτευση η απάντηση που πήρα ήταν: «Θα μιλήσουμε τη Δευτέρα». Μπερδεύτηκα κάπως απ’ τη στάση της, όμως ο ενθουσιασμός μου δε με άφησε να την επεξεργαστώ περισσότερο.
Όταν πήγα στη δουλειά τη Δευτέρα, φαινόταν κάπως ενοχλημένη μαζί μου, μετά βίας μού μιλούσε και συμπεριφερόταν παράξενα. Όταν καταφέραμε να βρεθούμε λίγο μόνες, μου είπε πως ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου να κρατήσω το μωρό. Όπως προέβλεπε, ο Νίκος θα με εγκατέλειπε και θα έμενα μόνη να μεγαλώσω το μωρό. Είπε επίσης πως δεν ήταν δίκαιο που έμεινα έγκυος, ενώ η φίλη της είχε πρόσφατα μια αποτυχημένη εγκυμοσύνη. Δεν πίστευα τι άκουγα. Είχα μείνει άναυδη. Αγωνίστηκα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Της είπα πως λυπόμουν πραγματικά για τη φίλη της, αλλά αυτό δε σήμαινε πως εγώ δεν είχα το δικαίωμα να μεγαλώσω το δικό μου μωρό.
Μετά απ’ αυτό δε μου μιλούσε καθόλου στη δουλειά και ξεκίνησε ο «πόλεμος». Μιλούσε για μένα πίσω απ’ την πλάτη μου και προσπάθησε να τους στρέψει όλους εναντίον μου. Έφτασα στο σημείο να φοβάμαι να πάω δουλειά.
Το αποκορύφωμα ήταν όταν έλειψα για μερικές μέρες απ’ τη δουλειά. Μια βδομάδα μετά την επιστροφή μου, έλαβα ένα τηλεφώνημα από το διευθυντή, ο οποίος με καλούσε να μιλήσουμε, αφού έλαβε παράπονα από τους συναδέλφους μου για απότομη συμπεριφορά στο γραφείο. Κόντευα να τρελαθώ. Ήμουν 18 εβδομάδων έγκυος και κινδύνευα να χάσω τη δουλειά μου.
Μετά από δύο συναντήσεις με το διευθυντή και τρεις αγχωτικούς μήνες, αποδείχθηκε πως δεν υπήρχαν αρκετά αποδεικτικά στοιχεία, που να δικαιολογούσαν τα παράπονα, και εγώ είχα μάρτυρες για τον «πόλεμο» που δεχόμουν αρκετό καιρό τώρα. Επέστρεψα στην εργασία μου, σε μια νέα, όμως, θέση, όπου ευτυχώς με υποδέχτηκαν πολύ ένθερμα.
Έξι μήνες μετά, έφερα στον κόσμο ένα υπέροχο αγοράκι. Ο Νίκος και εγώ δεν νιώσαμε ποτέ μέχρι τότε τόση ευτυχία. Έχω επηρεαστεί πάρα πολύ απ’ όσα έχουν συμβεί. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν και πλέον δεν ανοίγομαι τόσο εύκολα στους ανθρώπους. Ξεπέρασα όσα μου έκαναν στη δουλειά και βγήκα πιο δυνατή. Το σημαντικότερο; Επιτέλους
Κάτι άλλαξε μεταξύ μας, όμως, όταν τέσσερις μήνες μετά άρχισα να βγαίνω με το σύντροφό μου. Ήμουν τόσο χαρούμενη που ήρθε στη ζωή μου ο Νίκος, κάτι που δεν έβρισκε σύμφωνη τη Μαρία. Μου έλεγε πως δεν ήταν αρκετά καλός για μένα και ότι θα έπρεπε να χωρίσω όσο ήταν νωρίς. Εγώ απλά την αγνοούσα. Ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη και τίποτα δεν μπορούσε να το αλλάξει αυτό.
Ο Νίκος υποστήριζε πως η Μαρία απλά ζήλευε τη σχέση μας και η αλήθεια είναι πως άρχισα να νιώθω πως ανταγωνίζονταν μεταξύ τους. Όταν ήμουν με το Νίκο, η Μαρία συνεχώς έστελνε μηνύματα για να συναντηθούμε και το αντίστροφο. Οκτώ μήνες μετά τη σχέση μου με το Νίκο, παρατήρησα πως η Μαρία άρχισε να συναναστρέφεται με άλλες κοπέλες στη δουλειά, κοπέλες που δε φημίζονταν για τη συναδελφικότητά τους. Αυτό δε με ενόχλησε, η Μαρία θα μπορούσε να είναι φίλη με όποια ήθελε, απλά εγώ προτιμούσα να απέχω από τη συγκεκριμένη «κλίκα» στη δουλειά.
Λίγους μήνες αργότερα, ανακάλυψα πως ήμουν έγκυος. Το πρώτο πρόσωπο στο οποίο τηλεφώνησα, μετά το Νίκο φυσικά, ήταν η Μαρία. Και για μεγάλη μου απογοήτευση η απάντηση που πήρα ήταν: «Θα μιλήσουμε τη Δευτέρα». Μπερδεύτηκα κάπως απ’ τη στάση της, όμως ο ενθουσιασμός μου δε με άφησε να την επεξεργαστώ περισσότερο.
Όταν πήγα στη δουλειά τη Δευτέρα, φαινόταν κάπως ενοχλημένη μαζί μου, μετά βίας μού μιλούσε και συμπεριφερόταν παράξενα. Όταν καταφέραμε να βρεθούμε λίγο μόνες, μου είπε πως ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου να κρατήσω το μωρό. Όπως προέβλεπε, ο Νίκος θα με εγκατέλειπε και θα έμενα μόνη να μεγαλώσω το μωρό. Είπε επίσης πως δεν ήταν δίκαιο που έμεινα έγκυος, ενώ η φίλη της είχε πρόσφατα μια αποτυχημένη εγκυμοσύνη. Δεν πίστευα τι άκουγα. Είχα μείνει άναυδη. Αγωνίστηκα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Της είπα πως λυπόμουν πραγματικά για τη φίλη της, αλλά αυτό δε σήμαινε πως εγώ δεν είχα το δικαίωμα να μεγαλώσω το δικό μου μωρό.
Μετά απ’ αυτό δε μου μιλούσε καθόλου στη δουλειά και ξεκίνησε ο «πόλεμος». Μιλούσε για μένα πίσω απ’ την πλάτη μου και προσπάθησε να τους στρέψει όλους εναντίον μου. Έφτασα στο σημείο να φοβάμαι να πάω δουλειά.
Το αποκορύφωμα ήταν όταν έλειψα για μερικές μέρες απ’ τη δουλειά. Μια βδομάδα μετά την επιστροφή μου, έλαβα ένα τηλεφώνημα από το διευθυντή, ο οποίος με καλούσε να μιλήσουμε, αφού έλαβε παράπονα από τους συναδέλφους μου για απότομη συμπεριφορά στο γραφείο. Κόντευα να τρελαθώ. Ήμουν 18 εβδομάδων έγκυος και κινδύνευα να χάσω τη δουλειά μου.
Μετά από δύο συναντήσεις με το διευθυντή και τρεις αγχωτικούς μήνες, αποδείχθηκε πως δεν υπήρχαν αρκετά αποδεικτικά στοιχεία, που να δικαιολογούσαν τα παράπονα, και εγώ είχα μάρτυρες για τον «πόλεμο» που δεχόμουν αρκετό καιρό τώρα. Επέστρεψα στην εργασία μου, σε μια νέα, όμως, θέση, όπου ευτυχώς με υποδέχτηκαν πολύ ένθερμα.
Έξι μήνες μετά, έφερα στον κόσμο ένα υπέροχο αγοράκι. Ο Νίκος και εγώ δεν νιώσαμε ποτέ μέχρι τότε τόση ευτυχία. Έχω επηρεαστεί πάρα πολύ απ’ όσα έχουν συμβεί. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν και πλέον δεν ανοίγομαι τόσο εύκολα στους ανθρώπους. Ξεπέρασα όσα μου έκαναν στη δουλειά και βγήκα πιο δυνατή. Το σημαντικότερο; Επιτέλους
0 comments