Η «αγριεμένη» μητρική φωνή...

Στον όμορφο αυτό κόσμο αντηχεί συνεχώς η «αγριεμένη» μητρική φωνή. Το παιδί καταλήγει, όμως, να αισθάνεται σαν κάποιον που ζει ολόκληρη τη ζωή του δίπλα σε ένα καταρράκτη. Συνηθίζει στο τέλος τόσο πολύ, που δεν ακούει πια καθόλου το βουητό του.

«Διάβασες την ορθογραφία σου; Έγραψες την αριθμητική σου; Ναι; Τα τέλειωσες όλα; Για να δω, γιατί αμφιβάλλω. Αχ παιδί μου, παιδί μου. Τι γράμματα είναι αυτά; Τι καλικαντζούρες; Δεν ντρέπεσαι να μην προσέχεις καθόλου; Και το «άλογο». Το έγραψες με δύο λάμδα. Για όνομα του Θεού, πώς μπορεί κανείς να είναι τόσο αφηρημένος; Και εδώ; Για να δω τι έκανες εδώ. Πω, πω τι μουντζούρες είναι αυτές; Δεν είναι ότι δεν μπορείς, κοτζάμ παιδί, αλλά δε θέλεις. Φταίει η ξεροκεφαλιά σου. Δεν αντέχω πια με σένα. Τι θα γίνεις όταν θα μεγαλώσεις»;

Τι θα γίνει; Ο μικρός έχει πολύ κατασταλαγμένες ιδέες πάνω στο θέμα αυτό: Θα γίνει απλούστατα αστροναύτης. Και θα πάει στο φεγγάρι. Και για τη δουλειά αυτή δεν έχει καμιά σημασία (κατά τη γνώμη του), αν γράφει κανείς το «άλογο» με δυο λάμδα.
«Δώσε μου γρήγορα το τετράδιο της αριθμητικής σου. 27 πλην 19 δεν κάνουν 46, ανόητε. Δεν έκανες αφαίρεση, αλλά πρόσθεση. Μα δεν έχεις μυαλό στο κεφάλι σου; Θα τα ξαναγράψεις όλα από την αρχή. Και για τιμωρία σου, δε θα το κουνήσεις από εδώ μέσα, ως το βράδυ. Ούτε τηλεόραση έχει σήμερα, ούτε παιχνίδι. Ακούς»;

Μόλις κλείσει η πόρτα, ο μικρός αφήνει να ξεσπάσει η αγανάκτησή του, χτυπώντας με όλη του τη δύναμη το τραπέζι με το τουφέκι του και ουρλιάζοντας στη διαπασών. Το αποτέλεσμα είναι να ανοίξει ξανά η πόρτα και να δεχθεί τις «θωπείες» της μητρικής παλάμης στα… μαλακά. Αφού περάσει λίγη ώρα και κοπάσουν τα αναφιλητά του, το παιδί σκύβει καρτερικά το κεφάλι πάνω στο τετράδιό του υποταγμένο στη μοίρα του, αλλά με την καρδούλα του φουσκωμένη από το παράπονο και αρχίζει να γράφει: 27-19=;;;;

Τι ωραία που είναι έξω. Ο ήλιος λάμπει και κάνει και αρκετή ζέστη ακόμα. Τι καλά αν έβρεχε ξαφνικά και αν είχε και βροντές και αστροπελέκια. Του αρέσουν πολύ οι αστραπές και οι βροντές. Δεν μπορεί όμως να καταλάβει, γιατί δεν πέφτει ποτέ και κανένα αστροπελέκι να κάνει στάχτη όλα τα σχολεία.
27-19=;;;; 27-10-7=;;;;; 10-2=8

Το «βουητό του καταρράκτη» ξεσπά πάλι ξαφνικά μέσα στο σπίτι. Θα είδε φαίνεται τη «λίμνη» που έκανε μέσα στο μπάνιο με το ντους, την ώρα που έπλενε τα χέρια του. Είναι τόσο διασκεδαστικό να παίζεις με τα νερά και να βρέχεις τους τοίχους και το πάτωμα. Μοιάζει με όμορφη, ψιλή βροχούλα. Και αν μουσκέψουν και μερικά πράγματα τριγύρω, τι πειράζει; Ίσα-ίσα που πλένονται και αυτά και καθαρίζουν.

Ευτυχώς που δεν ήρθε πάλι να τον δείρει. Αν και το ξύλο δεν του κάνει πια εντύπωση. Το έχει συνηθίσει. Τι θα γίνει, όμως, όταν θα ανακαλύψει το μελανωμένο πουκάμισο που το τύλιξε και το έχωσε πίσω στο ντουλάπι της κουζίνας; Θα χαλάσει πάλι ο κόσμος. Γιατί δεν μπορεί θα τα ανακαλύψει κάποτε. Και τότε ο Θεός βοηθός.


της Στέλλας Σουρμελή