Soulmates: Μύθος και πραγματικότητα!

Όταν ο Πλάτωνας έγραφε στο Συμπόσιό του για τις αδερφές ψυχές, μάλλον είχε κάποια αλληγορία στο μυαλό του. Γιατί αν σκεφτόταν την αγωνία των singles να βρουν αυτόν τον κάποιο εκεί έξω στη σύγχρονη εποχή, ίσως να μην έλεγε και τίποτα...

Δεκάδες ιστορίες έχουμε ακούσει όλες μας κι άλλες τόσες έχουμε ζήσει, από αυτές που μία σχέση στο ξεκίνημά της συνοδεύεται από τη φράση: «Αχ, φιλενάδα, είναι το άλλο μου μισό». Βέβαια, τείνουμε να ξεχάσουμε όλες αυτές τις φράσεις και ιστορίες, όταν συνειδητοποιούμε ότι ο άλλος δεν είναι ούτε το μισό από το μικρό μας δαχτυλάκι, πόσο μάλλον το άλλο «μισό» της ψυχής μας κι έτσι στην επόμενη ιστορία που αρχίζουμε πάλι, αναζητούμε συμπτώσεις και κοινά που θα μας κάνουν να αναφωνήσουμε ξανά: «Είμαστε soulmates»!

Η αναζήτηση του άλλου μισού που θα μας ολοκληρώσει, ακόμα κι αν δεν πιστεύουμε στις αδελφές ψυχές είναι κάτι που όλοι έχουμε κάνει. Από πού όμως ξεκίνησαν όλα αυτά;

Ο ΜΥΘΟΣ

Στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, ο γνωστός σατυρικός Αριστοφάνης διηγείται το μύθο απ’ όπου άρχισαν όλα. Σύμφωνα με αυτόν, ο άνθρωπος αρχικά δεν είχε τη μορφή που έχει σήμερα. Ήταν ένα πλάσμα που θύμιζε σιαμαία δίδυμα, με τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια και δύο κεφάλια που κοιτούσαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Ανήκε στα τρία φύλα, το αρσενικό με προέλευση από τον ήλιο, το θηλυκό με προέλευση από τη Σελήνη και το ερμαφρόδιτο με προέλευση από τη γη.

Τα πλάσματα αυτά δε γνώριζαν το σαρκικό έρωτα. Ήταν τόσο ισχυρά και κυρίαρχα, που θεωρήθηκαν ως απειλή από το Δία, ο οποίος και τα διχοτόμησε κάθετα, φτιάχνοντας  έτσι τη γνωστή ανθρώπινη μορφή. Από τότε ο καθένας τους αναζητάει  μόνος του το άλλο του μισό, για να ξαναβρεί τη χαμένη ολοκλήρωσή του. Ανάλογα με το είδος του ζευγαριού από το οποίο προήλθε, θα αναζητήσει το σύντροφο του ίδιου ή αντίθετου φύλου και όταν το βρει,  θα σχηματιστεί το «ζευγάρι». Όταν ενωθούν και πάλι, τίποτα δε θα μπορεί να τους ξαναχωρίσει.


ΤΙ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Είτε μιλούσε μοναχά για τον έρωτα, είτε όχι, ο Πλάτωνας στο συγκεκριμένο μύθο περιγράφει σίγουρα μια πραγματικότητα. Ο άνθρωπος νιώθει ανολοκλήρωτος. Κι ακόμα κι αν η διχοτόμηση του μύθου αφορά την εσωτερική απομάκρυνση από τον αληθινό του εαυτό, πράγμα που στη σύγχρονη εποχή μοιάζει να συμβαίνει περισσότερο από ποτέ, η αλήθεια είναι ότι μας εμπνέει να αναζητάμε τον όποιον «άλλον» βρίσκεται εκεί έξω και για εμάς.

Ο έρωτας σίγουρα φέρνει μια γεύση από πληρότητα στη ζωή μας. Μας κάνει να προβάλλουμε καθημερινά τον καλύτερο εαυτό μας στο σύντροφο που επιλέγουμε, γεγονός που από μόνο του μας φέρνει αισιοδοξία, χαρά και ικανοποίηση για τον τρόπο που εμείς υπάρχουμε. Αυτό όμως το αίσθημα, σκεφτείτε το λιγάκι, είναι ένα αναφαίρετο effect του μικρού φτερωτού θεού έρωτα! Λίγο έχει να κάνει με τον άνθρωπο που βρίσκεται απέναντί μας. Απόδειξη; Αρκετές φορές, μόλις ο Έρως πάρει τα βέλη του να πάει να παίξει παραπέρα, κοιτάζουμε την άλλοτε αδελφή ψυχή μας και λέμε: «Μα τι σκεφτόμουν;».

Αυτό λοιπόν που αναζητούμε να ζήσουμε με έναν και μοναδικό άνθρωπο σε αυτόν τον πλανήτη, στην πραγματικότητα το ζούμε κάθε φορά που ερωτευόμαστε. Κι αν είμαστε τυχεροί, τότε θα ερωτευτούμε πολλές φορές, μεγαλώνοντας τη συλλογή μας από «αδελφές ψυχές».


Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Ο μύθος της «αδελφής ψυχής» μάς  εγγυάται ότι μόλις ξαναβρούμε το διαχωρισμένο άλλο μας μισό, θα ξανανιώσουμε πλήρεις. Ότι επιστρέφοντας στο ένα, θα είμαστε δυνατοί και ικανοί για όλα. Ότι θα είμαστε ευτυχισμένοι και τίποτα δε θα καταφέρει να μας χωρίσει.

Όλες αυτές οι βεβαιότητες είναι που μας κάνουν να αναζητούμε. Ας το παραδεχτούμε, ποιος δε θα ήθελε να ξεκινήσει μια σχέση με έναν άνθρωπο, όντας σίγουρος ότι τίποτα δε θα καταφέρει να τους χωρίσει; Ότι ο έρωτας δε θα εξαντληθεί ποτέ; Αυτό το αίσθημα ασφάλειας είναι που μας οδηγεί στην αναζήτηση.

Η αλήθεια είναι πως η ασφάλεια που μας προσφέρει ο μύθος των soulmates είναι πλασματική. Ακόμα κι αν ταιριάζουμε απόλυτα με έναν άνθρωπο που γνωρίζουμε σήμερα, τίποτα δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι τα «θέλω» μας, οι επιθυμίες μας, οι ζωές μας θα ταιριάζουν και αύριο. Ούτε καν ο Πλάτωνας!

Εξάλλου, ο κόσμος είναι τόσο μεγάλος, που είναι φοβερά απαισιόδοξο να καταδικάζεις έναν άνθρωπο να νιώσει πλήρης, μόνο αν βρει κάποιο υποθετικό άλλο μισό, που κάπου σε κάποια γωνιά του πλανήτη τον περιμένει. Η ουσία είναι να προσπαθούμε να φέρνουμε τις πολλές πλευρές της δικής μας προσωπικότητας που έχουν απομακρυνθεί, κοντά τη μία στην άλλη, να προσπαθούμε να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας, να τον κατανοήσουμε και να τον αγαπήσουμε. Κι όταν νιώσουμε εμείς από μόνοι μας λίγο πιο «ολόκληροι», ίσως τότε να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε σε μία γνωριμία μας τις ποιότητες που φέρνουν τη μία, τις δύο, ακόμα και τις πέντε απέναντι ψυχές πιο κοντά στη δική μας. Και ύστερα, απλά να προσπαθήσουμε να μην πάει τίποτα στραβά!

Της Λίας Παπαϊωάννου