Μάρω Κρανιδιώτου: "Είμαι αθεράπευτα ρομαντική και πολύ ευαίσθητη"
Σήμερα, μας ταξιδεύει στο δικό της όμορφο κόσμο, μιλώντας στη «ΓΥΝΑΙΚΑ».
Ε:Κυρία Κρανιδιώτου, θα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα για σας. Πού γεννηθήκατε;
Α:Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λάρνακα.
Ε:Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Α:Ξένοιαστα, ανέμελα, ευτυχισμένα. Είμαστε τρεις αδελφές, πολύ δεμένες μεταξύ μας, που μεγαλώσαμε σ’ ένα όμορφο, ήρεμο περιβάλλον. Το πατρικό μας σπίτι ήταν στο κέντρο της πόλης, ένα όμορφο παλιό σπίτι, με ψηλοτάβανα, ευρύχωρα δωμάτια, με μια μικρή εσωτερική αυλή, που η αγάπη της μητέρας μας για τα φυτά και τα λουλούδια την είχε μετατρέψει σε μια πράσινη όαση, που ξεχείλιζε από γεράνια, γαριφαλιές, μπιγκόνιες και γιασεμιά που μοσχομύριζαν. Είχαμε πολύ καλούς γείτονες και σαν παιδιά παίζαμε όλοι μαζί συντροφιασμένα. Οι άνθρωποι τότε ήταν πιο δεμένοι μεταξύ τους.
Ε:Ποιες παρακαταθήκες σας άφησαν οι γονείς σας;
Α:Είχαμε δύο εξαιρετικούς γονείς, οι οποίοι μας μεγάλωσαν με αρχές κι αξίες. Από εκείνους διδαχτήκαμε το σεβασμό στους μεγαλύτερους, την πίστη στο θεσμό της οικογένειας, τη συνέπεια, την υπευθυνότητα.
Ε:Διαβάζατε λογοτεχνία στο σχολείο;
Α:Είχα την τύχη να έχω καλούς καθηγητές, που μας έκαναν ν’ αγαπήσουμε το καλό βιβλίο. Στις τελευταίες τάξεις της Αμερικανικής Ακαδημίας, όπου φοίτησα, μελετήσαμε έργα του Σαίξπηρ, του Τhomas Hardy, του O.Henry κ.ά. Κι από μόνη μου όμως διάβαζα πολύ, Έλληνες και ξένους συγγραφείς, γιατί λάτρευα το διάβασμα.
Ε:Πότε αρχίσατε να γράφετε βιβλία;
Α:Ξεκίνησα από μικρή να γράφω ποιήματα, μικρές ιστορίες, σάτιρα ή σκετσάκια με ζωντανούς διαλόγους, αλλά πάντοτε τα φύλαγα στα συρτάρια. Κάποια στιγμή, έστω κι αργά, μετά την αφυπηρέτηση, είπα να τολμήσω να ξαναπιάσω την πένα. Για μένα αυτός είναι ένας τρόπος ξεκούρασης και χαλάρωσης. Είναι μια ανάγκη έκφρασης, ένας τρόπος να μοιράζομαι σκέψεις και συναισθήματα με άλλους. Το να βάζω στο χαρτί τους προβληματισμούς ή τις ανησυχίες μου, τις ελπίδες και προσδοκίες μου για ένα καλύτερο αύριο κι ένα πιο ανθρώπινο κόσμο, αυτό με ικανοποιεί.
Ε:Από πού αντλείτε τις ιδέες σας για τη συγγραφή ενός βιβλίου;
Α:Οι ιδέες ή πηγές έμπνευσης μπορεί να προέρχονται από ένα τυχαίο γεγονός, ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, μια γλυκιά ανάμνηση, ένα μελωδικό μουσικό άκουσμα, ένα ευχάριστο συναίσθημα.
Η αρχή ενός βιβλίου είναι αναπάντεχη. Ξεκινάς ν’ αποτυπώνεις στο χαρτί σκέψεις, συναισθήματα και προβληματισμούς και συνεχίζεις, δεν υπάρχει απαραίτητα κάτι απτό να σε καθοδηγεί. Πλάθεις χαρακτήρες, περιγράφεις τις ζωές κάποιων ανθρώπων, με τις χαρές, τις πίκρες που γεύτηκαν, τις απογοητεύσεις που έζησαν. Δημιουργείς καταστάσεις και σιγά-σιγά κτίζεις την ιστορία σου. Στην πορεία σε κατευθύνουν οι χαρακτήρες του βιβλίου, που ζωντανεύουν μέσα από την ιστορία που έπλασες.
Ε:Υπάρχουν γεγονότα ή χαρακτήρες στα βιβλία σας που μπορεί να είναι υπαρκτά και να τα ζήσατε εσείς η ίδια;
Α:Για μένα είναι καθαρά θέμα φαντασίας. Όμως έστω κι αν δεν είναι βιώματα ή εμπειρίες προσωπικές, ένας συγγραφέας πάλι μπορεί ν’ αντλήσει στοιχεία για δημιουργία από ιστορικά γεγονότα ή καταστάσεις, που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας.
Ε:Πώς γίνεται αλήθεια κανείς συγγραφέας;
Α:Για να γίνει κάποιος συγγραφέας, δεν αρκεί μόνο η δημιουργική φαντασία και η έμπνευση. Πιστεύω πως εκτός από το ταλέντο, το διάβασμα και η μελέτη είναι απαραίτητα.
Ε:Πότε σας αρέσει να γράφετε καλύτερα, το χειμώνα ή το καλοκαίρι;
Α:Δεν υπάρχει συγκεκριμένη εποχή, γράφεις όποτε έχεις διάθεση, χρόνο ή έμπνευση.
Ε;Στα βιβλία σας καταπιάνεστε με θέματα κοινωνικά, ιστορικά, ερωτικά, έτσι δεν είναι;
Α:Πιο πολύ κοινωνικά, χωρίς να παραλείπω και τα ιστορικά γεγονότα, όπου είναι απαραίτητο. Μου αρέσει ν’ αναλύω χαρακτήρες, να περιγράφω συναισθήματα, προβληματισμούς και μέσα από τα βιβλία μου να περνώ μηνύματα.
Ε:Ποιο πιστεύετε ότι είναι το καλύτερο βιβλίο σας από τα τρία;
Α:Αγαπώ και τα τρία μυθιστορήματα που έχω γράψει. Δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο.
Ε:Πόσο επηρεάζεστε από την κριτική, θετική ή αρνητική;
Α:Η κριτική, όταν είναι καλόπιστη, βοηθά, γιατί σε κάνει να προβληματιστείς, να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερη.
Ε:Τι θα συμβουλεύατε κάποιον που θέλει να γίνει συγγραφέας;
Α:Θα τον συμβούλευα να τολμήσει να πιάσει την πένα. Να μη φοβηθεί να εκτεθεί.
Ε:Οι συμπατριώτες μας διαβάζουν βιβλία;
Α:Διαβάζουν, αλλά όχι αρκετά. Πιστεύω πως πρέπει να ενθαρρυνθούν από μικροί, από το σπίτι και από το σχολείο να μάθουν ν’ αγαπούν το βιβλίο.
Ε:Πόσο δύσκολο είναι για ένα συγγραφέα να εκδώσει ένα βιβλίο στην Κύπρο;
Α:Δεν θα έλεγα ιδιαίτερα δύσκολο. Υπάρχουν πολύ καλοί Εκδοτικοί Οίκοι στην Κύπρο, στους οποίους μπορεί ένας συγγραφέας να εμπιστευτεί το έργο του και να είναι σίγουρος ότι μπορεί να δώσουν στην κυκλοφορία ένα επιμελημένο και καλαίσθητο έργο.
Ε:Ποιος από τους χαρακτήρες των βιβλίων σας έχει κάτι από εσάς;
Α:Ταυτίστηκα και με τις τρεις ηρωίδες των βιβλίων μου, τις πόνεσα, τις αγάπησα, έζησα μαζί τους τις χαρές και τις πίκρες που γεύτηκαν, διδάχτηκα από τα μαθήματα ζωής που πήραν. Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποιαν. Αν όμως πρέπει απαραίτητα να επιλέξω ποια από τις τρεις έχει κάποια στοιχεία από μένα, θα έλεγα η Χριστίνα στο «Όταν η Μοίρα Αποφασίζει».
Ε:Το πρώτο σας βιβλίο, «Όταν η μοίρα αποφασίζει», θα ανέβει τηλεοπτικά από το ΡΙΚ τη νέα σεζόν. Πώς το σχολιάζετε;
Α:Νιώθω χαρούμενη και ιδιαίτερα κολακευμένη, που το κρατικό κανάλι επέλεξε το βιβλίο μου για τη νέα σειρά που σχεδιάζει για τον Οκτώβριο και θα έχει τον τίτλο «Μοιραία Φεγγάρια».
Είμαι σίγουρη, γνωρίζοντας την επιμελημένη δουλειά του σκηνοθέτη Κλείτου Κλείτου, ότι θα μας παρουσιάσει μια πολύ καλή σειρά, όπως τις άλλες που έκανε μέχρι τώρα.
Ε:Τι θα θέλατε ο αναγνώστης σας να εκτιμήσει περισσότερο στα βιβλία σας;
Α:Το μήνυμα αισιοδοξίας που αφήνει στο τέλος. Γιατί έστω κι αν η κατάληξη δεν είναι η αναμενόμενη ή δεν ικανοποιήσει τον αναγνώστη, να καταφέρει τουλάχιστον, να του αφήσει μια χαραμάδα ελπίδας για το αύριο.
Ε:Ετοιμάζετε ένα νέο βιβλίο, παρ’ όλο που το τελευταίο σας, η «Αλεξάνδρα», κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Α:Προς το παρόν όχι, αλλά δεν το αποκλείω στο μέλλον, μόλις βρω τον καιρό.
Ε:Να έρθουμε σε πιο προσωπικές ερωτήσεις. Ποιο είναι, πιστεύετε, το μεγαλύτερο ελάττωμά σας;
Α:Δεν ξέρω αν αυτό θεωρείται ελάττωμα στις μέρες μας, όμως είμαι αθεράπευτα ρομαντική και πολύ ευαίσθητη.
Ε:Τι φοβάστε περισσότερο και γιατί;
Α:Γενικά, είμαι άνθρωπος αισιόδοξος. Τελευταία όμως, όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση, νιώθω μιαν αβεβαιότητα, μιαν ανασφάλεια και φοβούμαι για το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών μας. Οι μέρες που έρχονται δε θα είναι εύκολες. Θα ζήσουν πολύ δύσκολους καιρούς.
Ε:Τι απεχθάνεστε περισσότερο;
Α:Την ειρωνεία, τα πικρόχολα σχόλια, την αχαριστία.
Ε:Αν μπορούσατε ν’ αλλάξετε κάτι στον εαυτό σας, ποιο θα ήταν και γιατί;
Α:Να γίνω πιο τολμηρή κι αποφασιστική, ίσως έτσι θα είχα τολμήσει ν’ ασχοληθώ με το γράψιμο νωρίτερα.
Ε: Ποιο είναι το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας;
Α:Η συνέπεια και η αισιοδοξία.
Ε:Σε ποια περίπτωση θα λέγατε ψέματα;
Α:Γενικά απεχθάνομαι το ψέμα. Όμως αν είναι να μην πληγώσω τον άλλο, με το να του αποκρύψω την αλήθεια, τότε ναι, θα έλεγα ψέματα.
Ε:Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Α:Σ’ εκείνα που δε γίνονται εσκεμμένα και χωρίς κακή πρόθεση.
Ε:Τι άλλο σας ενδιαφέρει, εκτός από το γράψιμο;
Α:Αγαπώ πολύ τη μουσική, είμαι μέλος σε μια πολύ καλή Χορωδία, κάτι που με γεμίζει και μ’ ευχαριστεί. Μου αρέσει επίσης η ζωγραφική και το θέατρο.
Ε:Κάνετε σχέδια στη ζωή σας;
Α:Ναι, γιατί πιστεύω πως αν κάποιος δεν κάνει σχέδια, δεν έχει όνειρα, δε βάζει στόχους, τότε δεν προχωρά και η ζωή του δεν έχει νόημα και σκοπό.
Ε:Τι αισθάνεστε όταν αποτυπώνετε τις σκέψεις σας, με σκοπό αυτές να γίνουν βιβλίο;
Α:Όταν ξεκινάς να γράφεις ένα λογοτεχνικό έργο, όπως ένα μυθιστόρημα, πρέπει να δημιουργήσεις κατ’ αρχή χαρακτήρες με θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά, ώστε μέσα από την ιστορία σου, να ξεπηδά το πορτρέτο πραγματικών ανθρώπων. Είναι μεγάλη ικανοποίηση να βλέπεις τους χαρακτήρες που δημιούργησες, για να φτιάξεις μιαν ιστορία, να ζωντανεύουν σιγά-σιγά και να παίρνουν σάρκα κι οστά, να λεν όσα εσύ θα ήθελες να πεις και να περνούν μηνύματα, που εσύ θα ήθελες να δώσεις. Αν καταφέρεις, στο τέλος, η ιστορία που έπλασες ν’ αγγίξει έστω ένα μικρό αριθμό αναγνωστών, να τους κάνεις να δουν τα πράγματα πιο αισιόδοξα, τότε πραγματικά νιώθεις ότι επιτέλεσες το σκοπό για τον οποίο έγραψες την ιστορία. Κι όπως λέει κάπου και η Αλεξάνδρα, η κεντρική ηρωίδα του τελευταίου μου βιβλίου, όποια κατάληξη κι αν έχει η ζωή μας, στο τέλος τίποτα δεν πάει χαμένο, γιατί πάντα κάτι μένει πίσω, είτε σαν ευχάριστη ανάμνηση, είτε σαν πολύτιμη εμπειρία, είτε σαν μάθημα ζωής.
Ε:Ακολουθείτε μια συγκεκριμένη θεματική ή γράφετε ανάλογα με την έμπνευσή σας;
Α:Η αρχή ενός βιβλίου είναι αναπάντεχη. Ξεκινάς να αποτυπώνεις στο χαρτί σκέψεις, προβληματισμούς, συναισθήματα και συνεχίζεις, δεν υπάρχει απαραίτητα κάτι απτό να σε καθοδηγεί. Πλάθεις χαρακτήρες, περιγράφεις τις ζωές κάποιων ανθρώπων, με τις χαρές, τις πίκρες που γεύτηκαν, τις απογοητεύσεις που έζησαν. Δημιουργείς καταστάσεις και σιγά-σιγά κτίζεις την ιστορία σου. Στην πορεία σε κατευθύνουν οι χαρακτήρες του βιβλίου, που ζωντανεύουν μέσα από την ιστορία που έπλασες. Αν στο τέλος έχεις καταφέρει να περάσεις τα μηνύματα που θέλεις στον αναγνώστη, να του αφήσεις έστω και μια μικρή χαραμάδα ελπίδας, μια διαφορετική φιλοσοφία ζωής, τότε σίγουρα νιώθεις μεγάλη ικανοποίηση ότι πέτυχες το στόχο σου.
Ε:Παρουσιάσετε με λίγα λόγια το τελευταίο σας βιβλίο, με τίτλο «Αλεξάνδρα», που κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Α:Το βιβλίο μάς μεταφέρει σε άλλες, μακρινές εποχές, όταν η γυναίκα ήταν υποχρεωμένη να ζει στη σκιά του άντρα, είτε αυτός ήταν ο πατέρας, ο σύζυγος ή ο αδελφός. Με αυτές τις σκέψεις δημιουργήθηκε η ηρωίδα του βιβλίου μου, η Αλεξάνδρα. Μια γυναίκα ιδιαίτερα προικισμένη με θέληση, προσόντα και ταλέντα, που μεγάλωσε σε μια πατριαρχική, μεγαλοαστική οικογένεια κι έζησε κόντρα στο ρεύμα των καιρών, στις αρχές του περασμένου αιώνα στην Κύπρο.
Το μυθιστόρημα μάς εξιστορεί τη ζωή της. Η Αλεξάνδρα υπήρξε μια χαρισματική και τολμηρή γυναίκα, με έμφυτη αρχοντιά, κοφτερό και όλο οξυδέρκεια μυαλό. Πρωτοπόρα για την εποχή της, με ασυμβίβαστη φύση και δυνατή προσωπικότητα, πολλές φορές έτυχε να βρεθεί αντιμέτωπη όχι μόνο με τις κοινωνικές και συμβατικές πεποιθήσεις της εποχής της, αλλά και με την οργή ενός δεσποτικού και καταπιεστικού πατέρα.
Η μοίρα τα φέρνει έτσι, ώστε να βρεθεί στην Ελλάδα το ΄40 και να ζήσει τη φρίκη του πολέμου και να γευτεί τις κακουχίες και τα βάσανα της γερμανικής κατοχής. Εκείνη όμως δεν έμεινε αδρανής, ούτε παθητική θεατής όσων διαδραματίζονταν γύρω της. Έδωσε δυναμικά και θαρραλέα το παρόν της στην αντίσταση και δε δίστασε ακόμη και να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή της, όταν αποφάσισε να κρύψει την Εβραία φίλη της, κάτω από τη μύτη των Γερμανών.
Στη μακρόχρονη πορεία της, η Αλεξάνδρα απέκτησε πολύτιμες εμπειρίες, πήρε μαθήματα ζωής, γεύτηκε πόνο και πίκρα, αλλά και τον αληθινό έρωτα στο πρόσωπο ενός νεαρού γιατρού, που σημάδευσε ανεξίτηλα τη ζωή της.
Μια συγκινητική ιστορία, που μας ταξιδεύει από την Αγγλοκρατούμενη Κύπρο, μας μεταφέρει στη συνέχεια στις γειτονιές της χιλιοτραγουδημένης Σμύρνης, στις ομορφιές της Αλεξάνδρειας και μετά στην Αθήνα, στα πέτρινα χρόνια της κατοχής.
Ε:Ποιο είναι το μότο σας;
Α:Ποτέ μην τα βάλεις κάτω, γιατί έστω κι αν σήμερα λύγισες κι έπεσες, πάντα υπάρχει το αύριο, για να ξανασταθείς στα πόδια σου.
Συνέντευξη: Στέλλα Σουρμελή
0 comments