Πως νιώθει μια μητέρα...

Η μητέρα ταυτίζεται με συναισθήματα τρυφερότητας, αυταπάρνησης και αφοσίωσης. Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι είναι ιδανική. Αλλά η τελειότητα είναι κάτι ανύπαρκτο σε αυτόν τον κόσμο. Ακόμα και η πιο άψογη μητέρα έχει και αυτή τα αδύνατα σημεία της. Ιδού ένα παράδειγμα.

Τίποτα δεν ξεφεύγει από τα μάτια της κυρίας Μ. Και οι ιδέες της επιβάλλονται στους πάντες. Δεν της περνά από το μυαλό ότι τα παιδιά της μπορεί να μην έχουν τις ίδιες με τις δικές της προτιμήσεις. Στο κάτω-κάτω εκείνη τα δημιούργησε, βάζοντας όλη της τη φλόγα και την ευσυνειδησία. Δεν υπάρχει λοιπόν περίπτωση να την αντικαταστήσει κάποιος άλλος. Όσο περισσότερο βρίσκονται τα παιδιά της κάτω από την απόλυτη εξουσία της, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη νοιώθει.

Το πρώτο κτύπημα γι’ αυτήν έρχεται όταν πρέπει να πάνε τα μικρά της στο νηπιαγωγείο. «Μου φεύγουν….», λέει μελαγχολική. Αλλά αυτή τη σκέψη την κάνουν λίγο-πολύ όλες οι μητέρες. Αν τα παιδιά της κυρίας Μ. «σκοντάψουν» στο σχολείο, φταίει κατά τη γνώμη της ο δάσκαλος ή το παιδαγωγικό σύστημα.

Το δεύτερο κτύπημα, πιο δυνατό και πιο οδυνηρό, έρχεται όταν τα παιδιά της επαναστατούν ενάντια στη δική της επιβολή. Η επανάσταση αυτή είναι τόσο δυναμική, όσο έντονη υπήρξε και η επιβολή της. Αρχίζει τότε να κατηγορεί φίλους και δασκάλους. Τι κακές επιρροές δέχονται τα καημένα τα μικρά. Αν η επανάσταση συνεχιστεί, η μητέρα αρχίζει να μην καταλαβαίνει. Δεν αναγνωρίζει πια τα παιδιά της και νιώθει να της γλιστρούν μέσα από τα χέρια της. Και πόσο υποφέρει όταν αργότερα, αντί να μένουν μαζί της, βγαίνουν με τους φίλους τους. Και αν την Κυριακή αρνηθούν να γευτούν όπως πρώτα τις «χαρές της οικογενειακής ζωής», τι τραγωδία. Για τις διακοπές ας μη μιλήσουμε. Δεν ξέρουν πώς να της αναγγείλουν ότι θέλουν να περάσουν λίγες ημέρες με τους φίλους τους… Μια τέτοια εγκατάλειψη είναι γι’ αυτήν κόλαση.

Και επειδή δεν μπορεί να κάνει τίποτα πια μπροστά στους έφηβους που πετούν με δικά τους φτερά, περιορίζεται να κριτικάρει. Αρνητικά και κουραστικά: Κριτικάρει τα ρούχα που διάλεξαν χωρίς τη γνώμη της, τον καινούργιο φίλο, το καινούργιο χτένισμα. Όλα καταδικάζονται. Το σπίτι γεμίζει αναστεναγμούς. Έχει διαρκώς ένα δυσαρεστημένο ύφος και λέει με την πρώτη ευκαιρία: «Τους έδωσα τα πάντα και κοίταξε πώς μου το ανταποδίδουν».

Ακούγοντας πολλοί τα πιο πάνω παράπονα κάποιων μαμάδων απαντούν με το εξής σκεπτικό: Μια τόσο ισχυρή θέληση κυριαρχίας κρύβει, στις περισσότερες περιπτώσεις, μεγάλη αδυναμία. Ένας δυνατός χαρακτήρας ξέρει να δέχεται τους άλλους όπως είναι και όχι κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις. Αλλά ποιοι είναι οι άλλοι; Ίσως αυτό που η ίδια αρνήθηκε να είναι. Έτσι εξηγείται και η επιθυμία της να καθυποτάξει τα παιδιά της. Να διερωτηθεί γιατί συμπεριφέρεται έτσι; Αδύνατον!

Όμως τα παιδιά δε μας οφείλουν τίποτα. Φέρνοντάς τα στον κόσμο, εμείς υποχρεωνόμαστε να τους δώσουμε τα πάντα, ακόμη και την ελευθερία που απαιτούν και την οποία πρέπει να τα βοηθήσουμε να κατακτήσουν. Μορφώνω θα πει κάνω ένα πλάσμα αυτόνομο. Και αυτονομία είναι η ελευθερία να ξέρεις να κυβερνάς τον εαυτό σου, με τους δικούς σου νόμους.

της Στέλλας Σουρμελή