Μαριλένη Σταύρου: «Οι λέξεις είναι ηδονικές»
Γενικά προσπαθώ να είμαι σωστή γραμματικά και συντακτικά. Όταν ξεκίνησα, όμως, είχα στο νου μου να μιλώ ελληνικά. Όταν ξεκίνησα να βγαίνω προς τα έξω, όταν άρχισα να παίζω στο ΘΟΚ, στην ΕΘΑΛ, να δίνω τις πρώτες μου συνεντεύξεις… Επειδή σπούδαζα Ελλάδα, έτσι κι αλλιώς μιλούσα ελληνικά. Μετά όταν ήμουν Αγγλία, έπρεπε να χρησιμοποιώ κάποιους όρους στα αγγλικά. Μιλούσα παραπάνω ελληνικά, διότι ίσως η τελευταία γεύση που μου έμεινε ήταν από την Ελλάδα ή ίσως επειδή θεωρούσα ότι αυτό ήταν η επίσημη γλώσσα. Διότι ακόμη και το σενάριο ήταν στα ελληνικά, οπότε τα χρησιμοποιούσα καλύτερα, θεωρώ. Όμως πρόσφατα άλλαξα γνώμη, διότι υπάρχει αυτό το μπέρδεμα με τη διάλεκτο και εγώ είμαι υπέρ της κυπριακής διαλέκτου. Δηλαδή θέλω να διατηρηθεί και να διατηρηθεί σωστά.
Ε:Εσύ θεωρείς ότι είσαι ένα μέσο, έτσι ώστε να διατηρηθεί σωστά; Και μιλώ ως οντότητα, διότι παράγεις επωφελές έργο δημόσια.
Α: Όταν μιλώ στους μαθητές μου, παίρνουν παράδειγμα, οπότε πρέπει να είμαι δέκα φορές πιο προσεχτική στο τι λέξεις χρησιμοποιώ και πώς τις χρησιμοποιώ, γιατί μαθαίνουν ή παρακολουθούν, άρα αντλούν από εμένα. Τους μιλώ κυπριακά.
Ε:Διαβάζεις ό,τι αφορά την κυπριακή γλώσσα;
Α:Διαβάζω κυπριακή ποίηση. Την Ανεράδα τη διάβασα πάμπολλες φορές. Τα διαβάζω ως Μαριλένη και τα χρησιμοποιώ αναλόγως, αυθόρμητα, γιατί καταχωρούνται στο υποσυνείδητο, διαμορφώνω απόψεις, στάσεις και τις εξελίσσω, τις μεταφέρω αναπόφευκτα.
Ε:Είσαι ευχαριστημένη με τη δουλειά σου στις «πατάτες αντιναχτές»;
Α:Πάρα πολύ. Νιώθω πάρα πολύ τυχερή που είμαι εκεί. Κατ’ αρχήν δε νιώθω ότι πάω δουλειά. Νιώθω ότι πάω και βρίσκω τους φίλους μου. Δεύτερον νιώθω πολύ δημιουργική, διότι παίρνουμε ένα σενάριο στα χέρια μας και είμαστε ελεύθεροι να αυτοσχεδιάσουμε, να δημιουργήσουμε.
Στην αρχή ήμουν κάπως κομπλαρισμένη, διότι η υπόλοιπη ομάδα δραστηριοποιούνται έξι χρόνια και τώρα είναι ο έβδομος, οπότε έχουν άλλη οικειότητα· βρίσκονται πιο πολλά χρόνια στη δουλειά, στις «πατάτες» και ξέρουν καλά την τηλεόραση. Εμένα είναι η πρώτη μου φορά που κάνω τηλεόραση. Ήμουν της άποψης κατά της τηλεόρασης και μόνο θέατρο. Not any more για πολλούς λόγους.
Ε:Και ποιοι είναι οι λόγοι αυτοί;
Α:Το θεωρώ ψευτοκουλτούρα να σου πω την αλήθεια. Εξαρτάται, πρώτον, τι τηλεόραση κάνεις. Δεύτερον, από τη στιγμή που αποφάσισα να το κάνω επάγγελμα, είμαι πρώτα επαγγελματίας και μετά ηθοποιός. Και οτιδήποτε έχει ποιότητα, ό,τι είδος και να είναι εγώ είμαι υπέρ.
Ε:Είχες μέτρο σύγκρισης, για να θεωρήσεις τις «πατάτες» ποιοτικές;
Α:Θεωρώ ότι παράγει έργο από την άποψη ότι είναι κοινωνικοπολιτική εκπομπή. Δηλαδή έχει κάτι να πει. Οπότε τη θεωρώ αυτόματα και ποιοτική. Και πάντα θεωρούσα τη σάτιρα πολύ ενδιαφέρον μέσο, για να καυτηριάζεις γεγονότα. Και είμαι υπέρ του να διακωμωδείς καταστάσεις, αλλά και τον εαυτό σου. Νομίζω γίνεται μια αυτοκριτική με ευχάριστο τρόπο, οπότε πιο εύκολα λαμβάνεις τα μηνύματα, όσον αφορά στο τι πρέπει να αλλάξεις.
Ε:Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τις «πατάτες»;
Α:Πήρα το Λώρη Λοϊζίδη τηλέφωνο μόλις τελείωσα τις σπουδές, τον Γενάρη 2010 και του είπα: «Γεια σου, είμαι ηθοποιός και θέλω να γνωριστούμε».
Ε:Και γιατί επέλεξες το Λώρη;
Α:Επειδή ήταν ο μόνος που εκτιμούσα τη δουλειά του, για να είμαι ειλικρινής. Από όλες τις σειρές που είχε η τηλεόραση μόνο η «Αίγια Φούξια» μού άρεσε.
Ε:Ήθελες να δραστηριοποιηθείς στην τηλεόραση, δηλαδή;
Α:Ήθελα να δικτυωθώ ως ηθοποιός. Γιατί εγώ σπούδασα στο εξωτερικό και στην Κύπρο όταν επέστρεψα δεν ήξερα κανένα.
Ε:Ας το πάρουμε από την αρχή. Ποιο ήταν το ερέθισμα για να σπουδάσεις θέατρο;
Α:Ανέκαθεν ήθελα να το κάνω. Αυτό που λένε σαράκι...
Ε:Ποιες ήταν οι σπουδές σου;
Α:Τελειώνοντας από τη Δραματική Σχολή Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη στην Αθήνα, πήγα στο Λονδίνο, στο Central School of Speech and Drama· είναι υπό την αιγίδα του University of London. Φάνηκα τυχερή, διότι η σχολή είναι μια από τις top 3 του κόσμου και η πρώτη στην Αγγλία.
Ε:Ποιες ήταν οι εμπειρίες σου στην Αγγλία;
Α:Γνώρισα τον Pinter (Harold), ο οποίος είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Ήταν ο διευθυντής της σχολής μου, τον οποίο πρόλαβα να γνωρίσω λίγο πριν πεθάνει και θεωρώ πάρα πολύ τυχερό τον εαυτό μου. Μας μιλούσε και δεν προλαβαίναμε να επεξεργαστούμε τις πληροφορίες που μας έδινε. Καταρχήν θεωρώ ότι είναι μεγάλο λάθος το ότι δεν έγινε πολιτικός, διότι θα ήταν πολύ καλύτερος ο κόσμος. Ήταν απόλυτα δημοκρατικός, σοσιαλιστικός, δίκαιος. Ήταν πολύ προχωρημένο μυαλό.
Επίσης, δούλεψα σε φυλακές και σε ειδικά σχολεία, μαζί με το master μου, διότι ήμουν υποχρεωμένη να δουλεύω παράλληλα.
Στην Κύπρο όταν επέστρεψα, δίδασκα στην ΑΝΩΣΗ, που είναι κλινική αποτοξίνωσης από τα ναρκωτικά. Ήταν πολύ δύσκολο, πιο δύσκολο απ’ ό,τι στην Αγγλία.
Ε:Πώς κατάφερες να μπεις στην κλινική αυτή;
Α:Με έστειλαν τα επιμορφωτικά. Δικαιούνταν να κάνουν ένα δημιουργικό μάθημα, επέλεξαν το θέατρο από την κλινική και επειδή είχα το συγκεκριμένο μεταπτυχιακό, επέλεξαν εμένα. Ήμουν πέρσι και πρόπερσι εκεί. Θεωρώ ότι βοήθησα σε προσωρινό επίπεδο.
Ε:Ας επιστρέψουμε, λοιπόν, στις εμπειρίες σου από τις φυλακές και τα ειδικά σχολεία στην Αγγλία.
Α:Εκεί ήταν σχετικά πιο εύκολες οι καταστάσεις, γιατί ο κάθε φυλακισμένος είχε το φρουρό του, ο οποίος τον πρόσεχε συνέχεια και κάναμε άνετοι το δημιουργικό γράψιμο, επειδή είχαν πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο. Δίναμε θέματα, τα έγραφαν, μας τα επέστρεφαν, τα συζητούσαμε, τα αναπτύσσαμε, συνέχιζαν το γράψιμο κλπ.
Ε:Από πού αντλούσαν ερεθίσματα, αφού ήταν εσώκλειστοι;
Α:Αυτοί είναι που έχουν όλα τα ερεθίσματα. Λόγω του ότι είναι εσώκλειστοι, η σκέψη τους τρέχει με χίλια και αναπολεί. Φαντάζονται πολλά πράγματα. Επειδή δεν έχουν ερεθίσματα, βρίσκονται όλα στη σκέψη τους, οπότε είναι και πιο εύκολο η φαντασία τους να αναπτυχθεί. Είναι κάπως οξύμωρο από την στιγμή που δεν έχουν ερεθίσματα...
Ε:Ήσουν πάντα διαβασμένη και καλά προετοιμασμένη ή σου τύχαιναν και «εκπλήξεις»;
Α:Πολλές εκπλήξεις και ήταν πολύ θετικό για το ό,τι έδινα και ό,τι λαμβανα. Θυμάμαι, σε ένα ειδικό σχολείο, όταν ήμουν, ένα κοριτσάκι εννιά χρόνων με αυτισμό δεν ήθελε να συμμετάσχει σε κανένα εργαστήρι και σε κανένα μάθημα. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν θυμάμαι το έβδομο ή το όγδοό μας μάθημα, σηκώθηκε μόνη της, ήρθε στον κύκλο και ξεκίνησε να παίζει μαζί μας, χωρίς να την πιέσω καθόλου. Είδε τους υπόλοιπους που ήταν ενθουσιασμένοι, ενθουσιάστηκε και η ίδια· ήταν το τέλειο timing.
Τελειώνω, λοιπόν, από το Λονδίνο, επιστρέφω Κύπρο, κάνω αίτηση στα επιμορφωτικά και με καλούν για μια ομάδα, τον πρώτο χρόνο. Το δεύτερο χρόνο, δούλευα με τέσσερις ομάδες, μαζί με την ΑΝΩΣΗ. Ταυτόχρονα επικοινώνησα και με τον Λώρη, ο οποίος με κάλεσε να πάω στο Φικάρδου, όπου γίνονταν τα γυρίσματα της σειράς «Αίγια Φούξια». Πήγα, γνωριστήκαμε και μετά από τρείς βδομάδες με κάλεσε για μια μικρή συμμετοχή στη σειρά. Έπειτα με είδε ο Μαρίνος Χατζηβασιλείου που ήταν εκεί, ο οποίος με τη σειρά του με κάλεσε για την πρώτη μου θεατρική παράσταση στην Κύπρο. Στη συνέχεια με είδαν στην παράσταση αυτή ο Λώρης και η Χριστιάνα και με κάλεσαν για την επιθεώρηση που έγραφαν για τον ΘΟΚ, ήμουν έκτακτη στο έργο τους. Μετά πήγα σε μια ακρόαση και με πήραν στην ΕΘΑΛ για μια παράσταση, στην οποία έμεινα για τρείς παραγωγές και φέτος είμαι στις «πατάτες».
Ε:Δηλαδή από τον καιρό που επέστρεψες από τις σπουδές σου δε σταμάτησες να δουλεύεις...
Α:Σταμάτησα το καλοκαίρι. Φέτος. Όχι κατ’ επιλογήν. Δεν είσαι ηθοποιός, αν δε σταματήσεις έστω και λίγο. Έτσι είναι. Και χαίρομαι που το ένιωσα. Γιατί φάνηκα τυχερή, για να καταλάβω καλύτερα το επάγγελμα αυτό. Κατάλαβα ότι έχει ανασφάλειες, ότι ποτέ δεν μπορείς να επαναπαυτείς, ότι θέλει συνεχές τρέξιμο, συνεχή προσπάθεια.
Ε:Ποια η άποψη σου για τους Ελλαδίτες ηθοποιούς που συμμετέχουν σε κυπριακές παραγωγές;
Α:Δε με πειράζει καθόλου να παίζουν Ελλαδίτες ηθοποιοί· είμαι κατά, όμως, του να αμείβονται με τεράστια απόκλιση από τους Κύπριους ηθοποιούς και το να προτιμούν μια Ελλαδίτισσα ηθοποιό, από τη στιγμή που μπορεί να πληροί τις απαιτήσεις κάποιου ρόλου και μια Κύπρια ηθοποιός.
Ε:Έχεις κάποιο όνειρο;
Α:Δεν είναι όνειρο, αλλά θέλω σε δεκαπέντε με είκοσι χρόνια να μπορώ να πω ότι κάτι έκανα με τη ζωή μου. Και σε προσωπικό, αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο. Με ενδιαφέρει οι συνάδελφοί μου να λένε ότι η Μαριλένη είναι μια έστω αξιοπρεπής ηθοποιός.
Ε:Έχεις ένα moto το οποίο ακολουθείς;
Α: «Αν θες να αγιάσεις πρέπει να αμαρτήσεις». Λέει ο Osborne (John) στα Οργισμένα Νιάτα: «αν δε σπαράξει πρώτα η ψυχή του ανθρώπου, ποτέ δεν μπορεί να ηρεμήσει». Αυτό είναι το moto μου.
Συνέντευξη: Ευαγγελία Δημητρίου
0 comments