Όταν θες να τον αλλάξεις...
Σίγουρα το έχεις βιώσει από τη μία ή από την άλλη πλευρά. Η σχέση σου εκεί που ήταν διασκεδαστική, ξαφνικά γίνεται ένα πεδίο μάχης και πίεσης, αφού ο ένας σύντροφος πασχίζει να αλλάξει τον άλλο. Να τον κάνει περισσότερο «σπουδαίο» στα μάτια του...
Όταν ξεκινάμε μια σχέση, τα ροζ γυαλάκια που φορά ο έρωτας στα μάτια μας, μας κάνει να βλέπουμε το σύντροφό μας ως τον «κ. Τέλειο» για εμάς. Ερωτευόμαστε ακόμα περισσότερο με κάθε ιδιοτροπία του χαρακτήρα του, βρίσκοντάς την απόλυτα ταιριαστή με τις δικές μας ιδιοτροπίες. Δυστυχώς όμως οι φακοί των ροζ γυαλιών μας με τον καιρό αποδυναμώνονται. Και όταν αρχίζουμε να βλέπουμε κι άλλα χρώματα στο περιβάλλον μας, εκτός από το ροζ, μπαίνουμε σε μια μάταιη διαδικασία. Αυτή του να αλλάξουμε το σύντροφό μας. Είναι μια συμπεριφορά που σίγουρα θα φέρει ένταση στη σχέση σου, που μπορεί τελικά και να την καταστρέψει, αν δεν την αναγνωρίσεις και δεν την αντιμετωπίσεις από νωρίς.
Γιατί το κάνουμε;
Δεν είμαστε κακές. Ούτε έχουμε κάποιο ύπουλο σχέδιο να φέρουμε τον άλλο στα μέτρα μας. Τουλάχιστον όχι οι περισσότερες από εμάς. Αυτό που μας συμβαίνει είναι καταρχήν ότι θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο της σχέσης μας. Σε μια υγιή σχέση, όπου και οι δύο είναι αρκετά ώριμοι να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους, και οι δύο σύντροφοι καταλαβαίνουν ότι η σχέση τους τούς μεταμορφώνει, τους εξελίσσει και πιθανώς τους συμβιβάζει σε κάποια πράγματα, για να μπορούν να είναι καλά μαζί. Ωστόσο κάποιοι δεν αρκούνται σε αυτή την κοινή μεταμόρφωση. Καμιά φορά ο ένας σύντροφος αδυνατεί να αφήσει τον έλεγχο να χαθεί από τα χέρια του. Προσπαθεί να αλλάξει λοιπόν τον άλλο, για να πιστεύει ότι έχει και τον έλεγχο των εξελίξεων επάνω του. Φυσικά μια τέτοια σκέψη είναι αλαζονική, καθώς στον έλεγχό μας συχνά πυκνά δεν είναι ούτε καν ο εαυτός μας!
Ένας ακόμη λόγος που μπορεί να πέσουμε στην παγίδα της συμπεριφοράς αυτής είναι η απροθυμία μας να αλλάξουμε οι ίδιες. Όταν αρχίζουν τα παράπονα και οι γκρίνιες σε μία σχέση, αδυνατούμε να δούμε τις αλλαγές που θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς, για να βελτιωθεί η ζωή με το σύντροφό μας. Είτε επειδή έτσι έχουμε βολευτεί, είτε επειδή δεν τολμάμε να παραδεχτούμε ότι κάνουμε κι εμείς λάθη, στρέφουμε τα πυρά μας στο σύντροφό μας, ζητώντας του επιτακτικά να αλλάξει στάσεις και συμπεριφορές.
Καμιά φορά ο μόνος λόγος που θέλουμε να αλλάξουμε τον άλλο είναι για να συντηρήσουμε μέσα μας την πιθανότητα πως οι προσδοκίες μας από αυτήν τη σχέση θα εκπληρωθούν κάποια στιγμή. Όσο τον βλέπουμε να αποκλίνει πια από την εικόνα του «κου Τέλειου», τόσο βλέπουμε να απομακρύνεται το όνειρό μας να γεράσουμε μαζί του σε ένα σπίτι γεμάτο παιδιά κι εγγόνια τις Κυριακές. Κατά συνέπεια, προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να τον κάνουμε να ξαναπάρει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που μας έκαναν να ονειρευόμαστε. Μόνο και μόνο για να μείνει ζωντανή η ελπίδα να ζήσουμε το όνειρό μας.
Αυτό που δε βλέπουμε...
Δεν καταλαβαίνουμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις ότι η ανάγκη μας για αλλαγή ξεκινά πρώτα μέσα από τον εαυτό μας, αλλά επίτηδες την έχουμε στρέψει προς τον άλλο. Επειδή μας είναι πιο εύκολο να θέλουμε να αλλάξουμε κάποιον άλλο παρά τον εαυτό μας, που δεν μπορεί να ακολουθήσει τις προσδοκίες μας. Είναι πιο εύκολο και μας κάνει να θυμώνουμε λιγότερο, γιατί κατά βάθος ξέρουμε πως τα στοιχεία του χαρακτήρα του συντρόφου μας, που τώρα θέλουμε να αλλάξουμε, είναι τα ίδια που μας είχαν κάνει να τον ερωτευτούμε. Εμείς είμαστε που αλλάξαμε τις απαιτήσεις μας από εκείνον, εκείνος μας έδειξε εξαρχής όλα τα κομμάτια του κι εμείς τα διαλέξαμε. Κι αυτή η συνειδητοποίηση είναι επώδυνη, γι’ αυτό και την αποφεύγουμε για όσο μπορούμε!
Και τώρα τι κάνουμε;
Έχει έρθει η ώρα να σκεφτούμε γιατί είμαστε σε αυτή τη σχέση. Είμαστε για υπολογιστικούς σκοπούς; Επειδή ο καλός μας έχει κάποια χαρακτηριστικά που νομίζουμε ότι «μας κάνουν» και προσπαθούμε να αλλάξουμε τα υπόλοιπα; Είμαστε από συνήθεια, γιατί επενδύσαμε πολλά σ’ αυτή τη σχέση και δε μας φαίνεται εύκολο να απεμπλακούμε; Ή μήπως είμαστε γιατί ο άνθρωπος αυτός μας κάνει να γινόμαστε καλύτερες; Στις δύο πρώτες περιπτώσεις είναι καλύτερο να πετάξουμε μια για πάντα τα ροζ γυαλιά μας και να δούμε ότι πασχίζουμε να δώσουμε νόημα σε μια σχέση που έχει πάψει να μας προσφέρει ικανοποίηση από καιρό. Στην τρίτη, είναι καιρός να μιλήσουμε με το σύντροφό μας. Να ψάξουμε από κοινού να δούμε τι είναι αυτό που μας ενοχλεί και τι είναι αυτό που μπορούμε να αλλάξουμε! Αμοιβαία και πριν να είναι πολύ αργά...
Της Λίας Παπαϊωάννου
Όταν ξεκινάμε μια σχέση, τα ροζ γυαλάκια που φορά ο έρωτας στα μάτια μας, μας κάνει να βλέπουμε το σύντροφό μας ως τον «κ. Τέλειο» για εμάς. Ερωτευόμαστε ακόμα περισσότερο με κάθε ιδιοτροπία του χαρακτήρα του, βρίσκοντάς την απόλυτα ταιριαστή με τις δικές μας ιδιοτροπίες. Δυστυχώς όμως οι φακοί των ροζ γυαλιών μας με τον καιρό αποδυναμώνονται. Και όταν αρχίζουμε να βλέπουμε κι άλλα χρώματα στο περιβάλλον μας, εκτός από το ροζ, μπαίνουμε σε μια μάταιη διαδικασία. Αυτή του να αλλάξουμε το σύντροφό μας. Είναι μια συμπεριφορά που σίγουρα θα φέρει ένταση στη σχέση σου, που μπορεί τελικά και να την καταστρέψει, αν δεν την αναγνωρίσεις και δεν την αντιμετωπίσεις από νωρίς.
Γιατί το κάνουμε;
Δεν είμαστε κακές. Ούτε έχουμε κάποιο ύπουλο σχέδιο να φέρουμε τον άλλο στα μέτρα μας. Τουλάχιστον όχι οι περισσότερες από εμάς. Αυτό που μας συμβαίνει είναι καταρχήν ότι θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο της σχέσης μας. Σε μια υγιή σχέση, όπου και οι δύο είναι αρκετά ώριμοι να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους, και οι δύο σύντροφοι καταλαβαίνουν ότι η σχέση τους τούς μεταμορφώνει, τους εξελίσσει και πιθανώς τους συμβιβάζει σε κάποια πράγματα, για να μπορούν να είναι καλά μαζί. Ωστόσο κάποιοι δεν αρκούνται σε αυτή την κοινή μεταμόρφωση. Καμιά φορά ο ένας σύντροφος αδυνατεί να αφήσει τον έλεγχο να χαθεί από τα χέρια του. Προσπαθεί να αλλάξει λοιπόν τον άλλο, για να πιστεύει ότι έχει και τον έλεγχο των εξελίξεων επάνω του. Φυσικά μια τέτοια σκέψη είναι αλαζονική, καθώς στον έλεγχό μας συχνά πυκνά δεν είναι ούτε καν ο εαυτός μας!
Ένας ακόμη λόγος που μπορεί να πέσουμε στην παγίδα της συμπεριφοράς αυτής είναι η απροθυμία μας να αλλάξουμε οι ίδιες. Όταν αρχίζουν τα παράπονα και οι γκρίνιες σε μία σχέση, αδυνατούμε να δούμε τις αλλαγές που θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς, για να βελτιωθεί η ζωή με το σύντροφό μας. Είτε επειδή έτσι έχουμε βολευτεί, είτε επειδή δεν τολμάμε να παραδεχτούμε ότι κάνουμε κι εμείς λάθη, στρέφουμε τα πυρά μας στο σύντροφό μας, ζητώντας του επιτακτικά να αλλάξει στάσεις και συμπεριφορές.
Καμιά φορά ο μόνος λόγος που θέλουμε να αλλάξουμε τον άλλο είναι για να συντηρήσουμε μέσα μας την πιθανότητα πως οι προσδοκίες μας από αυτήν τη σχέση θα εκπληρωθούν κάποια στιγμή. Όσο τον βλέπουμε να αποκλίνει πια από την εικόνα του «κου Τέλειου», τόσο βλέπουμε να απομακρύνεται το όνειρό μας να γεράσουμε μαζί του σε ένα σπίτι γεμάτο παιδιά κι εγγόνια τις Κυριακές. Κατά συνέπεια, προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να τον κάνουμε να ξαναπάρει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που μας έκαναν να ονειρευόμαστε. Μόνο και μόνο για να μείνει ζωντανή η ελπίδα να ζήσουμε το όνειρό μας.
Αυτό που δε βλέπουμε...
Δεν καταλαβαίνουμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις ότι η ανάγκη μας για αλλαγή ξεκινά πρώτα μέσα από τον εαυτό μας, αλλά επίτηδες την έχουμε στρέψει προς τον άλλο. Επειδή μας είναι πιο εύκολο να θέλουμε να αλλάξουμε κάποιον άλλο παρά τον εαυτό μας, που δεν μπορεί να ακολουθήσει τις προσδοκίες μας. Είναι πιο εύκολο και μας κάνει να θυμώνουμε λιγότερο, γιατί κατά βάθος ξέρουμε πως τα στοιχεία του χαρακτήρα του συντρόφου μας, που τώρα θέλουμε να αλλάξουμε, είναι τα ίδια που μας είχαν κάνει να τον ερωτευτούμε. Εμείς είμαστε που αλλάξαμε τις απαιτήσεις μας από εκείνον, εκείνος μας έδειξε εξαρχής όλα τα κομμάτια του κι εμείς τα διαλέξαμε. Κι αυτή η συνειδητοποίηση είναι επώδυνη, γι’ αυτό και την αποφεύγουμε για όσο μπορούμε!
Και τώρα τι κάνουμε;
Έχει έρθει η ώρα να σκεφτούμε γιατί είμαστε σε αυτή τη σχέση. Είμαστε για υπολογιστικούς σκοπούς; Επειδή ο καλός μας έχει κάποια χαρακτηριστικά που νομίζουμε ότι «μας κάνουν» και προσπαθούμε να αλλάξουμε τα υπόλοιπα; Είμαστε από συνήθεια, γιατί επενδύσαμε πολλά σ’ αυτή τη σχέση και δε μας φαίνεται εύκολο να απεμπλακούμε; Ή μήπως είμαστε γιατί ο άνθρωπος αυτός μας κάνει να γινόμαστε καλύτερες; Στις δύο πρώτες περιπτώσεις είναι καλύτερο να πετάξουμε μια για πάντα τα ροζ γυαλιά μας και να δούμε ότι πασχίζουμε να δώσουμε νόημα σε μια σχέση που έχει πάψει να μας προσφέρει ικανοποίηση από καιρό. Στην τρίτη, είναι καιρός να μιλήσουμε με το σύντροφό μας. Να ψάξουμε από κοινού να δούμε τι είναι αυτό που μας ενοχλεί και τι είναι αυτό που μπορούμε να αλλάξουμε! Αμοιβαία και πριν να είναι πολύ αργά...
Της Λίας Παπαϊωάννου
0 comments