Από φοιτήτρια… στριπτιζέζ

«Το ξεγύμνωμα δεν είναι λύση..»

Το να χορεύεις ημίγυμνη, φορώντας ένα ψεύτικο χαμόγελο, για κάποιον ξένο δεν είναι ακριβώς ό,τι φαντάζονται οι περισσότεροι φοιτητές για τα Σαββατοκύριακα τους. Η δουλειά όμως της χορεύτριας ήταν η μόνη που μπορούσε να με στηρίξει οικονομικά. Μισούσα τους βρώμικους άνδρες που ζητούσαν να τους ευχαριστήσω, μερικές φορές ακόμα και ζητώντας περισσότερα από ένα χορό. Μετά από κάθε ραντεβού, επέστρεφα στο σπίτι και πλενόμουν ξανά και ξανά. Βασανιζόμουν συναισθηματικά για ό,τι έκανα, αλλά με τέτοιο χρέος που έβαλα στους ώμους μου δεν είχα άλλη επιλογή. Πώς είχα η ίδια βρεθεί σε τέτοιο χάος;

Ήμουν 18 ετών, όταν ξεκίνησα να σπουδάζω Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Μπράιτον και η ζωή μου δε θα μπορούσε να ήταν καλύτερη. Μου άρεσαν τα μαθήματα, είχα κάνει πολλούς φίλους και έβγαινα κάθε Σαββατοκύριακο. Είχα ακούσει για φοιτητές που αναγκάζονταν να κάνουν δάνειο για τις σπουδές τους, αλλά ήμουν σίγουρη ότι δε θα συνέβαινε κάτι τέτοιο σε μένα, αφού πάντα ήμουν λογική με τα χρήματα. Ωστόσο, όταν άρχισα να πληρώνω το ενοίκιό μου, συνειδητοποίησα πόσο λίγα χρήματα μού έμεναν. Και αυτό ήταν μόνο τον πρώτο μήνα.

Χωρίς να έχω άλλη επιλογή, άρχισα να χρησιμοποιώ την πιστωτική μου κάρτα, για να καλύπτω τα έξοδά μου. Αρχικά η κάρτα προοριζόταν μόνο για καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, αλλά πριν καλά-καλά το καταλάβω ήμουν πνιγμένη στα χρέη. Αποφάσισα να δουλέψω ως σερβιτόρα μερικής απασχόλησης, αλλά τα χρήματα ήταν πολύ λίγα για τις ώρες που έπρεπε να δουλεύω. Ήμουν εξαντλημένη και μου ήταν πολύ δύσκολο να συγκεντρώνομαι στα μαθήματά μου. Αγχώθηκα σε τέτοιο βαθμό για τα οικονομικά μου, που δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Αισθανόμουν να πνίγομαι, όταν είδα μια διαφήμιση για βοηθό σε κάποιο club. Η περιγραφή της εργασίας ήταν ασαφής, αλλά τα χρήματα ήταν αρκετά και αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία. Όταν πήγα στο club για τη συνέντευξη, είδα πέντε λαμπερά κορίτσια να περιμένουν. Περιεργάστηκα το χώρο και όταν είδα τους στύλους στην πίστα συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν σε στριπτιτζάδικο. Σοκαρίστηκα και θύμωσα με τον εαυτό μου, που δεν πέρασε καν απ’ το μυαλό μου, αλλά είχα ανάγκη τα χρήματα και οι ιδιοκτήτες του club μόλις με αντίκρισαν μού είπαν πως η δουλειά ήταν δική μου, αν ήθελα. Έτσι άρχισα την επόμενη κιόλας μέρα.

Η δουλειά μου, ως επί το πλείστον, ήταν να αγκαλιάζω μεσήλικες άνδρες από τις 11 το βράδυ μέχρι τις έξι το πρωί. Οι πελάτες έχωναν τα χρήματα στα εσώρουχά μου, καθώς εγώ τους αγκάλιαζα. Σέρβιρα ποτά,  φορώντας ένα λέοπαρντ μπικίνι, ενώ οι άντρες κοίταζαν το στήθος μου. Αν πλήρωναν περισσότερο, τα αφεντικά με ανάγκαζαν να βγάζω εντελώς το τοπ μου. Αυτό, όμως, δεν ήταν το χειρότερο μέρος.

Μερικές φορές, αν ο πελάτης πλήρωνε επιπλέον για να του χορέψω, με οδηγούσαν σε κάποιο δωμάτιο και του χόρευα εντελώς γυμνή. Στο δωμάτιο αυτό υπήρχαν κάμερες για να βεβαιώνονται πως έκανα σωστά τη δουλειά μου. Ένιωθα τόσο προσβεβλημένη, που μερικές φορές μού ερχόταν να επιτεθώ στους πελάτες, μόνο και μόνο για τον τρόπο που με κοίταζαν. Κάθε βράδυ ένιωθα ταπεινωμένη και αηδιασμένη με τον εαυτό μου. Είχα όμως δύο χρεωμένους λογαριασμούς, ήμουν αναγκασμένη να το υποστώ.

Η ζωή μου βγήκε εκτός ελέγχου. Μερικές φορές σκεφτόμουν ακόμα και να αυτοκτονήσω. Παρά το γεγονός ότι τα οικονομικά μου ήταν σε καλύτερη κατάσταση, εγώ δεν ήμουν. Η αυτοεκτίμησή μου ήταν στο μηδέν. Είχα πέσει σε κατάθλιψη. Έκλαιγα συνεχώς, θύμωνα με όλους και για όλα. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τους γονείς μου, αν μάθαιναν τι έκανα.

Δεν μπορούσα να ξεφύγω από το τέλμα που η ίδια έθεσα τον εαυτό μου. Ωστόσο, όλα άλλαξαν όταν επέστρεψα στο πατρικό μου για λίγες μέρες. Η μαμά μου με ρώτησε αν ήταν όλα εντάξει και εγώ  ξέσπασα σε δάκρυα. Της τα είπα όλα, μη αντέχοντας άλλο το βάρος, και αυτή τα είπε του πατέρα μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη δε με προσέβαλαν, δε με έδιωξαν απ’ το σπίτι όπως πίστευα. Προσπάθησαν όσο μπορούσαν να δείξουν κατανόηση. Μου είπαν να εγκαταλείψω αμέσως τη δουλειά απ’ το στριπτιτζάδικο και μου έστελναν επιπλέον χρήματα κάθε μήνα, όσα μπορούσαν βέβαια, για να ξεχρεώσω τους λογαριασμούς μου και να πληρώνω το ενοίκιο.

Ήμουν τυχερή που είχα την κατανόηση των γονιών μου, αλλά εξακολουθώ να εύχομαι να είχα κάνει κάτι νωρίτερα. Τα χρέη επηρεάζουν πολλούς φοιτητές, αλλά το ξεγύμνωμα δεν είναι η λύση.