Γυναίκα Αφέντρα...

Αφού εξακολουθούσε να ντύνει το γιο της, ώσπου να γίνει εννέα χρόνων, με τη δικαιολογία ότι «κάνει εκατό ώρες να ντυθεί» και αφού συνήθισε τον άνδρα της να παίρνει εκείνη όλες τις αποφάσεις για τα ζητήματα του νοικοκυριού, θεωρεί θύμα τον εαυτό της, γιατί ποτέ κανένας δεν την βοηθάει και «όλα πρέπει να περνούν από το χέρι της». Δύσκολα θα κατορθώσει κανείς να την κάνει να παραδεχτεί ότι κανείς δεν τη βοηθάει γιατί η ίδια δεν έδωσε ποτέ την ευκαιρία σε κανένα να τη βοηθήσει.

Ένας υπέρ-εξαρτώμενος σύζυγος είναι συνήθως γιος κάποιας μητέρας που τον ανέθρεψε με τέτοιες προστατευτικές αρχές, επιβάλλοντας τις δικές της συναισθηματικές ανάγκες στην αναπτυσσόμενη προσωπικότητά του. Μια τέτοια μητέρα δεν επιτρέπει στο παιδί της να μεγαλώσει, να σταθεί μόνο στα πόδια του από φόβο, ίσως, ότι κάποια μέρα θα το χάσει για πάντα. Με αυτόν τον τρόπο εντείνεται η έμφυτη πεποίθηση του παιδιού ότι η έγκριση της μητέρας αποτελεί και απόδειξη ενός ισορροπημένου κόσμου γύρω του και η πεποίθηση αυτή επεκτείνεται και πέρα από το τέλος της παιδικής ηλικίας. Η ανάπτυξη της ανεξάρτητης βουλήσεως και ιδιαιτέρου συναισθηματικού κόσμου καθυστερούν και οι παιδιάστικες αντιδράσεις παρατείνονται πέρα από το επιτρεπτό όριο.

Ακόμα και όταν πρόκειται να παντρευτεί ο άνδρας αυτός, διαλέγει μια σύζυγο που έχει πολλά από τα «ειδικά» εκείνα προσόντα της μητέρας του και κοντά στην οποία θα αισθάνεται ασφαλής. Με αυτόν τον τρόπον ελπίζει ότι θα διαιωνίσει τις συνθήκες εξαρτήσεώς του, την οποία ταυτίζει με το συναίσθημα ασφάλειας.

Αν η γυναίκα του συμβαίνει να έχει έντονο το μητρικό ένστικτο, τότε «προστάτης» και «προστατευόμενος» θα κατορθώσουν να διατηρήσουν τη σχέση τους. 

της Στέλλας Σουρμελή