Γειτονιά μου...

Μεγάλωσα σε μία γειτονιά καθαρά οικογενειακή. Όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους, με όλα τα φυσικά επακόλουθα. Έκανα φιλίες που κρατούν μέχρι σήμερα και θα κρατήσουν για πάντα.

Σαν παιδάκια και σαν έφηβοι  τα γειτονόπουλα παίζαμε, βγαίναμε μαζί, περνούσαμε όμορφα! Ωραίες μέρες...

Διασκέδασα αφάνταστα στα μαθητικά μου χρόνια, όταν όλοι ήξεραν την ώρα που γυρνούσα το βράδυ ή το πρωί. Όταν η κυρά Μαρία τραβούσε το κουρτινάκι της κουζίνας για να κρυφοκοιτάξει, πάντα τη χαιρετούσα με χαμόγελο. Πολλές φορές με νευρίαζε η στάση τους, αλλά τώρα τους θυμάμαι όλους με νοσταλγία. Ίδιοι καημοί, ίδια όνειρα, ίδιες πίκρες, ίδιες χαρές!!!

Φιλίες αληθινές, που δεν κατάφερε να σβήσει ο χρόνος. Μεγαλώναμε σαν αδέρφια και νιώθαμε αδέρφια!

Αλλά ....όλα τα όμορφα έχουν κι ένα τέλος!!

Ακόμη και σήμερα, που έχω αλλάξει γειτονιά και γείτονες και μένω σε πολυκατοικία, διατηρώ την ίδια στάση.  Πολλές φορές εκνευρίζομαι που παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους στην είσοδό μας, αλλά συμβαίνουν κι αυτά.

Ευχάριστες και δυσάρεστες καταστάσεις που μας δημιουργούν οι γείτονες μας είναι:

-Να μαλώνουν και να φωνάζουν μες τη νύχτα...

-Να βροντούν την πόρτα φεύγοντας...

-Να γεμίζει η είσοδος από λάδια, καθώς μεταφέρουν τα σκουπίδια...

-Να έχουν ντέρτια και να ακούμε στη διαπασών τις πονεμένες πενιές...

Υπάρχουν όμως και μερικά θετικά ....του στυλ: «έμεινα από ζάχαρη» ή «χρειάζομαι ένα λεμονάκι» ....

Αλλά να σας πω κάτι; Μου αρέσει. Με κάνει να νιώθω ζωντανή....

Με γείτονες ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!!!!

Καυγάδες για τα καλοριφέρ, κουτσομπολιό και περιέργεια.

Φασαρία κατά τα κέφια του καθενός!

Μουντοί άνθρωποι, κλεισμένοι στον εαυτό τους και στο διαμέρισμά τους! Ακούμε πολλούς φίλους, συγγενείς ή γνωστούς να παραπονιούνται για τα πιο πάνω. Σωστά;

Και όμως ακούμε και το: «Ό,τι χρειαστείς χτύπα την πόρτα». Και δεν είναι ότι χρειάστηκα. Είναι ο καλός ο λόγος, το χαμόγελο, το χέρι που σου απλώνουν. Μήπως είμαι τυχερή και πάλι;

της Στέλλας Σουρμελή