Πόσο δύσκολο είναι να βελτιώσουμε τους ρυθμούς της ζωής μας;

Η Αλεξάνδρα, μετά από μια εγχείρηση, βρήκε το χρόνο να μυρίσει τα τριαντάφυλλα της ζωής της

Η Αλεξάνδρα άρχισε να καταλαβαίνει γιατί σε μερικές γλώσσες, όπως στην αγγλική, ο «ασθενής» σημαίνει και «υπομονετικός» (patient), ειδικά στις περιπτώσεις που κάποιος αναρρώνει από κάποιο τραυματισμό. Υπάρχουν μερικά πράγματα πιο κουραστικά, και που απαιτούν περισσότερη επιμονή και υπομονή, από την ίδια τη διαδικασία της φυσικής αποκατάστασης. Ξαφνικά ο καιρός γίνεται τέλειος και όλοι όσοι ξέρεις βρίσκονται στην παραλία ή στην αγορά. Το πιο αξιοσημείωτο σημείο της δικής σου μέρας είναι, το πιο πιθανόν, η μείωση του όγκου του επιδέσμου σου, από την ουλή της εγχείρησής σου.

Αυτό το διάστημα αναρρώνω από μια εγχείρηση στην πλάτη και μέχρι τώρα ήμουν πολύ δύσκολη ασθενής. Όταν ο γιατρός μού ανέφερε ότι ίσως θα ήθελα να δοκιμάσω να κάνω μερικά βήματα, με κάποιον που θα με βοηθούσε, την επομένη της εγχείρησης, οι νοσοκόμες με βρήκαν να σέρνομαι στο έδαφος με τις πατερίτσες στο τέλος του διαδρόμου, μισή ώρα αργότερα. Είχα ερμηνεύσει τα «μερικά βήματα» με «ένα γρήγορο γύρο του μπλοκ». Δεν είναι το δυνατό μου σημείο να αφήνω τη ζωή να με προσπερνά.

Λίγες μέρες αργότερα, εγκαταστάθηκα στο σπίτι της γιαγιάς μου για μια βδομάδα ανεκδιήγητης ευγένειας και συμπαράστασης. Οι φίλοι μου με επισκέπτονταν, η γιαγιά μου ετοίμαζε τα γεύματά μου και φρόντιζε την εγχείρησή μου. Από την τρίτη μέρα είχα τρελαθεί. Δεν μπορούσα να συνηθίσω αυτούς τους ρυθμούς και το να μην κάνω τίποτα. Αυτό όμως ήταν μέχρι να καταλάβω τα θετικά του να κάνεις τα πράγματα με τον αργό τρόπο. Έμπνευσή μου αποτέλεσε η γιαγιά μου, που την έβλεπα με το ημερολόγιό της κάθε πρωί, να τηλεφωνεί στους φίλους και γνωστούς της, για να τους ευχηθεί για τη γιορτή ή τα γενέθλιά τους.

Θα συνομιλούσε με τον καθ’ έναν και θα αντάλλαζαν τα νέα τους. Έμοιαζε τόσο ντεμοντέ, κομψή και ευαίσθητη αυτή η συνήθεια. Δε διαρκούσε περισσότερο από 20 λεπτά, όμως ξεκινούσε τη μέρα της με την ανθρώπινη επαφή. Με έκανε να αρχίσω να σκέφτομαι θετικά την υπέρβαση της καθημερινότητάς μου. Κάθε πρωί ξυπνούσα με τη φρενίτιδα της εργασίας, των ταξιδιών, την παρασκευή των γευμάτων, τη φροντίδα των παιδιών, τις τηλεφωνικές κλήσεις, τα μηνύματα στα mails και τους λογαριασμούς που έτρεχαν. Η χαλάρωση για μένα σήμαινε να ψάξω και να κλείσω κάπου για θεραπεία spa.

Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, όμως, το πιο πιθανόν ήταν να ανησυχώ για το αν είχα πληρώσει το λογαριασμό του τηλεφώνου μου. Έτσι, η ιδέα του πιο αργού ρυθμού στη ζωή μου και απλά του να αφιερώνω λίγα λεπτά για να μιλήσω με τους φίλους μου – για μια γρήγορη κουβέντα, χωρίς κάποιο σκοπό – φαινόταν επαναστατική. Καθώς περνούσαν οι μέρες, άρχισα να δοκιμάζω να χαλαρώνω τους ρυθμούς μου. Μέχρι το τέλος της βδομάδας, έπιανα τον εαυτό μου να μιλά με τη γιαγιά περίπου μισή ώρα για τις αρετές του μαϊντανού ή απλά να σαλιαρίζω πάνω από ένα φλιτζάνι τσαγιού.

Μερικές μέρες αργότερα, πέρασα δύο ώρες παίζοντας στο σαλόνι με τη μόλις δύο ετών κορούλα μου, απλά χρησιμοποιώντας αντικείμενα τους σπιτιού και αυτοσχεδιάζοντας παιχνίδια, που τη μάγεψαν πολύ περισσότερο από ένα καλοσχεδιασμένο ταξίδι ή κάποιο ταχυδακτυλουργό ή μια επίσκεψη στο ζωολογικό κήπο. Αποφάσισα επίσης εκείνη τη χρονιά να φτιάξω η ίδια τα δώρα των Χριστουγέννων και να περιποιηθώ τον κήπο μου, φυτεύοντας σπόρους βασιλικού (και όποια από σας έχει φυτέψει σπόρους, αναγνωρίζει την υπομονή που χρειάζεται για την καλλιέργειά τους). Με κάποιο τρόπο, η όλη επιβράδυνση άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα. Η πρόκληση τώρα είναι να δω αν μπορώ να διατηρήσω αυτό που ξεκίνησα, όταν η κανονική ζωή επιστρέψει με όλες της τις δόξες. Σίγουρα, μπορώ να αφιερώσω 20 λεπτά για να σταματήσω, να αναπνεύσω και να επανεκκινήσω. Ή τουλάχιστον, να συνεχίζω να ποτίζω το βασιλικό μου…