Denise Joan-Nides:«Ποτέ δεν είναι αργά για κάποιον να ξεκινήσει το όνειρο»

Πώς να ξεκινήσω και τι να πρωτογράψω... Denise Joan-Nides. Συγκαταλέγεται στα ονόματα των Κυπρίων που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Η Denise, όπως με άφησε να την αποκαλώ, είναι γέννημα της Αμμοχώστου, αλλά μεγάλωσε στον Άγιο Ανδρόνικο Καρπασίας. Είχε την τύχη να δημιουργήσει μια λαμπρή καριέρα στο εξωτερικό. Οι συνεργασίες της πολλές και το βιογραφικό της, που θα ζήλευαν πολλοί, δημιουργήθηκε μετά από ζήλο και αγάπη, γι’ αυτό που έκανε, όλα τα χρόνια της επαγγελματικής της πορείας. 

Η Denise Joan-Nides διαπρέπει ως tailor & fashion designer.

Ήταν ένα πολύ ζεστό μεσημεράκι, πριν καιρό, όταν ορίσαμε τη συνάντησή μας με την Denise Joan-Nides. Έφτασα, λοιπόν, χωρίς να γνωρίζω πως μοιάζει κι εκεί με περίμενε μια φίλη της, η κυρία Βιολέτα. Κάθισα μαζί της μέχρι να έρθει η Denise, αφού οι υποχρεώσεις της στην Κύπρο δεν την αφήνουν να έχει λεπτό ηρεμίας. Κάποια στιγμή, ακούγεται μια χαρούμενη φωνή να λέει: «συγγνώμη που άργησα»· και η παγωμάρα σταμάτησε κάπου εκεί.
Συνεχίζει λέγοντας: «ουφ, τρέχουμε να φτάσουμε το ρολόι».


Η ζωή της

 Έφυγα από την Κύπρο σε ηλικία εννέα με δέκα χρόνων, για να πάω να βρω τους γονείς μου στο Λονδίνο. Μέχρι τότε έμενα με τη γιαγιά και τον παππού στο χωριό. Στην Αγγλία είχα συγγενείς που είχαν εργοστάσια ραπτικής και από μικρή πήγαινα και βοηθούσα. Όταν ήμουν περίπου δεκαέξι με δεκαεφτά χρόνων, άρχισα να δουλεύω κανονικά στα εργοστάσιά τους. Στα δεκαοκτώ μου παντρεύτηκα και μετά πήγα κολλέγιο, για να πιάσω πτυχίο, έτσι ώστε να μπορώ να είμαι αναγνωρισμένη στη δουλειά μου. Αρχικά πήγα στο Barney College και μετά φοίτησα και στο London School of Fashion.

Το κτίριο στο οποίο δουλεύαμε, στο κέντρο του Λονδίνου, το είχαμε μαζί με τον άντρα μου. Αυτός εργαζόταν στο κομμωτήριό του, που βρισκόταν στο ισόγειο κι εγώ αρχικά δεχόμουν παραγγελίες στο σπίτι. Όταν τα παιδιά μου μεγάλωσαν και πήγαν γυμνάσιο, μετέφερα το μαγαζί μου στο κέντρο, εκεί που ήταν και η δουλειά του άντρα μου. Σε ηλικία περίπου τριάντα τριών με τριάντα πέντε χρονών. Και από εκείνη την ηλικία ξεκίνησε το όνειρο.

Ποτέ δεν είναι αργά για κάποιον να ξεκινήσει το όνειρο.

Εκεί έμεινα είκοσι χρόνια, μέχρι να τελειώσουν τα παιδιά μου από τις σπουδές. Έχω δυο γιούς. Το Νέαρχο και τον Σταύρο. Όταν ήταν μικρά, σκοπός μου, για τα παιδιά μου, ήταν να μάθουν τα ήθη και τα έθιμα της Κύπρου. Τώρα όμως που επέστρεψα στην Κύπρο, σκοπός μου είναι να έρχονται εδώ. Να ξέρουν ότι έχουν ένα σπίτι στην Κύπρο. Να ξέρουν ότι μπορούν να έρχονται στη χώρα τους, έστω κι αν έχουν γεννηθεί στην Αγγλία.

Μερικές από τις συνεργασίες της

Ο Alexander Mcqueen είναι από τα πιο καλά-γλυκά πλάσματα που έχω γνωρίσει. Το ’92 - ‘93 ερχόταν κοντά μου για να του δείξω κάποια πράγματα που θα τον βοηθούσαν για να περάσει τις εξετάσεις του, διότι τότε σπούδαζε στο St. Martins. Και όταν πλέον πήρε το πτυχίο του, τον συμβούλευα σαν παιδί μου για το πως θα συμπεριφερόταν στο χώρο της μόδας, αφού τότε ακόμη ξεκινούσε το ταξίδι για την καριέρα του.

Μην ξεχνάς, οι βασιλικές οικογένειες έχουν τους δικούς τους ράφτες και είναι πολύ μικρός ο κύκλος, οπότε γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους. Γνωρίζουν ποιοι συνεργάζονται και πότε. Κάποια στιγμή συνεργάστηκα κι εγώ μαζί με το παλάτι της Αγγλίας. Δεν μπορώ όμως να πω περισσότερες λεπτομέρειες. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι όταν τους βλέπαμε σε εξόδους τους και όταν ανταλλάζαμε ματιές, έκανα απλά ότι δεν γνωριζόμασταν.

Είχα ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμασταν από το House of Lords και από το House of Commons. Ήμουν η μόνη γυναίκα που μπορούσαν να έρχονται στο studio μου, τις ώρες που έκλεινα, γιατί τότε δεν τους ακολουθούσαν φωτογράφοι και δημοσιογράφοι. Και έτσι γινόταν η δουλειά μας. Μου ζητούσαν να τους ράψω ρούχα.

Συνεργάστηκα επίσης με το παλάτι του Μονακό.

Με κάλεσαν στο Commonwealth Institute και μου ζήτησαν βοήθεια, για να καλύψουμε έναν τοίχο του χολ ο οποίος ήταν άδειος. Το χολ αυτό θα το άνοιγε η βασίλισσα και θα λειτουργούσε ως προσβολή να τον δει άδειο. Με φώναξαν λοιπόν οι διοργανωτές της τελετής και μου ζήτησαν να τους καταθέσω τις ιδέες μου. Κι εγώ απλά τον κάλυψα με ένα ύφασμα. Ήταν κομμάτια ρούχων με χρυσό περίγυρο, τα οποία έπεφταν από τη στέγη μέχρι το πάτωμα και φαίνονταν σαν κάδρα. Όταν έβγαλαν φωτογραφίες σε αυτό το χώρο με τη βασίλισσα, μου έστειλαν μια και μαζί ένα γράμμα που με ευχαριστούσαν για τη βοήθειά μου.

Μια μέρα, μπήκε ένας κύριος στο μαγαζί μου και μου ζήτησε να του ράψω ένα δερμάτινο σακάκι. Το ένα κομμάτι είχε ένα σχέδιο πάνω σαν κανόνι και είχε και ένα  τριαντάφυλλο. Εγώ δεν υποψιάστηκα κάτι. Νόμισα ότι μπορεί να ήταν ένας football fun. Όταν όμως ήρθε η stylist του να το πάρει, με ρώτησε αν τον αναγνώρισα; Κι εγώ δεν ήξερα. Αυτή κρατούσε μαζί της μια φωτογραφία του, υπογεγραμμένη από τον ίδιο, γράφοντάς της επίσης το «ευχαριστώ» του για την εξυπηρέτηση. Τελικά κατάλαβε ότι ήταν ένας από τα μέλη του συγκροτήματος των Guns N’ Roses.

Μια φορά μου ζήτησε εταιρεία παραγωγής να φτιάξω ένα αλεξίπτωτο, γιατί το χρειάζονταν, αφού θα έκαναν μια διαφήμιση για γνωστή μάρκα μπύρας. Είχα ένα βράδυ διορία και ήθελα να το κάνω και να τα καταφέρω, διότι ήξερα ότι μπορούσα. Έτσι κι έγινε. Όλο το βράδυ δούλευα και το πρωί ήρθαν να το πάρουν από το μαγαζί μου και ευτυχώς το αλεξίπτωτο μετά από πολλή σκέψη για το πώς θα το έφτιαχνα, δούλεψε. Και αυτοί με ευχαρίστησαν με μια ανθοδέσμη και με μια μεγάλη μπουκάλα μπύρας, την οποία έχω φυλάξει μέχρι και σήμερα. Ίσως και να θεωρείται αντίκα.



Με την Kylie Minogue γνωριστήκαμε όταν την έφερε το γραφείo της στo μαγαζί μου, για να ξεκινήσουμε μια συνεργασία. Ήταν η περίοδος όταν ήρθε από την Αυστραλία στην Αγγλία. Αρχικά τη γνώρισα όταν έπαιζε στο πρόγραμμα «Neighbors». Μου άρεσε να είμαι απλή με τους διάσημους, διότι ήξερα ότι αυτό ήθελαν και οι ίδιοι. Τους άρεσε που δεν τους συμπεριφερόμουν σαν να ήταν γνωστοί. Τους μιλούσα  σαν να ήταν φίλοι μου για χρόνια. Και στην Kylie είπα μόλις μπήκε στο μαγαζί μου: «Ξέρεις ότι μοιάζεις μιας ηθοποιού που παίζει στο «Neighbors»; Και όσοι ήταν μέσα στο μαγαζί μου εκείνη την ώρα, έσκασαν αμέσως στα γέλια. Και μου είπε: «Μα είμαι!». Και τότε άρχισαν τα γόνατα μου να τρέμουν. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι και σήμερα, δημιουργήθηκε μια πραγματική φιλία και μια υπέροχη συνεργασία.

Τι κρατάς από την εμπειρία σου όλων αυτών των χρόνων;

Κάθε φορά που είμαι κουρασμένη, για μικροπράγματα όμως, σκέφτομαι τα χρόνια που πέρασαν και νιώθω μια ανακούφιση. Έχω ένα ωραίο συναίσθημα. Ξεχνώ τις δυσκολίες που συνάντησα και κρατώ το πόσο ωραία χρόνια πέρασα. Θυμούμαι πόσο αγαπητή ήμουν και αυτό με κάνει να νιώθω όμορφα.


Moto ζωής: Οι άνθρωποι πρέπει να αλλάζουν στη ζωή, πρέπει να μη μένουν σε ένα τόπο από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι σαν να τραβούν ένα σχοινί, για να φτάσουν εκεί που θέλουν να φτάσει η ζωή τους. Πρέπει να κάνουμε πράγματα. Πρέπει να τρέχουμε να φτάσουμε το ρολόι. Πρέπει να είμαστε δραστήριοι και δημιουργικοί. Εμένα αυτό με κάνει να νιώθω νέα, με κάνει καλό άνθρωπο, με έμαθε να αγαπώ. Αν σταματήσουμε να τρέχουμε να φτάσουμε το ρολόι, αν σταματήσουμε να προσπαθούμε, σημαίνει θα παρατηθούμε...


Κλείνοντας μου είπε:
Αυτή είμαι, αυτή είναι η ζωή μου.

Συνέντευξη: Ευαγγελία Δημητρίου