Όταν ο θύτης είναι γένους Θηλυκού…
Η Παπαδιά, ο Ιερέας και ο εραστής της, ίσως κάτω από άλλες συνθήκες να ήταν μία τυπική ιστορία απαγορευμένου έρωτα που θα πέρναγε στα ψιλά των κουτσομπολιών, ανδρών και γυναικών, του χωριού. Η Παπαδιά δε θα θεωρείτο «υπόδειγμα» πρεσβυτέρας, ο Ιερέας θα ήταν ένας ακόμα πιο συμπαθής άνθρωπος στα γεμάτα οίκτο για το πάθημά του μάτια των συγχωριανών του και ο εραστής θα αποτελούσε απλά την ανεπιθύμητη πέτρα του σκανδάλου. Όλα αυτά βέβαια αν απλά κάποιο λάθος αποκάλυπτε την παράνομη σχέση. Αν το λάθος είχε σηκώσει την κουκούλα της υποκρισίας και όχι το έγκλημα που διαπράχθηκε στις αρχές του Σεπτέμβρη, έξω από ένα χωριό του Νομού Ηλίας στην Ελλάδα.
Στην αρχή η Παπαδιά μίλησε για ληστές που σκότωσαν τον άνδρα της, όσο ήταν σταματημένοι με το αυτοκίνητο σ’ ένα σημείο στο δρόμο για το πατρικό της. Στη συνέχεια, όμως, οι πολλαπλές καταθέσεις παρουσίασαν κενά, η ιστορία της γέμισε τρύπες και η πραγματικότητα αποκαλύφθηκε. Ο εραστής της είχε σκοτώσει τον άνδρα της. Κι ύστερα ήρθε η συζήτηση για τη συμμετοχή της στο έγκλημα. Αρχικά ομολόγησε τη συμμετοχή της, την ηθική της αυτουργία. Αργότερα ανασκεύασε, αφήνοντας την αλήθεια να αποκαλυφθεί αργότερα, όταν έρθει η δίκη.
Μόλις ομολόγησε η 43χρονη γυναίκα, αμέσως ισχυρίστηκε πως ο ιερέας την κακομεταχειριζόταν, βιαιοπραγούσε εναντίον της και της ασκούσε έντονη ψυχολογική πίεση. Ο συνεργός της κατά αυτήν έδρασε μόνος του, αφού ο έρωτας, μόλις το έγκλημα πήρε λάθος τροπή, χάθηκε για να αφήσει αλληλοκατηγορίες. Όπως καμιά φορά χάνεται και η συζυγική αγάπη, όπως καμιά φορά χάνεται και ο σεβασμός στη ζωή, οδηγώντας το θύτη στο να αρχίσει να «μειώνει» το θύμα του στη συνείδησή του, πείθοντας τον εαυτό του ότι είναι ανάξιος της αγάπης του, ότι το μόνο που κάνει είναι να κρατά το θύτη καθηλωμένο σε μία άσχημη κατάσταση και ότι τελικά δεν του αξίζει η ζωή.
ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΑΘΟΥΣ
Αυτό, άλλωστε, είναι σύμφωνα και με έρευνες που έχουν γίνει για τέτοιου είδους εγκλήματα το πρώτο στάδιο που περνά κάθε υποψήφιος θύτης για κάθε υποψήφιο θύμα. Είναι ένα εσωτερικό στάδιο αρνητικών σκέψεων που λαμβάνει χώρα στο μυαλό του θύτη, το στάδιο της μείωσης, και που συνήθως καταλήγει σε φανταστικά σενάρια εξαφάνισης του θύματος. Για τους περισσότερους λογικούς ανθρώπους η διαδικασία παίρνει τέλος εκεί και ο θύτης εγκαταλείπει αυτές τις σκέψεις περί εξαφάνισης. Όχι για όλους όμως. Μερικοί προχωρούν τη σκέψη και σταδιακά φτάνουν στο σχεδιασμό και την εκτέλεση ενός εγκλήματος πάθους.
Ναι, ο έρωτας έχει και σκοτεινή πλευρά. Η παθολογική ζήλεια, η αίσθηση της καταπίεσης, οι πραγματικά έντονες καταστάσεις που μπορεί να βιώνουν τα δύο μέρη ενός ζευγαριού, είναι μόνο τα συμπτώματα μιας άλλης «ασθένειας». Το θύμα και ο θύτης στα εγκλήματα πάθους είναι συνήθως άνθρωποι με μεγάλη εξάρτηση ο ένας από τον άλλο. Άνθρωποι που πιστεύουν ότι μπορούν να ξαναζήσουν φυσιολογικά, μόνο όταν το ένα από τα δύο μέρη του ζευγαριού εκλείψει. Χωρίς να σκέφτονται ότι η «φυσιολογική» ζωή έχει χαθεί από τη στιγμή που σκέφτηκαν και μόνο έτσι για μια ανθρώπινη ζωή.
Σύμφωνα με τον εγκληματολόγο Ι. Φαρσεδάκη, όπως περιγράφει στα βιβλία του για την εγκληματολογική σκέψη, υπάρχουν δύο τύποι εγκλήματος πάθους. Αυτός όπου ο δολοφόνος παίρνει τα μέτρα του, για να μην αποκαλυφθεί ή για να γίνει αντιληπτό το έγκλημά του με την πραγματική του μορφή. Πρόκειται τότε σχεδόν πάντοτε για εγκλήματα ωφελιμιστικά, που τείνουν στην εξαφάνιση ενός προσώπου με το σκοπό της επανεύρεσης της ελευθερίας και αυτό για λόγους πάθους. Μιλάμε για έγκλημα πάθους, αλλά η διαδικασία είναι τελείως άλλη απ’ ό,τι στην περίπτωση του αληθινού εγκλήματος πάθους. Δεν υπάρχει μάλιστα στην προκειμένη περίπτωση καμία σκέψη μετά το έγκλημα για αυτοκτονία στο θύτη.
Στο αληθινό έγκλημα πάθους δε βρίσκουμε κανένα χαρακτήρα ωφελιμιστικό. Η ενστικτώδης παρόρμηση κυριαρχεί σ αυτήν την περίπτωση και αν βρίσκουμε σ αυτήν έναν υπολογισμό, είναι αυτός που θα περιπλέξει και θα καταστήσει όσο γίνεται πιο άσπλαχνη την εκδίκηση. Ο εγκληματίας, όμως, δεν επιδιώκει στα σοβαρά να ξεφύγει από τις συνέπειες της πράξης του. Ο εγκληματίας, δηλαδή, σ’ αυτήν την περίπτωση, όταν αποφασίσει να κάμει το έγκλημά του, αδιαφορεί και για τη δική του καταστροφή ή μάλλον την επιδιώκει, είτε συνειδητά και καθαρά (σκοτώνει και αυτοκτονεί ο ίδιος), είτε υποσυνείδητα (παραδίδεται στην Αστυνομία μετά την πράξη), αδιαφορώντας για τις συνέπειες, τις οποίες γνωρίζει καλά.
ΟΙ ΦΟΝΙΣΣΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΟ ΠΑΓΚΥΠΡΙΟ
Τα στατιστικά μιλούν για πολύ μεγαλύτερα ποσοστά ανδρών δολοφόνων σε σχέση με τις γυναίκες. Σε παγκόσμιο επίπεδο οι έρευνες δείχνουν ότι το 14.7% των δολοφόνων είναι γυναίκες που σκοτώνουν είτε άντρες είτε γυναίκες, ενώ το 85,3% είναι άντρες με θύματα γυναίκες ή άνδρες. Ωστόσο στην Κύπρο το ποσοστό των γυναικών θυτών σε εγκλήματα ανέρχεται στο 20%, όπως προέκυψε μέσα από στατιστικά που είδαν το φως της δημοσιότητας τον περασμένο χειμώνα.
Τα ίδια στατιστικά στοιχεία αποκαλύπτουν ότι ένας στους πέντε φόνους, που διαπράχθηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια στην Κύπρο, αφορούσε ξεκαθάρισμα οικογενειακών «λογαριασμών». Θύματα και θύτες, δηλαδή, ήταν μέλη από τον ίδιο οικογενειακό κύκλο.
Εγκλήματα πάθους ή οικογενειακές τραγωδίες, όπως κι αν χαρακτηρίζονταν τα εγκλήματα, η τελευταία αυτή τριακονταετία σίγουρα έχει πολλές υποθέσεις που συγκλόνισαν το παγκύπριο. Και πίσω από κάποιες από τις πιο στυγερές υποθέσεις φόνων στην Κύπρο κρύβονταν γυναικεία ονόματα. Μια μικρή αναδρομή θα μας θυμίσει τις γυναίκες που για καιρό πρωταγωνιστούσαν στην καθημερινότητά μας, μέσα από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων που αποκάλυπταν μέρα με την ημέρα λεπτομέρειες των εγκλημάτων τους.
ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΑΘΟΣ
Στις 18 Ιουλίου 2004 έρχεται στο φως μια ιστορία, που θυμίζει κατά πολύ την πρόσφατη που εκτυλίχθηκε στην Ηλεία της Ελλάδας. Σε κεντρικό σημείο της Λευκωσίας, στο χώρο αποσκευών αυτοκινήτου τύπου Μερσεντές βρέθηκε απανθρακωμένο το πτώμα του 37χρονου Παύλου Χριστοδούλου, από το Καϊμακλί. Έπειτα από τις έρευνες των Αρχών, αποκαλύφθηκε ότι ένας Πακιστανός και ένας Κινέζος σκότωσαν τον Χριστοδούλου, ενώ στη συνέχεια τον πυρπόλησαν με βενζίνη και τον έβαλαν στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του. Το κουβάρι της υπόθεσης άρχισε να ξετυλίγεται, μετά από πληροφορίες που δόθηκαν στην Αστυνομία από πολίτες. Το πιο συγκλονιστικό, ωστόσο, στοιχείο του ειδεχθούς αυτού εγκλήματος αποκαλύφθηκε αργότερα. Συμμετοχή, αν και έμμεση, στη δολοφονία είχε και η σύζυγος του Χριστοδούλου, η Μάγδα Ελευθερίου, που όπως έγινε γνωστό, διατηρούσε δεσμό με τον Πακιστανό. Μετά από μια δαιδαλώδη και πολύμηνη δικαστική διαδικασία, το Μόνιμο Κακουργιοδικείο Λευκωσίας καταδίκασε τη Μάγδα σε ποινή φυλάκισης οκτώ ετών και τους δυο αλλοδαπούς σε ισόβια κάθειρξη.
ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΣ ΨΥΧΙΣΜΟΣ
Σοκ προκάλεσε η υπόθεση φόνου της 43χρονης Δέσπως Παναγιώτου Νικολάου από την Ποταμιά, το πτώμα της οποίας βρέθηκε απανθρακωμένο σε χωράφι το Φεβρουάριο του 2004. Αυτουργός του εγκλήματος ήταν η ανιψιά της Έλενα Νικολάου, άνεργη από την Ποταμιά. Σύμφωνα με τα υπό διερεύνηση στοιχεία, ο καβγάς μεταξύ θείας και ανιψιάς οδήγησε στον τραυματισμό της Νικολάου, η οποία έπεσε αναίσθητη στο πάτωμα του σπιτιού της. Η νεαρή, η οποία ήταν ήδη και προ του εγκλήματος υπό ψυχιατρική παρακολούθηση, μετέφερε το θύμα σε χωράφι 200 μέτρα από το σπίτι της, όπου την περιέλουσε με βενζίνη. Η Έλενα Νικολάου ομολόγησε στην Αστυνομία ότι προτού κάψει την άτυχη γυναίκα τής αφαίρεσε το εσώρουχο, το παντελόνι και τις παντόφλες, για να τις κρατήσει ως ενθύμιο, ενώ πρώτα είχε εξομολογηθεί το έγκλημα στην αδερφή της.
ΑΔΕΛΦΟΚΤΟΝΙΑ ΑΠΟ ΠΡΟΘΕΣΗ
Η πρώτη ισοβίτισσα στην ιστορία της Κύπρου, τέλεσε το έγκλημά της τον 15Αύγουστο του 2008. Η Αστυνομία κινητοποιήθηκε μετά από πληροφορία ότι σε οικία στον Άγιο Δομέτιο υπήρχε τραυματισμένο πρόσωπο. Στη σκηνή εντοπίσθηκε πάνω από το πτώμα η 29χρονη δασκάλα Ευτυχία Ζαρρή και η μεγαλύτερη αδερφή της, η οποία υπέδειξε στους αστυνομικούς ότι λίγα λεπτά πριν η 29χρονη είχε πυροβολήσει την 25χρονη αδελφή τους, η οποία κειτόταν στο πάτωμα. Μετά από έρευνες διαπιστώθηκε ότι ο θάνατος της Έλλης Ζαρρή προήλθε από δύο πυροβολισμούς στο κεφάλι. Στο δωμάτιο της 29χρονης βρέθηκε κυνηγετικό όπλο ΔΟΚΟ, με το οποίο έγινε το φονικό. Η ίδια ομολόγησε το φόνο και κρίθηκε ένοχη για το φόνο εκ προ μελέτης της αδελφής της Έλλης Ζαρρή. Το Κακουργιοδικείο Λευκωσίας της επέβαλε ποινή ισόβιας κάθειρξης, καθιστώντας την, την πρώτη γυναίκα ισοβίτισσα στην Κύπρο.
Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΗΔΕΙΑ
Αποτροπιασμό προκάλεσε η είδηση του πνιγμού νεογέννητου βρέφους, από 20χρονη Ρουμάνα, αμέσως μετά τη γέννησή του. Σύμφωνα με την έρευνα της Αστυνομίας, η αλλοδαπή γέννησε στο αποχωρητήριο του σπιτιού της στις 3 Ιουνίου 2008. Στη συνέχεια και κάτω από άγνωστες συνθήκες, η μάνα φέρεται να στραγγάλισε το βρέφος της. Όλα δείχνουν ότι ο στραγγαλισμός έγινε με τα χέρια της Ρουμάνας, ενώ στη σκηνή βρέθηκε το μαχαίρι με το οποίο η 20χρονη απέκοψε τον ομφάλιο λώρο.
Ήταν η ζήλεια, η ασθενής ψυχική κατάσταση, μια επιλόχειος κατάθλιψη στην περίπτωση της παιδοκτονίας; Ό,τι κι αν οδήγησε τις γυναίκες αυτές να περάσουν τη λεπτή γραμμή μεταξύ λογικής και «τρέλας» (με ποια άλλη λέξη μπορεί να περιγραφεί η κατάσταση κατά την οποία πιστεύεις ότι η ζωή του άλλου δεν έχει καμία αξία;). Ίσως ποτέ κανείς μας να μη μάθει τι ακριβώς είχαν στο κεφάλι τους οι γυναίκες αυτές, την ώρα που τα σχέδια ή οι πράξεις τους εκτελούνταν. Ο πόνος όμως από τις πράξεις τους μένει πίσω. Αφήνει την πικρή γεύση της αδικίας στα στόματα των εναπομεινάντων συγγενών. Και την αίσθηση ότι οι γυναίκες αυτές, που θα μπορούσαν να είναι πηγή ζωής για νέα πλάσματα, απαρνήθηκαν τη φύση τους, υπηρετώντας τους σκοπούς του θανάτου, σε ολόκληρη την κοινωνία που κάποτε έστρεψε το βλέμμα της με νοσηρή περιέργεια πάνω τους κι έπειτα με αποτροπιασμό μακριά τους.
ΓΥΝΑΙΚΕΣ – ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ
Οι φόνοι που διαπράττονταν από γυναίκες, ακριβώς λόγω της σπανιότητάς τους, έχουν εμπνεύσει κατά καιρούς συγγραφείς, μουσικούς και σκηνοθέτες, για να μεταφέρουν ιστορίες της γυναικείας εγκληματικότητας στην τέχνη.
Η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη είναι ίσως ένα από τα καλύτερα και πιο σκοτεινά έργα του. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι η Φραγκογιαννού, μία ηλικιωμένη χήρα, η οποία έζησε μια βασανισμένη ζωή, μαθημένη πάντα να υπηρετεί χωρίς αντιρρήσεις τους ανθρώπους του περιβάλλοντός της. Η πείρα τής δίδαξε ότι η ζωή για μια γυναίκα είναι γεμάτη βάσανα και η θεωρία της ήταν ότι η γέννηση ενός κοριτσιού δε φέρνει παρά δυστυχία, όχι μόνο στο ίδιο το παιδί, αλλά και στην οικογένειά του, ιδίως αν είναι φτωχή. Δεν αργεί, λοιπόν, να οδηγηθεί εν μέσω αναπολήσεων των δυσκολιών της ζωής της στο πρώτο της έγκλημα.
Το τραγούδι «Κακούργα Πεθερά» του Γιακουμή Μοντανάρη είναι η μουσική μεταφορά του εγκλήματος στου Χαροκόπου, που συγκλόνισε το Πανελλήνιο το 1931. Πεθερά, μάνα, και ανιψιός σκότωσαν και τεμάχισαν «τον καημένο Αθανασόπουλο». Ενώ θα καταδικαστούν σε θάνατο (μάνα και κόρη) και ισόβια δεσμά (ανιψιός), η Μάνα και η κόρη θα περάσουν «άνετα» στη φυλακή, επειδή ο διοικητής των φυλακών θα ερωτευτεί την κόρη (τη Φούλα) και το 1942 θα τους απελευθερώσουν (με τη βοήθεια του ερωτύλου διοικητή) οι Γερμανοί.
Η ταινία Body Heat του Lawrence Kasdan που γυρίστηκε το 1981, περιγράφει την ιστορία μιας γυναίκας «δηλητήριο» που πείθει τον εραστή της, ένα φιλήσυχο δικηγόρο, να δολοφονήσει τον άντρα της, για να είναι ελεύθεροι να ζήσουν τη ζωή τους. Η Kathleen Turner παραδίδει μαθήματα υποκριτικής για μοιραίες γυναίκες και ο θεατής αποφασίζει ότι ο έρωτάς της θα άξιζε να περάσει κάθε άνδρας το υπόλοιπο της ζωής του στη φυλακή, για να υπηρετήσει τις επιθυμίες της.
της Λίας Παπαϊωάννου
0 comments