Έχω ένα μυστικό…

Ο συγγραφέας Στέφαν Τσβάιχ, είχε πει: «Όποιος αγαπάει δίχως ανταπόκριση μπορεί να δαμάσει το πάθος του, γιατί ο ίδιος είναι δημιουργός του πόνου του. Αν δεν το κατορθώσει, υποφέρει τουλάχιστον από δικό του λάθος». Το σίγουρο είναι πως πονάει…

Για τους περισσότερους από εμάς, κάποια στιγμή, στην εφηβεία μας ή και πολύ αργότερα στην ενήλικη ζωή μας, μία σχέση που έχουμε βιώσει μόνο μέσα στο μυαλό μας είναι μια πραγματική ανάμνηση. Και μάλιστα μια ανάμνηση άβολη, που πονάει, που μέσα της δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε στο πρόσωπο του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της σχέσης… τον εαυτό μας.

Είναι η τύχη ή η ανάγκη μας να πιστέψουμε στο θαύμα, που μας κάνει να ερωτευόμαστε χωρίς ανταπόκριση. Και τι τελικά είναι σωστό να κάνουμε, όταν και όποτε μας συμβεί; Να μείνουμε με την ελπίδα ότι κάποτε το αντικείμενο του πόθου μας θα μας δει με άλλα μάτια; Ή να αποχωρήσουμε παραδεχόμενες την απόρριψη;

Ο έρωτας, με ανταπόκριση ή χωρίς, πονάει σχεδόν πάντα με κάποια αφορμή. Η διαφορά είναι ότι στον έρωτα χωρίς ανταπόκριση έχουμε σε ένα μεγάλο βαθμό τον έλεγχο του πόνου. Αν δεν μιλήσουμε, θα μας πονάει το γεγονός ότι τα πράγματα δε γίνονται όπως τα έχουμε τόσο ωραία συγγράψει σε ένα ρομαντικό σενάριο στη ζωή μας. Αλλά από την άλλη δε θα πονέσουμε ποτέ, επειδή εκείνος απέρριψε την αγάπη μας!!

Αν έχουμε φτάσει στα όρια μας, αν αναγνωρίζουμε ότι ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση δε μας αφήνει να προχωρήσουμε στη ζωή μας και κινδυνεύει να πάρει διαστάσεις εμμονής (αν τον έχετε συναντήσει πάνω από 12 φορές «τυχαία» αποφασισμένες να του μιλήσετε,  σέρνοντας μαζί σας και μια δύσμοιρη φίλη, αλλά δε μιλήσατε τελικά, μάλλον καταλαβαίνετε τι εννοώ με την εμμονή), τότε μάλλον ήρθε ο καιρός να σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη και να πούμε την αλήθεια στο αγαπημένο μας πρόσωπο στον κόσμο… εμάς! Και η αλήθεια είναι ότι ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ!

ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Ο φόβος της μοναξιάς είναι ο πρώτος φόβος που θα δούμε κατάματα. Πριν αρχίσουμε να δικαιολογούμε τον έρωτα χωρίς ανταπόκριση που βιώνουμε, με φράσεις όπως «εγώ δε νιώθω μόνη έστω με το να τον βλέπω» ή «εμένα μου αρκεί να είναι χαρούμενος κι ας μην είναι μαζί μου» και άλλα λόγια επιφανειακής μεγαλοψυχίας και ανωτερότητας, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας. Κι ο εαυτός μας στην πραγματικότητα φοβάται πως αν ζούσε έναν έρωτα με ανταπόκριση, τότε πιθανώς αυτός να μην κρατούσε για πάντα. Ο φόβος ότι ο πραγματικός έρωτας δε θα κρατήσει και τότε θα νιώσουμε πιο μόνες από ποτέ είναι που μας κρατά καθηλωμένες σ’ αυτή την πλασματική κατάσταση του έρωτα, με ένα πρόσωπο που δεν ανταποκρίνεται στα αισθήματά μας. Αλλά η ουσία είναι πως είμαστε ήδη μόνες, άρα δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε!  Πείτε το κι εσείς στον καθρέφτη σας και πάρτε ανάσα για τον επόμενο φόβο!


ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ
Εκεί μπροστά στον καθρέφτη μας θα συνειδητοποιήσουμε ότι φοβόμαστε να ξαναπροσπαθήσουμε για μία σχέση. Φοβόμαστε να δώσουμε πράγματα από τον εαυτό μας και να βάλουμε προσωπική δουλειά, ώστε αυτό που θα μπορούσαμε να βιώνουμε με τον (σωστό ή λάθος) άνθρωπο, που νιώθει ερωτευμένος κι αυτός μαζί μας, να πετύχει! Στ’ αλήθεια ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση δε χρειάζεται καμία προσπάθεια. Δικαιολογεί την απουσία του άλλου από τη ζωή μας στο ότι εμείς δε μιλήσαμε, ή στο ότι και αν μιλήσαμε, μας αγαπά τόσο πολύ που του είναι δύσκολο να είναι μαζί μας. Μέσα στο κεφάλι μας βέβαια όλα αυτά, γιατί εκείνος μπορεί να έχει μια εντελώς αντίθετη άποψη. Όμως πώς μπορούμε να νιώσουμε ολοκληρωμένες χωρίς να προσπαθήσουμε, χωρίς να δώσουμε από την προσωπικότητά μας σε μία σχέση; Σκεφτείτε την απάντηση και πείτε τη δυνατά στον καθρέφτη σας: Δε γίνεται!

ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ
Καιρός να αντιμετωπίσουμε το μεγαλύτερο φόβο που μας εγκλωβίζει στον έρωτα χωρίς ανταπόκριση. Είναι ο φόβος της απόρριψης και της εγκατάλειψης. Ποιος ο λόγος να προσπαθήσουμε για μία σχέση, όταν στο τέλος έτσι κι αλλιώς θα πονέσουμε; Καταρχάς αυτό δεν το ξέρουμε από την αρχή. Αλλά ακόμα κι αν το τέλος δεν είναι το happy end των παραμυθιών, πώς θα μπορέσουμε να μάθουμε κάτι χρήσιμο για εμάς, τις σχέσεις μας και τον άνθρωπο απέναντί μας, αν δεν πάρουμε το ρίσκο της απόρριψης; Τουλάχιστον τότε θα μπορούμε να βάλουμε την τελεία μας, έχοντας στο μυαλό μας ότι παίξαμε το κομμάτι του έργου που μας αναλογεί και δε μείναμε στα παρασκήνια, επειδή υποκύψαμε στη δύναμη του τρακ. Έχοντας πια μια πραγματική ελπίδα πως μπορεί και να ζήσετε τον έρωτα όπως σας αξίζει, πείτε στον καθρέφτη σας αντίο και… μιλήστε του επιτέλους!


Της Λίας Παπαϊωάννου