Ομοφυλοφιλία, το δικαίωμα που αρνούνται όλοι να δουν...
Αμερική, Ευρώπη, ΟΗΕ και αντιδράσεις:
Είναι γεγονός πως την τελευταία δεκαετία έχουν γίνει άλματα σε παγκόσμιο επίπεδο για την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Η Υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, Χίλαρι Κλίντον, έχει θέσει και επίσημα ψηλά στην ατζέντα της και στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων σε παγκόσμια κλίμακα. Ενώ η Αυστριακή ευρωβουλευτής, Urlike Lunacek, δήλωσε σε ακρόαση που οργανώθηκε στην υποεπιτροπή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, «πως υπάρχει ακόμα ανάγκη για πολύ κουράγιο και πολλά πράγματα να γίνουν», κάνοντας αρκετά εμφανές πως στις Ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει απόλυτη ισονομία μεταξύ ετεροφυλόφιλων και ομοφυλόφιλων ζευγαριών.
Κατά πολύ χειρότερα, όμως, είναι τα πράγματα σε χώρες της Ανατολής, της Αφρικής και της Ασίας, αφού εξαιτίας των κοινωνικών, πολιτικών και θρησκευτικών τους συνθηκών δεν μπορούν να αποδεχτούν σε καμία περίπτωση την ευπαθή ομάδα. Είναι αξιοσημείωτο ότι σε κάποιες από αυτές, η ομοφυλοφιλία επισύρει τη θανατική ποινή (Ιράν, Σαουδική Αραβία, Σουδάν, Μαυριτανία, Υεμένη κλπ). Ένα ενδιαφέρον παράδειγμα είναι η αντίδραση των αντιπροσώπων αυτών των χωρών στον ΟΗΕ. Πρόσφατα, είχε ανοιχτεί σοβαρή συζήτηση γύρω από το θέμα αυτό, σε συνέδριο του ΟΗΕ, όπου η αντίδραση τους ήταν άμεση, αφού καταδίκασαν τα όσα είχαν λεχθεί και αποχώρησαν από την αίθουσα. Όπως είπε ο εκπρόσωπος των Ισλαμικών Χωρών και πρεσβευτής του Πακιστάν «η νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας είναι απαράδεκτη, αφού μπορεί να προκαλέσει κοινωνικά προβλήματα και να εξελιχθεί σε παιδεραστία ή αιμομιξία. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Γκι-Μουν, υπογράμμισε πως «ήρθε η στιγμή να δράσουν, απειλούνται ζωές και είναι καθήκον του ΟΗΕ να προστατεύσει τα δικαιώματα κάθε ανθρώπου». Οι πολιτισμικές ή θρησκευτικές παραδόσεις μιας χώρας δεν είναι δικαιολογία για διακρίσεις τόνισε η Χίλαρι Κλίντον, για μια ακόμη φορά στη Γενεύη. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και η διαφύλαξή τους είναι παγκόσμια και αυτό σημαίνει πως ο καθένας, συμπεριλαμβανομένων των ομοφυλόφιλων, των διαφυλικών και των αμφισεξουαλικών θα πρέπει να απολαμβάνει το δικαίωμα στη ζωή και στην ασφάλεια, αλλά και όλα τα άλλα δικαιώματα που απολαμβάνει ο οποιοσδήποτε. Σημαντικό βήμα είναι η αναγνώριση από τον ΟΗΕ, τον Ιούνιο του 2011, για πρώτη φορά στην ιστορία, των δικαιωμάτων των λεσβιακών, ομοφυλοφιλικών, αμφισεξουαλικών και τρανσεξουαλικών ατόμων. Δυστυχώς όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου, τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων εξακολουθούν να μην είναι αναγνωρισμένα και πολύ συχνά ακόμη και ίδια η νομοθεσία υποστηρίζει τις διακρίσεις, χωρίς όμως αυτό να είναι δεσμευτικό για τα κράτη-μέλη του. Δηλαδή, δεν έχει τη νομική ισχύ να εμποδίσει τις ρατσιστικές και βίαιες πρακτικές κάποιων κυβερνήσεων. Το ψήφισμα όμως αυτό μπορεί να αποτελέσει εργαλείο στα χέρια των ακτιβιστών, να τους δώσει ένα πάτημα να υπερασπιστούν τα δικαιώματα αυτής της ευπαθούς ομάδας, γνωρίζοντας ότι θα έχουν επίσημα την υποστήριξη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Ταυτόχρονα, οι κυβερνήσεις αργά η γρήγορα θα νιώσουν την πίεση της διεθνούς κοινότητας και θα αποποινικοποιήσουν την ομοφυλοφιλία( γιατί αυτή τη στιγμή, 93 χώρες ανά τον κόσμο εξακολουθούν να θεωρούν την ομοφυλοφιλία παράνομη).
Τραγικά παραδείγματα, όπως ο φρικτός θάνατος που βρήκε ένας 24χρονος ομοφυλόφιλος από τη Χιλή, ο οποίος βασανίστηκε μέχρι θανάτου από μία ομάδα νεοναζί που χάραξε στο κορμί του σύμβολα και συνθήματα της ιδεολογίας της, λόγω των σεξουαλικών του προτιμήσεων. Μετά από το πιο πάνω περιστατικό η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ζήτησε από τη Χιλή να θεσπίσει νόμο που θα επιτρέπει την επιβολή βαρύτερων ποινών για τα εγκλήματα που έχουν ως κίνητρο τις σεξουαλικές προτιμήσεις.
Αξιοσημείωτο είναι επίσης και το παράδειγμα του τότε 26χρονου Αχμέτ Γιλιντζ, από την Τουρκία και φοιτητή Φυσικής. Η δολοφονία του οποίου διαπράχθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 2008, από τον ίδιο του τον πατέρα. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο το κίνητρό του ήταν ότι δε δέχθηκε πως ο γιός του ήταν ομοφυλόφιλος. Ακόμη και σήμερα σύμφωνα με το άρθρο 17 των κανονισμών για την υγεία των Τουρκικών Ένοπλων Δυνάμεων, η ομοφυλοφιλία θεωρείται «ψυχοσεξουαλική αποκλίνουσα συμπεριφορά».
Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Μέσα από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και χωρίς ξεκάθαρα να αναφέρεται ο ορισμός του ομοφυλόφιλου, τα δικαιώματά τους προστατεύονται αρκετά. Μέσα από το άρθρο 8, το οποίο αναφέρεται στο δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, προστατεύεται το δικαίωμά τους στη δημιουργία οικογένειας και στο γάμο, αλλά και στην προστασία της ιδιωτικής τους ζωής. Και ιδιαίτερη προστασία υπάρχει και μέσα από το άρθρο 14,το οποίο απαγορεύει σε γενικές γραμμές όλες τις διακρίσεις, που πιθανόν να γίνουν είτε φυλετικές, είτε θρησκευτικές κλπ.. Είναι εμφανές ότι το ΕΔΑΔ, έχει θέσει ένα μίνιμουμ προστασίας των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων ατόμων. Έτσι ένα ομοφυλόφιλο άτομο μπορεί να προσφύγει στο Δικαστήριο, σε περίπτωση που κάποιο από τα δικαιώματα που προβλέπονται στην ΕΣΔΑ δεν ασκείται.
Κύπρος
Η ομοφυλοφιλία θεωρείτο ως έγκλημα από το 1889, όταν η Κύπρος ήταν Βρετανική αποικία και το 1960 όταν η Κύπρος έγινε αυτόνομο κράτος διατήρησε τον συγκεκριμένο νόμο. Το 1993, ο Αρχιτέκτονας Αλέξανδρος Μοδινός προσέφυγε στο ΕΔΑΔ (Ευρωπαϊκό Δικαστήρια Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) καταγγέλλοντας ότι το άρθρο 171 του Κυπριακού Ποινικού Κώδικα παραβίαζε το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση της προσωπικής του ζωής. Είναι τραγικό το γεγονός ότι παρ’ όλη τη δικαίωσή του από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το κοινοβούλιο της Κύπρου αρνήθηκε την αποποινικοποίησή του και μόνο το 1998 η Κύπρος, εξαιτίας της άρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ένταξη, κατάργησε το νόμο και έκανε την ομοφυλοφιλία νόμιμη μεταξύ ενηλίκων σε ιδιωτικό χώρο, και η ηλικία συναίνεσης για τους ομοφυλόφιλους καθορίστηκε στα 18. Πέρα από αυτό, οι νέοι νόμοι επίσης περιλάμβαναν τη διάκριση για τους ομοφυλόφιλους στους όρους της ελεύθερης έκφρασης, εξωτερίκευσης, σύναξης και στον τύπο. Το 2000 αυτές οι διακρίσεις ελευθεροποιήθηκαν, αλλά η άνιση ηλικία συναίνεσης παρέμεινε μέχρι το 2002 οπού η παγκόσμια ηλικία συναίνεσης εφαρμόστηκε. Ωστόσο ο Κυπριακός στρατός εξακολουθεί να απαγορεύει την ομοφυλοφιλία με βάση ότι η ομοφυλοφιλία είναι ψυχική ασθένεια και η ομοφυλοφιλική επαφή μπορεί να τιμωρηθεί με εξάμηνη φυλάκιση.
Η Κύπρος, μια κατά τ’ άλλα Ευρωπαϊκή χώρα, εξακολουθεί να είναι πολύ συντηρητική στο θέμα αυτό και ακόμα και σήμερα, 10 χρόνια μετά την αποποινικοποίησή του, θεωρείται ως μια ανήθικη πράξη. Μέσα από έρευνα, για την αντίδραση των Κυπρίων γονιών εάν μάθαιναν ότι το παιδί τους είναι ομοφυλόφιλο, καταδεικνύεται ότι το 68% των Κυπρίων θα προσπαθούσαν να αλλάξουν την κατάσταση, γεγονός που καταδεικνύει πως η κοινωνία και οι άνθρωποι της Κύπρου δεν έχουν ακόμα κατανοήσει ότι πρόκειται για γενετήσιο χαρακτηριστικό και όχι απλώς ένα «ξενόφερτο συνήθειο». Μια υγιής κοινωνία, όπως η Κυπριακή, θα πρέπει να μεταλλαχθεί και να εξελιχθεί σιγά-σιγά. Άλλωστε κάθε κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να δέχεται, να ενσωματώνει στους κόλπους της και να κατοχυρώνει τα μέλη της ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, χρώμα, θρήσκευμα, σεξουαλικό προσανατολισμό, φυσική ή πνευματική αναπηρία κλπ.
Γάμος και ομοφυλόφιλοι
Η δημιουργία οικογένειας αποτελεί για πολλούς ανθρώπους την ολοκλήρωση μιας σοβαρής συναισθηματικής σχέσης. Ο άνθρωπος, ως κοινωνικό ον, έχει την ανάγκη να μοιράζεται στιγμές, ακόμα και μια ζωή ολόκληρη, με έναν άλλο άνθρωπο. Η νομοθεσία στην Κύπρο προβλέπει μόνο για το γάμο μεταξύ γυναίκας και άντρα και αυτό αντανακλάται και στις πεποιθήσεις του λαού. Στην ίδια έρευνα με πιο πάνω, καταγράφηκε ότι το 75% των Κυπρίων δεν εγκρίνουν τον ομοφυλοφιλικό γάμο, ενώ μόνο το 10% εγκρίνει την υιοθέτηση παιδιού από ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι. Τα δεδομένα όμως και οι αντιλήψεις θα πρέπει σιγά-σιγά να αλλάξουν. Οι κοινωνία το απαιτεί. Οι αιτήσεις γάμων μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου είναι ένα υπαρκτό φαινόμενο στην Κύπρο. Τον Ιανουάριο του 2010, Κύπριος κατέθεσε παράπονο στην Επίτροπο Διοίκησης, γιατί επιθυμεί να ενωθεί με τα ιερά δεσμά του γάμου με τον επίσης Κύπριο σύντροφό του και δεν μπορεί, όπως επίσης και για το δικαίωμά τους να μπορούν να διακινούνται ελεύθερα, ζώντας μαζί στη Κύπρο. Η Επίτροπος Διοίκησης επίσης εξήγησε πως το θέμα θα πρέπει να επανεξεταστεί και παρατήρησε πως υπάρχει έλλειψη σχετικού νομοθετικού πλαισίου. Σύμφωνα με την ίδια, ο γενετήσιος προσανατολισμός είναι μορφή διάκρισης πλέον στην Κύπρο και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για εκπτώσεις πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.
Στην περίπτωση που ο γάμος έχει ήδη τελεστεί στο εξωτερικό, τονίζεται πως με το κύρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα Ανθρώπινα Δικαιώματά του ζευγαριού είναι διασφαλισμένα. Ωστόσο, αν και το ΕΔΑΔ προβλέπει στη διαφύλαξη των βασικών δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, εντούτοις δεν υποχρεώνει τα κράτη-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης να προβούν σε υιοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης ή του γάμου ανάμεσα στα άτομα του ιδίου φύλου. Έτσι ένα ομόφυλο ζευγάρι δεν μπορεί να καταγγείλει την Κύπρο στο ΕΔΑΔ για την απουσία νομοθετικής ρύθμισης. Και όντως η προσπάθεια ενός Ελληνοκύπριου να αναγνωριστεί ο γάμος του με Καναδό υπήκοο, έπεσε στο κενό.
Το αίτημα του Καναδού για μόνιμη άδεια παραμονής στο νησί απορρίφθηκε και η υπόθεση οδηγήθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο, που με βάση τη σχετική νομοθεσία περί γάμου, δεν υπάρχει πρόβλεψη για σύναψη γάμου μεταξύ ομόφυλων ατόμων. Το δικαστήριο τόνισε πως το ΕΔΑΔ δεν έχει αναγνωρίσει ευθέως ότι παραβιάζεται το δικαίωμα στην οικογενειακή και την ιδιωτική ζωή και οι αποφάσεις για τη ρύθμιση της δυνατότητας γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων εμπίπτει στα όρια της διακριτικής ευχέρειας του κάθε κράτους μέλους, με βάση τις δικές του νομοθεσίες και κοινωνικές αντιλήψεις.
Το σύμφωνο συμβίωσης...
Το σύμφωνο συμβίωσης είναι ένα συμβολαιογραφικό έγγραφο, που αντικαθιστά επί της ουσίας το γάμο. Η πράξη αυτή καθιστά τα άτομα που εμπλέκονται συζύγους με όλα σχεδόν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, με τη διαφορά ότι έχουν τη δυνατότητα να χωρίσουν με την αποφυγή του διαζυγίου. Έχει κατατεθεί και στην Κύπρο μια πρόταση νόμου που αφορά το σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο καλύπτει τα ομόφυλα, αλλά και τα ετερόφυλα ζευγάρια. Θεωρείται ως πρώτο βήμα στην κατοχύρωση δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών. Είναι σημαντικό στα πλαίσια της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της αρχής ίσης μεταχείρισης και της μη διάκρισης να διασφαλιστούν τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών και να ανταποκρίνονται σε μια πιο σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Με αυτό τον τρόπο θα διασφαλιστούν και άλλα δικαιώματα που αφορούν τα ομόφυλα ζευγάρια, όπως η κληρονομική διαδοχή και η περιουσιακή σχέση. Έχουν δοθεί εντολές στους τεχνοκράτες του Υπουργείου Εσωτερικών για να προβούν στις αναγκαίες τροποποιήσεις στη νομοθεσία περί γάμου, η οποία θα συμπεριλαμβάνει και την πρόνοια για το σύμφωνο συμβίωσης. Είναι άλλωστε αποδεδειγμένο ότι η κοινή γνώμη είναι θετικότερη στις χώρες που έχουν προβεί σε θεσμοθέτηση της συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών. Οι νομοθεσίες διαμορφώνουν συνειδήσεις και συμβάλλουν καταλυτικά στην κατάρριψη των αρνητικών στερεοτύπων και προκαταλήψεων.
Ακτιβισμός στην Κύπρο
Μέχρι σήμερα σοβαρά βήματα ακτιβισμού έχουμε από τον ΑΚΟΚ μέσω του κύριου Μοδινού και της οργάνωσης Accept- loat, η οποία προκαλεί το δημόσιο διάλογο σε θέματα ομοφυλοφιλίας και έχει ως στόχο τη διαμόρφωση μια κοινωνίας απαλλαγμένης από τις διακρίσεις με βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό. Η βασική ιδέα είναι ότι μέσα από τον ακτιβισμό κάποια στιγμή θα ευαισθητοποιηθεί και η κοινωνία. Η ύπαρξη οργανισμών που διεκδικούν και προασπίζονται θεμελιώδη Ανθρώπινα Δικαιώματα δεν είναι βάρος, αντίθετα είναι ένας αναγκαίος φορέας που δημιουργεί υγιείς ισορροπίες μεταξύ όλων των μελών της κοινωνίας αυτής. Γιατί αν ένα πρόσωπο κατάφερε να αλλάξει ένα τόσο παγιωμένο νόμο, πόσα πράγματα μπορούν να αλλάξουν όταν ένα καλά οργανωμένο σωματείο, με πολλά μέλη, αποφασίσει έμπρακτα να διεκδικήσει τα δικαιώματα της ομοφυλοφιλικής κοινότητας;
«Είμαι τόσο περήφανος, που μπορώ να πω πως είμαι ένας προικισμένος ομοφυλόφιλος, είμαι ευλογημένος που είμαι αυτό που είμαι», δήλωσε ο τραγουδιστής Ρίκι Μάρτιν, όταν επιτέλους κατάφερε να μοιραστεί ανοικτά το θέμα της ομοφυλοφιλίας του με τον κόσμο. Είναι πολύ λογικό πως άνθρωποι που μεγάλωσαν σε δεκαετίες, όπου η ομοφυλοφιλία θεωρείτο ασθένεια και έγκλημα, να αδυνατούν να δουν τα πράγματα ως έχουν στην πραγματικότητα. Αυτοί μπορούν να διαφωνούν και πάντα θα το κάνουν. Αλλά δεν είναι αυτοί που καλούνται να αλλάξουν τον κόσμο. Οι νέοι άνθρωποι θα το κάνουν. Οι ομοφυλόφιλοι, άντρες και γυναίκες, δεν είναι ούτε άρρωστοι, ούτε διαταραγμένοι και ούτε φυσικά εγκληματίες. Απλά διαφέρουν οι προτιμήσεις τους από το «φυσιολογικό». Είναι άνθρωποι, ναι, κανονικοί οι οποίοι έχουν δικαίωμα όπως όλοι μας, σε μια πιο δίκαιη ζωή χωρίς διακρίσεις, στο γάμο, στην οικογένεια, στην ευτυχία και στον έρωτα..
αυτοδιάθεσης στις γυναίκες: είναι ενάντια στη φύση ή/και θα καταστραφεί η κοινωνία.
Παρελαύνουμε στους δρόμους της Αθήνας όχι μόνο επειδή διεκδικούμε ισονομία και εξάλειψη των διακρίσεων αλλά κι επειδή διεκδικούμε το δημόσιο χώρο που μας ανήκει. Ομοφυλοφιλία δεν είναι μόνο ομοφυλόφιλο σεξ· δεν είναι τι κάνουμε στο κρεβάτι μας. Είναι ποιον ερωτευόμαστε, με ποιον ζούμε, με ποιον αρρωσταίνουμε, ποιον έχουμε δικαίωμα να επισκεφτούμε στο νοσοκομείο, να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδία μαζί του. Είναι η ζωή, τελεία.
Το επιχείρημα ότι «δε με νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του» είναι αστείο. Ο στρέιτ που έχει φωτογραφία της γυναίκας του στο γραφείο του ή την κρατά αγκαλιά στο μετρό γιατί μας μοστράρει επιδεικτικά τι κάνει στο κρεβάτι του; Ζούμε 24 ώρες το 24ωρο ως γκέι ή στρέιτ, όχι μόνο την ώρα που κάνουμε σεξ.
Ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η σεξουαλικότητα του καθενός και της καθεμίας μας, στρέιτ ή γκέι, αλλά ακόμη και το κοινωνικό μας φύλο δεν είναι προσωπικά ζητήματα! Δεν τα βιώνουμε μόνο στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας αλλά όλο το 24ωρο. Και δημόσια. Για το λόγο αυτό, το η παρέλαση ομοφυλόφιλης περηφάνιας είναι μια πολιτική πράξη διεκδίκησης μιας πλήρους ζωής. Και στο δημόσιο χώρο.
της Ζήνας Στυλιανού
0 comments