«Γέννησα το παιδί μου στο μπροστινό κάθισμα του καινούργιου μου αυτοκινήτου»
«Τα νερά μου έσπασαν στις 11.30 το βράδυ, μια βδομάδα και κάτι πριν από την ημερομηνία που υπολογίζαμε. Αρχικά δεν είχα καταλάβει τι είχε συμβεί και ο σύζυγός μου, Adam, και εγώ αποφασίσαμε να περιμένουμε πρώτα να δούμε πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα. Άλλωστε ήταν το πρώτο μας παιδί και δεν ξέραμε τι είναι φυσιολογικό και τι όχι σε μια εγκυμοσύνη, που βρίσκεται προς το τέλος της. Κατά τις μία το πρωί πήγαμε στο κρεβάτι και προσπαθήσαμε να χαλαρώσουμε, ακούγοντας λίγη χαλαρωτική μουσική.
Γύρω στις τρεις το πρωί ξύπνησα τον Adam, αφού οι συσπάσεις είχαν κλιμακωθεί. Το κέντρο γεννήσεων είχε κάνει ξεκάθαρο σε μας πως θα έπρεπε να τους καλέσουμε μόνο εάν οι συσπάσεις είχαν διαφορά μεταξύ τους πέντε λεπτά και διάρκεια δύο. Έτσι περιμέναμε για λίγο, πριν τους καλέσουμε. Η μαία μάς συμβούλευσε πως αν ο πόνος αυξανόταν, το ντους θα βοηθούσε να ανακουφιστώ από τους πόνους , μιας και θα έπρεπε να περιμένω οι συσπάσεις να έχουν διαφορά μεταξύ τους δύο με τρία λεπτά, πριν τους ξανακαλέσω. Καθώς έβγαινα από το ντους, έσκυψα και είχα την αίσθηση πως μπορούσα να νιώσω το κεφαλάκι του μωρού ανάμεσα στα πόδια μου. Σίγουρα είναι λάθος μου σκέφτηκα, μάλλον έτσι νιώθουν όλες οι έγκυες όταν φτάσει η ώρα. Δεν έπαιρνε όμως άλλη αναβολή, ήρθε η ώρα να μεταβώ στην κλινική. Με κάποιο τρόπο, δεν ξέρω και εγώ πώς, κατάφερα να ξαπλώσω στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου, με τα πόδια στο ταμπλό. Ήμουν σχεδόν σίγουρη πως θα γεννούσα στο αυτοκίνητο. Φώναξα: «Νομίζω θα γεννήσω τώρα» και πριν ακόμα καταφέρει ο Adam να σταματήσει στην άκρη του δρόμου, έδωσα μία ακόμα ώθηση – την τρίτη – και η πανέμορφή μου κόρη ξεπετάχτηκε κυριολεχτικά έξω, στην αγκαλιά μου. Ο Adam, τώρα πια, χαριτολογώντας, με παρομοιάζει με άριστο τερματοφύλακα έτσι όπως την έπιασα.
Ήταν η πιο σουρεαλιστική εμπειρία της ζωής μου. Στα πρώτα δευτερόλεπτα μετά τη γέννησή της, ένα κύμα σκέψεων και ανησυχιών με κατέβαλε. Τι θα γινόταν αν ο ομφάλιος λώρος ήταν τυλιγμένος γύρω από το λαιμό της; Τι θα γινόταν αν δεν ανέπνεε σωστά; Ήταν λες και βίωνα εξωσωματική εμπειρία. Λες και δεν είχα γεννήσει μόλις πριν λίγα λεπτά στο αυτοκίνητο. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι πώς μπορούσα να είμαι τόσο ήρεμη.
Όλοι λένε πως η διαδρομή από την κλινική στο σπίτι με το μωρό είναι η πιο αγωνιώδης εμπειρία στη ζωή του πατέρα. Ο καημένος ο Adam, όμως, έπρεπε να οδηγήσει για την κλινική με ένα νεογέννητο μωρό, σε ανεξέλεγκτη κατάσταση, στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου του».
0 comments