Μητέρα και κόρη...

Χθες ακόμα την ένιωθε να ζει κοντά της, πότε δίπλα της, πότε πιο μακριά, πάντοτε όμως, ανεξάρτητα αν συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν, δεμένες σε αυτή τη μοναδική σχέση που δεν υπάρχει παρά μόνο ανάμεσα σε μια μητέρα και την κόρη της. Σήμερα λες και πέτυχε να μπει σε δική της τροχιά. Ξαφνικά ο κόσμος της μοιάζει να μην είναι ακριβώς αυτός που η μητέρα της φαντάστηκε. Τι έγινε λοιπόν;

Κάτι πολύ φυσικό: Το κορίτσι ενηλικιώθηκε. Και η σχέση της μητέρας με την κόρη άλλαξε. Κανείς δεν έφταιξε. Είναι αποτέλεσμα ενός φυσικού νόμου, σύμφωνα με τον οποίο κάθε άνθρωπος φτάνει στην πλήρη εξέλιξή του περνώντας από την παιδική και την εφηβική ηλικία. Και πολύ φυσικά σε αυτό το στάδιο διψάει να ζήσει κατά τρόπο ανεξάρτητο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι στα 20 χρόνια δεν είμαστε ακόμα ενήλικες. Ναι είναι αλήθεια. Πιθανόν μερικές πλευρές της προσωπικότητάς της να έχουν μείνει ανώριμες, μα τούτο μπορεί να συμβεί και στις γυναίκες των 40 χρόνων.

Είναι φανερό πως δυο ενήλικα πρόσωπα, δυο πρόσωπα που έχουν την τάση να ζουν ανεξάρτητα δεν μπορούν να έχουν ανάμεσά τους την ίδια μορφή σχέσεως που δημιουργείται ανάμεσα σε έναν ενήλικα και ένα παιδί ή έναν έφηβο. Και αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το βαθμό συγγενείας. Με άλλα λόγια, αυτό συμβαίνει ακόμα και ανάμεσα σε μητέρα και κόρη. Η δυσκολία, γιατί υπάρχει συχνά μια δυσκολία που προκαλεί πολλές φορές οδυνηρές συγκρούσεις, συνιστάται στο ό,τι είναι πολύ δύσκολο για τη μητέρα να παραδεχθεί πως η κόρη της έγινε ανεξάρτητη. Δε βλέπει αυτή την ανεξαρτησία σαν αποτέλεσμα μιας φυσικής εξέλιξης, μα σαν πρόσχημα υπερβολικών απαιτήσεων, σαν δικαιολογία μιας αμφισβήτησης της κυριαρχίας της ή της επιρροή της, μιας ελευθερίας του να κάνει οτιδήποτε, ακόμα και ανοησίες.

Αυτόματα αρχίζουν οι απαγορεύσεις, όπως γινόταν δυο ή τρία χρόνια πριν. Απαγορεύσεις με σκοπό την προστασία. Αλλά το κορίτσι που έχει πλέον ενηλικιωθεί δεν έχει πια το γνώρισμα της υπακοής. Και η σύγκρουση ξεσπά.

Τα επιχειρήματα της μητέρας, για να δικαιολογήσει την άσκηση της εξουσίας της συνοψίζονται σε μια φράση που έχει γίνει κλασική: «είναι για το καλό της». Υπονοείται: «Μόνο εγώ ξέρω αυτό που είναι για το καλό της κόρης μου». Έτσι όμως απλουστεύουμε υπερβολικά το ζήτημα. Και επειδή στις ανθρώπινες σχέσεις τίποτα δεν είναι απλό, βρισκόμαστε εμπρός σε αντιδικίες.

Στα 18 χρόνια της είναι πάντα το «παιδί σας», αλλά όχι μόνο αυτό. Έχει τη δική της προσωπικότητα. Βοηθήστε τη με κατανόηση να βρει το δρόμο της…


Της Στέλλας Σουρμελή