Ό, τι λάμπει δεν είναι χρυσός…

Είχε ό,τι ονειρεύτηκε. Έναν άντρα που αγαπούσε, δυο αγόρια που ήταν όλη της η ζωή, μια καλή δουλειά, που στην πραγματικότητα αποτελούσε το hobby της, ένα τεράστιο σπίτι, κοινωνική καταξίωση, τα πάντα.  Έτσι νόμιζε, τουλάχιστον. Όπως και όλοι οι υπόλοιποι γύρω της. Κάποτε τη φόβιζε αυτό. Όχι τόσο η ζηλοφθονία των άλλων, όσο ακριβώς η αίσθηση πως είχε τα πάντα. Λες και έπρεπε με κάποιο τρόπο να ξεπληρώσει την ευτυχία όλων αυτών των χρόνων.  Η αλήθεια είναι πως η πληρωμή δε θ’ αργούσε να έρθει,  με το χειρότερο τρόπο μάλιστα.

Όλα ξεκίνησαν πριν 18 χρόνια περίπου, όταν πήγε για σπουδές χορού στην Αγγλία. Δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφο κορίτσι, είχε όμως ολογάλανα, καθαρά μάτια και λυγερό κορμί. Όταν γνώρισε τον Κώστα ήταν στο δεύτερο έτος σπουδών της. Εκείνος σπούδαζε πολιτικός μηχανικός. Όμορφος νέος, με λεπτά χαρακτηριστικά και… ωραίο αυτοκίνητο. Ο Κώστας είχε πάντοτε αδυναμία στα γρήγορα αυτοκίνητα και η οικογένειά του είχε την οικονομική ευχέρεια να του τα παρέχει. Ο γάμος τους δεν άργησε να γίνει και αποτέλεσε μεγάλο γεγονός για την κυπριακή κοινωνία. Αληθινά βασιλικός γάμος. Υπέρογκα ποσά ξοδεύτηκαν για το ξεκίνημα της ζωής των δύο νέων, που σηματοδοτήθηκε με τους καλύτερους οιωνούς. Η Μαρία ήδη κυοφορούσε το πρώτο της μωρό και περίμενε το γιο της με μεγάλη λαχτάρα.

Παράλληλα, κτιζόταν και το σπίτι τους, υπό την επίβλεψη του Κώστα. Ένα τεράστιο σπίτι, με κήπους και πισίνες που κατέληγαν σε καταρράκτες και χύνονταν σε άλλες πισίνες, σε ένα χαμηλότερο επίπεδο. Τα έπιπλα αγορασμένα όλα από το εξωτερικό. Καθίσματα από παλιά τρένα, αντικείμενα από την Ανατολή, συνδυασμένα μοναδικά με το δυτικοποιημένο στυλ του σπιτιού. Όταν μπήκαν μέσα είχαν ήδη τον ένα γιο και περίμεναν το δεύτερο. Όλα γίνονταν πολύ γρήγορα στη ζωή της Μαρίας, δεν προλάβαινε να τα συνειδητοποιήσει. Ήταν, όμως, ευτυχισμένη.

Τα χρόνια περνούσαν, οι δουλειές του Κώστα αυξάνονταν, τα παιδιά μεγάλωναν. Το μόνο που μειωνόταν ήταν η επικοινωνία με τον άντρα της. Τα συνεχή επαγγελματικά ταξίδια, οι πολλές ώρες στο γραφείο, τα όλο και πιο μεγαλεπήβολα projects που αναλάμβανε η εταιρεία, έκαναν τις ώρες που συναντούσε το σύζυγό  της ελάχιστες. Δε θυμόταν καν την τελευταία φορά που έκαναν έρωτα. Βαθιά μέσα τις ένιωθε κάποιες ενοχές. Ένιωθε υπεύθυνη που άφησε την κατάσταση να φτάσει ως εκεί.
Μπορούσε να κάνει περισσότερα και αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να τα κάνει.

Τα παιδιά τους, 16 και 15 πλέον, είχαν κανονίσει διήμερο στο εξοχικό τους μαζί με τους φίλους τους. Η Μαρία τους συνόδευσε, για να ετοιμάσει το σπίτι και τα φαγητά. Είχε πει στον Κώστα πως θα έμενε μαζί τους, αλλά όταν το καλοσκέφτηκε, αποφάσισε πως ήταν η ευκαιρία της να περάσει λίγο χρόνο μόνη με το σύζυγό της. Το να του κάνει έκπληξη της φάνηκε ακόμα καλύτερη ιδέα.


Γύρισε το κλειδί στην πόρτα και μπήκε. Φώναξε το όνομά του, αλλά δεν πήρε καμία απάντηση. Σκέφτηκε πως θα κοιμόταν. Σιγουρεύτηκε πως ήταν στο δωμάτιο, αφού άκουγε την τηλεόραση να παίζει. Ανέβηκε τη σκάλα, κατευθύνθηκε στο υπνοδωμάτιο και άνοιξε την πόρτα σιγά-σιγά. Η εικόνα όμως που αντίκρισε τής έκοψε την ανάσα. Δεν το πίστευε… Ο Κώστας της, ο δικός της Κώστας… Έκλεισε πίσω την πόρτα και κλαίγοντας έτρεξε προς τα κάτω. Ο Κώστας έτρεξε πίσω της. Πιο πίσω ο στενός του συνεργάτης! Πού να το φανταζόταν η Μαρία; Αν ήταν μια άλλη γυναίκα, θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Αυτό, όμως, πώς; Πώς να συγκρίνει τον εαυτό της με έναν άντρα; Πόσο καιρό συνεχιζόταν αυτό πίσω απ’ την πλάτη της; Ήταν πάντα ομοφυλόφιλος ο Κώστας; Ένιωσε ποτέ κάτι για αυτήν ή ήταν μόνο η κάλυψή του; Ζούσε τόσα χρόνια ένα ψέμα. Πώς κατάφερε να το κρύψει τόσο καλά; Πόση υποκρισία; Γιατί δεν είδε τα σημάδια; Βρέθηκε σε απόγνωση. Ένιωσε τον απόλυτο εξευτελισμό σαν γυναίκα.

Ο Κώστας την κυνήγησε. Ούτε και η ίδια κατάλαβε το γιατί. Από φόβο, μήπως μιλήσει, μήπως μαθευτεί το μυστικό της ζωής του ή επειδή νοιάστηκε κάποτε για την οικογένειά του; Σίγουρα το πρώτο. Δέχτηκε να του μιλήσει, απλά για να ακούσει τι είχε να της πει. Την παρακάλεσε, έπεσε στα πόδια της, έκλαψε. Δεν αρνήθηκε τίποτα απ’ όσα είχαν γίνει. Της εξομολογήθηκε μάλιστα πως δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανε. Της πρότεινε να συνεχίσουν να μένουν μαζί, λες και δεν έγινε τίποτα. Να συνεχίσει να κάνει αυτός τη ζωή του και κείνη τη δική της και θα είχε ό,τι ζητούσε. Κανονική εξαγορά. Τον έφτυσε κατάμουτρα. Την απείλησε πως αν μιλούσε θα την κατέστρεφε. Τι περισσότερο να καταστρέψει άραγε; Τον σιχάθηκε.

Τα επόμενα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Τα παιδιά τα έμαθαν όλα. Δεν ήθελαν να δουν τον πατέρα τους. Ντρέπονταν γι’ αυτόν. Η Μαρία ζήτησε τη βοήθεια ειδικών. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί τα βράδια, δεν είχε όρεξη για τίποτα. Έφυγε απ’ το σπίτι. Πλέον ζει με τους δυο γιους της σε ένα διαμέρισμα μικρό, αλλά αληθινό. Άρχισε να εργάζεται ξανά. Η δουλειά της τη βοηθά.

Συναναστρέφεται με μικρά παιδιά και αυτό την ηρεμεί. Ο Κώστας δεν έκανε τίποτα απ’ τις απειλές του. Απ’ ό,τι άκουσε η Μαρία, έφυγε και αυτός μόνιμα για το εξωτερικό. Το τεράστιο σπίτι, με τις πισίνες και τους κήπους δεν πωλήθηκε σε κανέναν. Συνεχίζει να μένει ακατοίκητο, με τις σκιές του παρελθόντος…