Οι Άγγελοι της ζωής μας

Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες που προσπαθούν να αποκτήσουν το δικό τους μωράκι, για να θυμούνται πως τίποτα δεν είναι αδύνατο.

Η καρδιά τους πήγαινε να σπάσει από την αγωνία. Για δύο ώρες ήταν καθισμένοι πάνω απ’ το τηλέφωνο και περίμεναν. Ήθελαν να είναι αισιόδοξοι, αλλά δεν τολμούσαν. Κάθε φορά πίστευαν πως το αποτέλεσμα θα ήταν θετικό, μα κάθε φορά η ίδια απογοήτευση.

«Λες αυτή τη φορά να τα καταφέρουμε;»… τη διέκοψε ο ήχος του τηλεφώνου. Το άρπαξε αμέσως. Δεν πρόλαβε να το κλείσει και ξέσπασε σε λυγμούς. Άλλη μία αποτυχημένη προσπάθεια. Άλλη μία απογοήτευση. Ο Πάνος την αγκάλιασε και έμειναν σιωπηλοί όλο το βράδυ. Η Μαρία ένιωθε αδικημένη.

Από μικρή έλεγε θα κάνει πολλά παιδιά. Ήθελε μεγάλη οικογένεια. Τα αγαπούσε πολύ, γι’ αυτό άλλωστε και επέλεξε το επάγγελμα της δασκάλας. Πίστευε θα ήταν πολύ καλή μανούλα. Όλοι το πίστευαν αυτό. Έκαναν σχέδια με τον Πάνο, πριν ακόμα παντρευτούν, όταν ζούσαν το φοιτητικό τους έρωτα. Έβλεπαν παιδάκια στις καφετέριες να βγάζουν εκτός ορίων τους γονείς τους και ονειρεύονταν τη δική τους οικογένεια. Έλεγαν πως τα δικά τους παιδιά θα ήταν φρόνιμα, δε θα ήταν κακομαθημένα. Ένα κορίτσι και ένα γιο. Έτσι το είχαν στο μυαλό τους.

Τώρα πια κάτι της έλεγε μέσα της πως ίσως και να μη γινόταν ποτέ μανούλα. Οκτώ αποτυχημένες προσπάθειες δεν είναι λίγες. 3 εξωσωματικές, 5 τοποθετήσεις, αμέτρητες ενέσεις και προσευχές και ένα καταρρακωμένο ηθικό.  Όλα χωρίς αποτέλεσμα. Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο πιο απομακρυσμένο φάνταζε το ενδεχόμενο μιας εγκυμοσύνης. Τα έβαζε με το Θεό. Πώς επιτρέπει να γίνονται μάνες γυναίκες που δεν τους αξίζει; Που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους ή ακόμα χειρότερα που τα σκοτώνουν πριν ακόμα γεννηθούν; Μετά ένιωθε ενοχές. Τι κακό είχε κάνει για να της στερηθεί το δικαίωμα στη μητρότητα; Ευτυχώς είχε το σύζυγό της στο πλευρό της. Θα την αγαπούσε ό,τι κι αν γινόταν, το γνώριζε καλά αυτό η Μαρία. Πονούσε σωματικά, αλλά περισσότερο ψυχικά, για πολλοστή φορά. Είχαν και οι δύο κουραστεί. Είχαν βαρεθεί να σκύβουν το κεφάλι κάθε φορά που κάποιος τους ρώταγε: «Πόσα παιδιά έχετε; Άντε πότε θα βάλετε μπρος;». Είχαν βαρεθεί να ακούνε τις παροτρύνσεις των γιατρών. Θεραπείες, ορμόνες, τοποθετήσεις και τίποτα να μην πηγαίνει καλά. Αυτή τη φορά ένιωσαν πως ήταν πολύ κοντά. Είχε αρκετές μέρες καθυστέρηση και ο γιατρός έδειχνε πολύ αισιόδοξος. Άθελά τους άρχισαν να κάνουν όνειρα. Οδυνηρό το αποτέλεσμα.

Οι δικοί τους άνθρωποι προσπαθούσαν να τους στηρίξουν όσο μπορούσαν, να τους δώσουν δύναμη. «Είναι νωρίς να τα βάλετε κάτω», «Κάποτε το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα». Όσο μάταια και αν ακούγονταν όλα αυτά, κάθε φορά τα λόγια των δικών τους ανθρώπων τούς πείσμωναν. Όχι δε θα τα έβαζαν κάτω. Όσο ψυχοφθόρα και αν ήταν η όλη διαδικασία θα συνέχιζαν. Δε γίνεται τόση προσπάθεια, κάπου θα κατέληγε…

Πέντε μήνες μετά, 4 η ώρα το πρωί και ακόμα η Μαρία και ο Πάνος δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Σε λίγο θα ξημέρωνε, θα πήγαιναν δουλειά, όμως δεν τους ένοιαζε. Κρατούσαν στα χέρια τους τις αναλύσεις αίματος, που πήραν το πρωί απ’ το χημείο και δεν το πίστευαν. Το τεστ εγκυμοσύνης ήταν θετικό!! Κλαίγανε και γελούσανε μαζί σαν μωρά παιδιά. Το θαύμα τελικά συνέβη. Ήθελαν να το φωνάξουν σε όλο τον κόσμο, να το μάθουν όλοι. Μέσα στα σπλάχνα της επιτέλους μεγάλωνε το μωράκι της, που τόσο πόθησε. Προσευχόταν να πάνε όλα καλά, να μην απογοητευτεί ξανά. Εκείνη η μέρα δε σήκωνε αρνητικές σκέψεις. Σε εννιά μήνες θα κρατούσε το μωρό στα χέρια της, αυτό μόνο ήθελε να σκέφτεται.

Λίγους μήνες αργότερα θα χάιδευε τη φουσκωμένη της κοιλίτσα και θα νόμιζε πως ζει σε όνειρο. Έτρωγε επίτηδες γλυκά για να νιώσει το γιο της να κάνει τούμπες, θα έπεφτε το βράδυ για ύπνο και θα ένιωθε φτερουγίσματα ευτυχίας στην κοιλιά της. Στο πίσω μέρος του μυαλού της, όμως, πάντα  ένιωθε ένα τρομερό άγχος πως μπορεί να χάσει αυτό που τώρα έχει. Θυμόταν όσα πέρασε και δεν ησύχαζε. Αμέσως προσπαθούσε να διώξει τις κακές σκέψεις. Εκείνη θα προστάτευε το μωρό της για όλη της τη ζωή. Εκείνη και ο γλυκός της Πάνος, που κάθε φορά που επέστρεφε απ’ τη δουλειά ρωτούσε τι κάνουν τα μωρά του.

Αρχές Φεβρουαρίου η ευτυχία τους ολοκληρώθηκε. Ήρθε στη ζωή τους ο γιος τους για να τους φέρει την αγαλλίαση στην ψυχή, να γεμίσει τις καρδιές τους, να προσφέρει άλλο νόημα στη λέξη αγάπη. Όμως το θαύμα δεν τελειώνει εδώ.

Ήταν ενός χρόνου ο γιος τους, όταν η Μαρία ανακάλυψε πως ήταν για δεύτερη φορά έγκυος. Και αυτή τη φορά χωρίς καμία θεραπεία, χωρίς ορμόνες, χωρίς ανέλπιδες προσπάθειες. Εννιά μήνες μετά θα κρατούσε στην αγκαλιά της την πριγκίπισσά της, για να συμπληρώσει μια οικογενειακή ευτυχία, που μόνο στα τρελά της όνειρα φανταζόταν…