Δανάη Χρίστου: Strictly Black και τόσο απλά...
Η Δανάη γνώριζε πως θα την επισκεπτόμουν στο καμαρίνι της. Μου άνοιξε την πόρτα και ένα πλατύ χαμόγελο ήταν αυτό που έδιωξε κάθε άγχος. Έτοιμη και διαβασμένη ήμουν, με έπιασε όμως «αδιάβαστη», όταν ξεκίνησε να μου μιλάει απλά... Δεν ήταν συνέντευξη τελικά αυτό που πήγα να κάνω... Εξελίχθηκε σε μια παρεΐστικη συζήτηση, που ξεκίνησε κάπως έτσι:Ε:Τι είναι αυτό που δεν έχεις πει ποτέ και θέλεις να ακουστεί; Ή έστω, για να ξεκινήσουμε λίγο πιο ομαλά: πώς ξεκίνησε η επαφή σου με το θέατρο, πώς εξελίχθηκε, ποιοι ήταν οι σκοποί σου…;
Α:Εγώ από μωρό είχα μόνο αυτό το όνειρο, να γίνω ηθοποιός. Ήταν επιθυμία! Ήμουν σε νηπιαγωγείο το οποίο ήταν θεατρικό εργαστήρι… «Το Μελίσσι», έτσι λεγόταν. Και εκεί μου ξύπνησαν τα όνειρα. Εκεί άρχισα να μυρίζομαι τι ήταν αυτό που ονομάζεται θέατρο. Κάναμε παραστάσεις, γιορτούλες... Έβγαινα στη σκηνή και ήταν ο κόσμος όλος δικός μου. Και αυτό ίσχυε μέχρι να εμφανιστώ την πρώτη μέρα στην τηλεόραση. Ήθελα να γίνω γνωστή, ήθελα να γίνω διάσημη.
Ε:Οι ηθοποιοί του θεάτρου δεν είναι τόσο αναγνωρίσιμοι όσο οι ηθοποιοί της τηλεόρασης. Τι είναι αυτό που προτιμάς εσύ τελικά;
Α:Την επαφή με τον κόσμο.
Ε:Και η επαφή με τον κόσμο από πού προέρχεται;
Α:Προέρχεται από τα shows, από το θέατρο, από τα stand up comedies.
Ε:Προτιμάς, δηλαδή, την άμεση επικοινωνία;
Α:Βέβαια! Είναι πολύ πιο σημαντικό, πιο ουσιώδες το show που κάνω στο «Πέραμα». Γιατί είναι γουστόζικο, γιατί έχει να μου λέει κάτι και έχει να λέει κάτι και στον κόσμο. Είναι σχέση δούναι-λαβείν. Σου δίνω, μου δίνεις. Στην τηλεόραση είναι λίγο πιο άψυχα τα πράγματα. Δίνουμε στην αρχή και παίρνουμε, βέβαια, μετά από τον κόσμο. Η επαφή που έχω στο stand up μού δίνει τη χαρά ότι τα κατάφερα και σήμερα ή σήμερα δεν ήμουν αρκετά καλή ή σήμερα «πετούσα», σήμερα είχα ανταπόκριση από τον κόσμο...
Ε:Πώς εκλαμβάνεις το stand up comedy που παρουσιάζεις κάθε φορά;
Α:Είναι χαρά. Είναι ικανοποίηση. Ξέρεις, ζώντας σε όλη αυτή την κατάσταση που υπάρχει, ζώντας σε μια χώρα η οποία αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα, μια χώρα η οποία είναι τόσο μικρή και υπάρχει τόση ένταση, τόση καχυποψία, τόσο μαστίγωμα, όταν, λοιπόν, έχοντας στα χέρια σου αυτή την κατάσταση, καταφέρνεις να κάνεις τον άλλο να γελά, είναι ευλογία. Το λιγότερο που μπορώ να πω. Έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ. Και αν αυτό που κάνω δεν έχει την ανταπόκριση που περιμένω, στεναχωριέμαι. Εγώ θέλω ουσία.
Ε:Στην περίοδο που διανύεις τώρα, τι κάνεις, με τι ασχολείσαι;
Α:Πολλά πράγματα. Είμαι στο «Σε φόντο κόκκινο». Είμαι στο «Εγώ κι εσύ». Είμαι στο «Πέραμα». Μου δίνει πάρα πολλή χαρά το show αυτό και με απασχολεί να περνά στον κόσμο. Το stand up comedy είναι από τα πιο δύσκολα είδη. Έπαιξα θέατρα, πήγα Επίδαυρο, αυτό όμως με άγχωσε, με την καλή έννοια, περισσότερο απ’ όλα. Το γέλιο του κόσμου εναπόκειται σε μένα και στην ομάδα μου.
Ε:Και ποιος είναι ο συσχετισμός της Μουσικής Σκηνής «Πέραμα» και του τραγουδιού;
Α:Στο «Πέραμα» πρωτοξεκίνησα να τραγουδώ 6 με 7 χρόνια πριν και ο χώρος αυτός είναι σαν το σπίτι μου. Τα παιδιά που το έχουν είναι φίλοι μου. Έχω την απόλυτη εμπιστοσύνη τους να είμαι ελεύθερη, να δημιουργήσω όπως θέλω. Γι’ αυτό δίνω τον καλύτερό μου εαυτό.
Ε:Πώς προέκυψε το τραγούδι;
Α:Το τραγούδι είναι μεγάλη αγάπη. Πρέπει να σου πω ότι στο Λύκειο ήθελα να συμμετέχω στη χορωδία, για να κλέβω ώρες από τα μαθήματα και η καθηγήτρια της μουσικής μού έλεγε: «ξέχνα το, είσαι φάλτσα». Και συνέχιζε: «παρά να τραγουδάς, καλύτερα να τρως». Και της έλεγα: «εγώ θα τραγουδώ», διότι ήξερα ότι έχω καλή φωνή. Και προσπάθησα πάρα πολύ. Στην πορεία τα κατάφερα. Εντάξει, δεν είμαι σε επίπεδα τραγουδίστριας, αυτό όμως που έχω όταν τραγουδώ είναι μια ωραία φωνή και ψυχή. Δε με ενδιαφέρει να φαλτσάρω, αυτό που με αφορά την ώρα που τραγουδώ είναι να μπορώ να εκφράζω αυτά που νιώθω. Κι ευτυχώς αρέσει.
Ε:Και αυτό εκλαμβάνει ο κόσμος, την ψυχή.
Α: Ο κόσμος θέλει να δει αλήθεια. Δε με αφορά το κοινό που θέλει να βλέπει καλλίγραμμα σώματα, πανέμορφα πρόσωπα. Όλα αυτά βγαίνουν μόνο από την ψυχή. Αν έχει να πει κάτι η ψυχή, όλα είναι όμορφα πάνω σου.
Ε:Είχες ποτέ αυτές τις προκαταλήψεις;
Α:Ναι! Κοίταξε, όχι για το φακό, για μένα. Όταν αγαπάς το σώμα σου, όταν έχεις φέρει το σώμα σου σε ένα σημείο, μπορείς να εκφραστείς και πιο άνετα. Σαφώς δεν είμαι fun των πολλών κιλών και άμα βλέπω κοπέλες που αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα με αυτό το θέμα, τις παροτρύνω για τις επεμβάσεις. Δεν τίθεται θέμα ντροπής. Εγώ ένιωθα ότι έπρεπε να χάσω μερικά κιλά, πρέπει να χάσω κι αλλά εντωμεταξύ (γέλια), αλλά είμαι καλά. Δε μου το επιβάλλει κανένας, δε με απασχολεί πια καθόλου, αλλά αν με ρωτήσει κάποιος αν είμαι υπέρ των επεμβάσεων-πλαστικών χειρουργικών για καλαίσθητους λόγους, βεβαίως.
Ε:Δίνεις μηνύματα μέσα από το show σου;
Α:Κάτι που με έκανε να χαρώ πάρα πολύ, αρκετές κοπέλες μέχρι στιγμής μού είπαν ότι έδωσα άλλο αέρα και ότι οι «ζουρπουλές» μπορούν να περάσουν. Και αυτό που τους λέω πάντα: «δεν είναι τα κιλά, δεν είναι η εμφάνιση, δεν είναι τα μούτρα, δεν είναι τα μαλλιά, είναι η ψυχή».
Ε:Στο show σου αναφέρεσαι και στην οικονομική κρίση. Ποια η θέση σου στο θέμα αυτό;
Α:Καταρχάς δεν πιστεύω την κρίση. Θα σου εξηγήσω όμως γιατί. Στην Κύπρο θεωρώ ότι υπάρχει τρομοκρατία της κρίσης, η οποία είναι αρκετή να φέρει την κρίση. Όταν οι μεγάλοι επιχειρηματίες πιστεύουν και ανακυκλώνουν την κατάσταση αυτή, τότε τη δημιουργούν. Δημιουργούν τις απολύσεις, δημιουργούν την ανεργία, δημιουργούν την τρομοκρατία. Δεν πιστεύω ότι ένας τόπος τόσο μικρός, έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα ̇ αλλά θέλω να πω, για να μη φανώ περίεργη, ότι υπάρχει ανεργία στην Κύπρο. Ποιοι δημιούργησαν το πρόβλημα; Και γιατί το δημιούργησαν; Και στις θέσεις που διατίθενται, ποιους θα προσλάβουν, τους πιο φθηνούς; Αυτό δεν ονομάζεται κρίση, ονομάζεται «λάμψη του κεφαλαίου και του καπιταλισμού». Θέλω ο κόσμος να είναι πιο υποψιασμένος. Στην Κύπρο είμαστε πολύ καχύποπτοι. Καλό να είμαστε υποψιασμένοι, αλλά όχι τόσο καχύποπτοι, διότι αυτό μας αφαίρεσε τη χαρά. Σαφώς είμαστε ένας ταλαιπωρημένος λαός. Όμως, έχουμε δείξει στην πορεία της ύπαρξής μας ότι «εβάλαμε τα σιερούθκια μας τζαι εφκάλαμεν τα ματούθκια μας» και η ιστορία το αποδεικνύει μέρα με τη μέρα, αρκεί να είμαστε λίγο ξύπνιοι να το βλέπουμε. Χωρίς να υποστηρίζω κανένα κόμμα, έχω τις απόψεις μου, είμαι πολιτικοποιημένη, αυτό το ξέρω εγώ και με ενοχλεί αφάνταστα η πολιτική αμάθεια του κόσμου. Η ψήφος είναι μια μεγάλη δύναμη στα χέρια των ανθρώπων, άρα πρέπει να ξέρουμε πού πάμε. Έστω και αν διαφωνούμε, να ξέρουμε, να μας αφορά, να έχουμε γνώση. Έστω και αν δεν παν να ψηφίσουν, έστω και αν ρίχνουν λευκό, δε με ενοχλεί. Με ενοχλεί η αμάθεια σε όλα τα επίπεδα, όπως όταν βλέπω ανθρώπους, οι οποίοι είναι αμαθείς, να έχουν την ίδια άποψη, γιατί την έχουν και όλοι οι υπόλοιποι. Δε με ενοχλούν οι άνθρωποι που έχουν άποψη, έστω και αντίθετη από εμένα, ακόμα και φανατισμένη. Θέλω αλήθεια, όταν κάποιος δεν ξέρει κάτι, να έχει τα κότσια να πει δε γνωρίζω το αντικείμενο. Όμως όταν πρόκειται για τη χώρα μας, που στηρίζεται στους πολίτες της, πρέπει να μας αφορά. Οτιδήποτε και να υποστηρίζουμε, να το στηρίζουμε, γιατί το ξέρουμε και το πιστεύουμε. Να μην πηγαίνουμε αρνιά στη σφαγή, να μη μας φάει ο φραπές και ο καπουτσίνος.
Ε:Θεωρείς ότι είμαστε η κοινωνία του φραπέ;
Α:Όχι, όχι τόσο, όχι! Δε θεωρώ ότι είμαστε αυτή η κοινωνία, θεωρώ ότι υπάρχει μέρος της κοινωνίας.
Ε:Ποια θεωρείς ότι είναι η διαφορά της προηγούμενης γενιάς με τη δική μας;
Α:Η προηγούμενη γενιά έχει περάσει και έναν πόλεμο. Μοιραία τους αφορούσε, το έζησαν. Εμείς δεν το ζήσαμε, αλλά για μας είναι συνέπεια. Επειδή ζούμε τη συνέπεια, πρέπει να μας απασχολεί. Θεωρώ ότι μια μάζα ανθρώπων είναι αδιάφορη. Θέλω οι νέοι μας, οι άνθρωποι που θα φέρουμε στον κόσμο άλλες ζωές, θέλω να στηριζόμαστε σε αξίες και σε «πιστεύω». Θέλω να μάθουν τις ιδεολογίες, θέλω να διαβάζει η νεολαία. Θέλω να είμαστε ενήμεροι. Για να καταλήξω, από όλη αυτή την κουβέντα μού λείπει το ενδιαφέρον. Θέλω να ενδιαφέρεται ο νέος για το τι έγινε, τι θα γίνει, για το τι συμβαίνει, για το φυσικό αέριο. Μεγάλη υπόθεση... Και ευτυχώς που βρέθηκε το φυσικό αέριο τη συγκεκριμένη περίοδο. Και ευτυχώς άρχισαν να αποστομώνονται λίγο.
Και εκεί που νόμιζα ότι θα έκλεινε κάπως έτσι η συζήτηση, εμφανίζεται από το βάθος, αλλά τόσο ζωντανά, μια “Betty Oups”... Την έφερε μαζί του στο καμαρίνι της ο Χρήστος Γεωργίου, φίλος της και παραγωγός της νέας μουσικοθεατρικής παράστασης, στην οποία θα πρωταγωνιστεί η Δανάη. Και ευλόγως, ρώτησα:
Ε:«Ποια είναι, λοιπόν, αυτή η νέα φιγούρα που σε λίγο καιρό θα κάνει τη Δανάη να μεταμφιεστεί για μια ακόμη φορά;»
Α:Η πρωταγωνίστρια του επερχόμενου μουσικοθεατρικού θεάματος, η οποία θα μας μαγέψει, θα μας συναρπάσει με τα διάφορα τεκταινόμενα της ζωής της. Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε περισσότερο είναι η κωμικοτραγική μοίρα της γυναίκας που γίνεται προϊόν και για τους άντρες, αλλά και για τις γυναίκες. Οπότε μέσα από αυτές τις μορφές, η Betty θα μεταμορφώνεται. Η παράσταση αυτή θα έχει γέλιο, αρκετό τραγούδι, συγκίνηση... Το βασικότερο για μας είναι ότι καταπιανόμαστε με σπουδαίες γυναικείες μορφές, όπως η Rita Hayworth, «οι οποίες φώτισαν τη ζωή τους, κλέβοντας κάτι από τη δική μας»· μια πολύ σημαντική φράση, η οποία θα είναι η βάση μας για το στήσιμο. Κάποιες στιγμές θα δούμε και στοιχεία του ίδιου του εαυτού μας και κομμάτια που μπορεί να μας τσιμπήσουν στο στομάχι. Θα κάνουμε έναν επίγειο περίπατο...
Συνέντευξη: Ευαγγελία Δημητρίου
Συνέντευξη: Ευαγγελία Δημητρίου
0 comments